Het moet gezegd, de PVDA/PTB heeft de politieke stunt van het jaar uitgehaald door heel het Belgische politieke establishment met de neus in het drek te duwen van een exuberante pensioenregeling. Het collectief uit de lucht vallen van al deze zelfbegunstigden is een stukje theater apart, dat ons doet begrijpen waarom België uit een operavoorstelling is ontstaan.

Extreemlinks kan op die manier zijn politieke maagdelijkheid etaleren – ook al dweepte het nog niet zo lang geleden met modelstaten als Noord-Korea -, en dat is iets wat de moe getergde en ontgoochelde burger wel kan smaken. Helaas voor hen heeft ook extreemrechts wel de wind in de zeilen, en hoeft het daarvoor geen geheime laden open te breken: haar argumenten lopen gewoon op straat rond. En grappige bijkomstigheid: ook PVDA’ers ontsnappen niet aan die realiteit.

Vrijdag werd de 12-jarige Aaron Boers in Deurne/Antwerpen in elkaar geslagen door een tiental ‘jongeren’ die het Suikerfeest aan het vieren waren. Een etnische context die door geen enkele krant wordt overgenomen, daar gaat het dus enkel over ‘jongeren’. Maar papa Steven Boers, in een vorig leven lid van de Antwerpse muziekband Katastroof en nu districtsraadslid voor de PVDA in Borgerhout, is serieus kwaad en heeft het in een tweet over ‘krapuul’.

Eigen volk eerst

Belga

De PVDA-PTB profileert zich vooral als anti-corruptiepartij en duwt het migratieverhaal bewust naar de achtergrond.

Dat is een merkwaardige uitlating voor een extreemlinks politicus: blijkbaar moet het eerst in de familie gebeuren voor er Dewinter-achtige uitlatingen aan te pas komen. Het wordt nog erger – en ook dat staat in geen enkele krant – als vader Boers meegeeft dat moslima’s de leugen verspreiden als zou zijn zoon gehandicapte moslimkinderen pesten, kwestie van die agressie goed te praten. Eén ding is zeker: de familie Boers staat niet op al te vriendschappelijke voet met de allochtone buurtgenoten. Besluit van de pater familias: ‘Ik ga verhuizen’.

Een voornemen dat kan tellen voor een politicus van een partij die traditioneel voor multicultuur, migratie en open grenzen gaat. Of is toch ook hier het licht aangegaan? Het valt op dat de partijwebstek geen al te straffe stellingen inneemt pro migratie en asiel, en de reden is simpel: haar eigen kiezers lusten er evenmin pap van en zouden zomaar de overstap naar het VB kunnen maken.

Dat bleek uit een enquête verleden jaar, georganiseerd door Ikanos in opdracht van Randstad: 42% van de PVDA-kiezers blijkt een ‘rechtse’ opvatting te hebben over veiligheid en migratie, en worstelt met een vervreemdingsgevoel. Het electoraat van extreemlinks scoort daarmee zelfs beduidend hoger dan dat van Open Vld, Groen en Vooruit. Bij de aanhang van de Waalse zusterpartij PTB loopt die ‘rechtse’ attitude van extreemlinkse kiezers zelfs op tot 62%.

Steven Boers – artiestennaam Stef Bef – zit dus met een probleem en dat betreft niet alleen de gezondheidstoestand van zijn zoon en het feit dat ‘hangjongeren’ zijn buurt onveilig maken. De realiteit is dat de PVDA en het VB voor een flink stuk in dezelfde vijver vissen, die sociaal links is maar cultureel rechts, een lijn die bijvoorbeeld ook Marine Le Pen zorgvuldig aanhoudt.

Het lekkende centrum

VRT

Mark Elchardus: ‘Maak van Suikerfeest een officiële feestdag’.

Het is een lijn die de wind in de zeilen heeft, want er is een groeiende maatschappelijke onderlaag van mensen die het niet breed hebben, met lede ogen aanzien hoe de Tesla-elite-met-bakfiets klimaatdictaten oplegt terwijl ze vrolijk de planeet rondvliegt, en ondertussen hun buurt zien verloederen. Dat gevoel van vervreemding zoekt zijn weg in een sterke antipolitieke tendens die centrumlinks – Vooruit, Open- Vld, Groen – grote zorgen moet baren. Nu al wordt er in die kringen koortsachtig gezocht naar allianties die tot bestuursakkoorden moeten leiden.

Want het weze duidelijk: de echte verkiezingsstrijd in Vlaanderen gaat straks tussen PVDA en VB, we krijgen een zwart-rode zondag. De rest zal het dan wel op een akkoordje gooien en besturen. Het is de reden waarom N-VA vandaag de grootste aanhanger is van het cordon sanitaire, en haar lot heeft verbonden aan bovengenoemde partijen plus de Waalse PS: de maatschappelijke grondstroom dreigt weg te lekken naar ‘extreme’ partijen die buiten de politieke elites staan. Moeilijk hebben die radicale partijen het niet: hoe meer schandalen rond zelfverrijking van politici aan het licht komen, én hoe meer kinderen op hun bakkes krijgen vanwege ‘vierende’ moslims, des te sneller loopt het centrum leeg.

Toch blijft dat centrum het water uit het zinkende schip wegpompen. Het krijgt daarbij hulp van de media en van ‘fatsoenlijke’ intellectuelen, genre Rik Torfs met zijn pastoorswijsheden, en nu ook Mark Elchardus, een naar centrumrechts hellende socialist die van het Suikerfeest een officiële feestdag wil maken. De academische elite heeft haar lot verbonden aan de politiekcorrecte overlevingsdoctrine van centrumlinks. Dat levert zelden vernieuwende inzichten op, maar daar gaat het bij die wetenschappers niet meer om. Het overlevingsplan toont zich in rare censuurfenomenen, radicaal-rechtse sprekers die de toegang tot de unief verboden wordt, tot en met een rector die een soort klikmaatschappij verdedigt en docenten de mond snoert (Herman Van Goethem).

Een foute gok

VRT

Lingerieshow van groene politici in de Gay Pride 2023.

De vlucht vooruit die deze verdedigers van het status-quo nemen, levert nog meer geblaat op rond diversiteit, inclusie, en overal regenboogvlaggen. Ondertussen is het duidelijk dat uitgerekend moslims dat diversiteitsverhaal niet slikken – zie de rel rond de afgelaste iftar voor holebi’s – en, o ironie, misschien nog eerder voor rechts zullen stemmen.

De etiketten ‘links’ en ‘rechts’ verliezen langzamerhand hun betekenis, ze behoren tot de geschiedenis van de 20ste eeuw. Maar het is rechts dat links ideologisch grotendeels zal opslorpen, niet omgekeerd. De linkerzijde heeft de arbeidersklasse in de steek gelaten en de oikofobie omarmd, de culturele zelfhaat, tot en met heel het woke-gedachtengoed, de diversiteit van de genderneutrale wc’s en kinderen die in de kleuterklas al worden ‘bevraagd’ of ze wel in het juiste lichaam zitten. Dat was een historisch foute gok, die sommigen associëren met de invloed van 68’ers als Jean-Paul Sartre en Michel Foucault, maar dat is misschien te ver gezocht en geeft te veel intellectuele glans aan een banale strategische blunder.

Deze blunder bestond erin om via massamigratie de autochtone populatie te willen ‘verdunnen’ en zich een nieuw electoraat te creëren (de zogenaamde omvolking). Parallel moest, vooral bij de jeugd, het identitair narcisme gepromoot worden (‘jezelf kunnen zijn’), om het kritisch burgerschap te fnuiken en de klassieke verlichtingsidealen te dumpen.

Grandioos mislukt allemaal, grote catastroof, en nu moet de familie Boers zelf migreren, naar een iets minder gekleurde buurt, allicht met minder uitbundige Suikerfeesten. En als het kan ook niet teveel drugsgeweld. Het wordt nog even zoeken.

Luistertip: ‘Geitewolle sokke’ (Katastroof, 1991)

Aaron Boers

Katastroof te Deurne: PVDA-gezin op de loop voor moslim-‘krapuul’