Wie in het altijd gezellige Aalst -of ‘Oilst’ zoals ze zelf zeggen- in de fout gaat, loopt het risico voorgeleid te worden aan een zekere Alain de Ruyck, ‘vrederechter’ en advocaat. Deze jurist deed zes jaar geleden mee aan het befaamde carnaval daar, in een knullig nagemaakt uniform van een SS officier, ‘een coupke champagne in de hand’ en blikken Zyklon-B onder handbereik. Een tiental notabelen begeleidden als een grappig bedoelde Sturmabteilung een praalwagen die was omgebouwd tot treinwagon, onmiskenbaar van het type dat zes miljoen joden naar gaskamers in het oosten vervoerde.

Het is verleidelijk om in dezelfde sfeer te blijven en te zeggen bei uns ist alles besser, maar dat doe ik niet. Want dat is het niet. Misschien mag ik wél even onder de aandacht brengen dat een rechter in Nederland die aan een dergelijke – hier toch al ondenkbare – vertoning zou meedoen, alleen nog als verdachte in de buurt van een rechtbank gelaten zou worden.

‘Ach, die calvinisten in het noorden weten niet wat lol is’, zegt u dan. ‘Wij wel. Neem onze burgemeester in Aalst’ – ook al een advocaat. Hij zag alleszins de humor in van een praalwagen eerder dit jaar op datzelfde carnaval, waarop karikaturen van orthodoxe joden stonden te dansen op zakken geld, met ratten op de schouders en enorme haakneuzen. Iedere gelijkenis met Duits carnaval in de jaren dertig van de vorige eeuw – hoe opvallend ook, berustte volgens de betreffende carnavalisten op toeval. En meneer de burgemeester zei dat het allemaal ‘zeker niet kwaadwillend’ was bedoeld.

Een neus zetten

Wie het ook zeker niet kwaad bedoelen, zijn de Vlamingen die in het rumoer naar aanleiding van de betreffende praalwagen meteen begonnen te mekkeren over ‘de lange tenen’ van joden. De even grijsgedraaide als gefantaseerde zionistische lobby werd van stal gehaald, en de Antwerpse diamantairs konden in één moeite door ook maar beter wegwezen. Die lichten alleen maar de belasting op; men is beter af met ‘Indiërs’, díe zijn toch zo eerlijk… en in ieder geval niet joods.

Grappig genoeg werd pas nog iemand van Doorbraak geknikkerd vanwege bedenkelijke taal over een zwarte voetballer. Dat werd alweer snel bijgelegd, maar je vraagt je toch af: hebben die zwarte voetballers en hun antiracistische aanhang misschien langere tenen dan joden? Tenslotte hebben antisemitische woorden en daden zelden of nooit repercussies in België. Het land kent een onevenredig hoge tolerantie ten aanzien van antisemitisme, statistisch gezien, vergeleken met andere Europese landen.

Als een cafébaas op zijn deur schrijft: ‘Honden toegelaten maar joden niet’, blijft dat zonder juridische gevolgen. Een schrijver die in een landelijk blad op overtuigende wijze Joseph Goebbels naar de kroon steekt, wordt evenmin een strobreed in de weg gelegd. Integendeel, de eindredacteur is het roerend met hem eens, en iedere jood die er wat van zegt, heeft lange tenen… Laten we tenminste even vaststellen dat het kennelijk nog wel losloopt met die zogenaamde zionistische macht achter de schermen.

Arabische tenen

Wat betreft Arabische of islamitische lange tenen heerst al helemaal een zekere collectieve en selectieve amnesie, misschien omdat die joodse tenen zo lang zijn geworden dat ze de mensen in de ogen zitten. Geen nood, ik help wel even, met dit citaat uit De Standaard over de nasleep van een praalwagen met lollig bedoelde zelfmoordterroristen: ‘De Arabische Liga, die 22 Arabische landen verenigt, valt het carnaval in Aalst aan omdat de stoet beledigend zou zijn voor moslims en hun cultuur. In een protestbrief roepen de ambassadeurs van de Arabische landen onze regering op maatregelen te treffen.’

Er moest zelfs een Vlaamse minister door het stof voor die Arabische Liga en andere islamitische organisaties…

Unesco

Ik zal er maar voor uitkomen: in het verre noorden hebben wij geen al te hoge pet op van carnaval. Je drie dagen klem zuipen, vermomd in gekke pakjes om elkaar anoniem in de kont te kunnen knijpen, dat is niet helemaal ons ding. Al zou je ze de kost niet moeten geven die zuidwaarts afreizen om ook eens ongestraft de beest uit te kunnen hangen…

Nu neem ik zonder meer aan dat het carnaval in Aalst cultureel gezien op een aanzienlijk hoger plan staat dan de boertige lol in het zuiden van Nederland. Niemand minder dan de Unesco zette Aalst immers op de lijst van cultureel werelderfgoed. En niemand hoeft zich zorgen te maken dat deze beslissing wordt teruggedraaid, waar voor de vorm even mee werd gedreigd. Tenslotte is dit dezelfde club die scholen financiert waar Palestijnse kindertjes leren dat joden moeten worden uitgeroeid, en hoe daarbij te werk te gaan. Een antisemitisch praalwagentje meer of minder, daar schrikken ze heus niet van.

Koortslip

Antisemitisme is de koortslip van de mensheid: het kan een tijdje wegblijven maar komt altijd weer terug. Toen de pest huis hield in Europa, moesten de joden het ontgelden omdat ze daarvoor verantwoordelijk werden gehouden. Met de kerk op het hoogtepunt van haar macht moesten joden dood omdat ze Christus aan het kruis genageld zouden hebben. Nazi’s zagen joden vooral als een bedreiging voor de zuiverheid van het Arische ras, met de bekende gevolgen. Na de oorlog kregen de joden kort verlof van jodenhaat, maar het krediet is inmiddels ruimschoots op. De nieuwe stok om joden mee te slaan is Israel…

Het Simon Wiesenthalcentrum heeft intussen ook gereageerd. Het centrum wil de herinnering aan de Holocaust levend houden en strijdt tegen antisemitisme. Het heeft premier Sophie Wilmes opgeroepen actie te ondernemen en Unesco te vragen het Aalsters carnaval te schrappen als Werelderfgoed.

Wie is slachtoffer?

Als joden protesteren tegen antisemitisme, ziet men dat als aanstellerij en ongepast. Ze zijn dan in ‘hun slachtofferrol’ gekropen, en matigen zich blijkbaar aan dat de holocaust ze vrijwaart van spot.

Blader maar eens door de reacties op stukken ter zake op Doorbraak, of door de commentaren op de publieke verklaring waarmee de bedenkers van de joden-praalwagen zich trachten te rechtvaardigen; de leden van de ‘Vismooil’n’ en van vereniging ‘Carnavalist tot in de kist’.

Zij beschrijven de nasleep van deze kwestie als een ware kruisweg die zij moesten afleggen, langs kritische joodse organisaties en langs Unia: een Vlaamse anti-discriminatie club die gevraagd was om een oordeel. Dat oordeel viel mild uit, de directeur van Unia is zelf carnavaliste in Aalst.

Genoemde verklaring zwelgt in opmerkelijk slachtofferschap. Twee voorbeelden:

‘Hoe konden wij, gewone carnavalisten en simpele mensen, ons in godsnaam verdedigen tegen zoveel lobbywerk en macht?’ Het adjectief ‘zionistisch’ bij lobbywerk is waarschijnlijk op advies nog net ingeslikt.

En deze dan: ‘Het is duidelijk dat er binnen de eigen Joodse gemeenschap zeer veel meningsverschillen bestaan, maar daar mogen zowel De Vismooil’n als de stad Aalst geen slachtoffer van zijn…’

Kortom, er is hier maar één groep het slachtoffer, en dat zijn niet die joodse zeurkousen met hun gekke neuzen en zakken geld…

Intussen hebben carnavalisten in Aalst vast een voorschot genomen op de editie van 2020 met lintjes (een Aalsters carnavalesk verzamelobject) met… spotprenten van joden.

Sanctas simplicitas…

Alain De Ruyck

Antisemitisme: de koortslip van de mensheid