Uiteindelijk heeft Bob Dylan dus toch gelijk gekregen : de tijden zijn inderdaad veranderd… Moeilijk om tot een andere conclusie te komen als je in het Brussels Parlement de als zeer links en progressief gereputeerde advocaat Alexis De Swaef ziet optreden als de woordvoerder van het ‘Burgercollectief voor de Vrijheid van Cultus’. Hij zwaaide er met een petitie van 127.000 handtekeningen tegen een verbod op het onverdoofd slachten.

De Swaef is zo de bondgenoot geworden van het meest conservatieve islamisme en judaïsme. De tijd dat progressieven nog antiklerikaal durfden te zijn en schreeuwden dat de verbeelding meer macht moest krijgen is duidelijk voorbij. Ze steunen niet langer de krachten van de veranderingen binnen geloofsgroepen, maar praten gedwee behoudsgezinde imams en rabbijnen na. De progressieven hebben nu eenmaal beslist dat gelovige allochtonen het nieuwe proletariaat zijn. En dat ze hun stemmen nodig hebben bij de verkiezingen van 2024.

Islamofoob

Wie het nog durft te hebben over ‘laïciteit’ wordt meteen als islamofoob gebrandmerkt. Nooit is er een epitheton geweest dat zo overvloedig en systematisch gebruikt is om andersdenkenden verdacht te maken. Het doet me denken aan het scheldproza dat vrijzinnigen over hun hoofd kregen toen ze zich in de jaren vijftig en zestig tegen de reactionaire tendensen in de katholieke kerk keerden. Misschien zou meeste De Swaef dan met evenveel verve de strijd voor de ziel van het kind tegen de goddelozen gevoerd hebben.

Onverdoofd slachten

Het Brussels Parlement gaat volgende week eindelijk beslissen of het Hoofdstedelijke Gewest het enige gebied wordt in dit land waar onverdoofd ritueel slachten nog toegelaten is. Daarover is een week gedebatteerd.

Eigenlijk waren de hoorzittingen totaal overbodig. Want die zijn al twee keer gebeurd: in het Vlaams en Waals Parlement. Nu doken weer dezelfde specialisten op, die al twee keer hun standpunten toegelicht hadden. De Brusselse parlementairen hadden dus net zo goed de verslagen van de zittingen van de twee andere volksvertegenwoordigingen kunnen opvragen. Of gewoon hun stemgedrag aangepast aan dat van hun partijen aldaar: die hebben in Wallonië net als in Vlaanderen na lang debat unaniem het verbod gestemd.

Het had niet alleen tijd bespaard, maar ook geld. Dat laatste is blijkbaar niet meer van tel voor de Brusselse coryfeeën: het Brussels Gewest staat aan de rand van de financiële afgrond, maar daar wordt niet veel aan gedaan. Vorige week bleek nog uit een antwoord op een parlementaire vraag dat er nergens zoveel medewerkers zijn dan in de Brusselse kabinetten. Minister-president Vervoort heeft twee keer meer mensen in dienst dan zijn Vlaamse evenknie Jambon die verantwoordelijk is voor vijf keer zoveel burgers. Groen en Ecolo doen aan die plaatsingsdrang van vrienden en kennissen driftig mee. Op een nieuwe politieke cultuur is het nog even wachten.

Splendid Isolation

Dat een derde hearing over onverdoofd slachten overbodig is, zal de parlementairen een zorg zijn. Zij zijn blijkbaar van mening dat ze in een splendid isolation verkeren waar wetten gestemd kunnen worden die een heel andere regeling instellen dan wat net over de gewestgrens, op een kilometer of vijf van de Grote Markt, van toepassing is. Wat kan het hen schelen dat hun buren meewarig kijken naar politici die vol van zichzelf heel erg boven hun gewicht boksen.

Le ridicule ne tue pas, zegt men in het Frans. Gelukkig is dat zo voor sommige Brusselse parlementairen die door het totaal gebrek aan belangstelling van de media met een gelukzalige glimlach de grootst wartaal uitslaan.

Sofisme

De palm van de meest absurde uitspraak moet zonder enige twijfel worden toegekend aan Fouad Ahidar (One-Brussels-Vooruit). Die is niet alleen lid van het Brussels Parlement. Hij zit ook het Vlaams-Brussel parlement van de VGC voor. Een eminent politicus dus. Maar ook een meester op het vlak van sofismen: dat zijn redeneringen die enkel in schijn van logica getuigen. Als argument tegen een verbod op onverdoofd slachten, beriep hij zich op deze religieus geïnspireerde gedachtegang: ‘Als gelovige kan ik niet geloven dat God dieren laat lijden’.

Daarmee suggereert Ahidar dat het God zelve is die slachting zonder verdoving oplegt. En vermits God volgens hem per definitie goed is, kan daar geen dierenleed mee gemoeid zijn. Ahidar begeeft zich daar op bijzonder glad metafysisch ijs. Want als God het lijden van dieren niet kan aanzien, dan zou hij toch ook menselijk lijden niet kunnen tolereren? Of is Hij selectief en verzacht Hij het lijden enkel als het in een religieus kraam past? Dat lijkt bijna een blasfemische uitspraak, tenzij men van mening is dat de goede God er ook een van de Wrake kan zijn.

Iemand zou aan Ahidar moeten uitleggen wat een sofisme is. Met als voorbeeld deze klassieker : ik kan in mijn pyjama, mijn pyjama kan in mijn valies, dus kan ik in mijn valies. Ahidar gelooft, dus God is goed en wil die niet dat dieren lijden. Het is een redenering die vertrekt van subjectieve premisses. Die passen niet in een redelijk debat. Maar de ambitie van dat niveau is blijkbaar al lang verdwenen bij Brusselse parlementairen voor wie religieuze wetten steeds meer voorgaan op democratische in een nauwelijks verholen elan van puur electoraal opportunisme…

Alexis De Swaef

Lessen in Brusselse logica door Fouad Ahidar