Het succesverhaal Israël

Inderdaad, beste Othman El Hammouchi: er is geen groter succesverhaal dan dat van Israël. En er is geen groter verhaal van misdadige mislukking dan 14 eeuwen islam. Nee, China is niet een groter succesverhaal dan Israël. Israël boekte succes als democratie en als eiland in een bedreigende totalitaire oceaan. China daarentegen is een ‘succes’ áls totalitaire oceaan.

De geschiedenis van Israël is niet ‘de gewelddadige vestiging van een kolonie’. De Joden brachten humaniteit en welvaart naar een op alle gebied achterlijke landstreek en wel zodanig dat Arabieren er massaal door aangetrokken werden. Het betoog van Hammouchi wordt niet krachtiger, wel hatelijker, wanneer hij ‘de gewelddadige vestiging van een kolonie’ vervangt door ‘de zionistische bezetting’.

De Nasrallah-clan en de Moefti

Die ‘zionistische bezetting’ — in feite een vorm van dékolonisatie en ontwikkelingshulp — had vanaf het begin steun van brede kringen in de ‘Palestijnse’ elites via de Nasrallah-clan. Dus niet alleen van ‘het Westen’, want de Nasrallahs zagen wat de Joden brachten alleen maar als positief.

Er is geen ‘typische mythe van de zielige zionistische slachtoffers’. De Moefti van Jeruzalem, later een bondgenoot van Hitler, had immers al vanaf 1920 met Koran en Soenna in de hand de islamitische terreur gepredikt. Dat deef hij vooral onder moslims die met de Joden wensten samen te werken.

Hammouchi kan daar badinerend over doen, maar het verdeelplan van 1948 was veel meer dan de moefti-islamisten verdienden.

Reactionair en feodalistisch protest

Inderdaad was er reeds vroeg protest van ‘de Unie van Islamitisch-Christelijke Verenigingen’. De leden van die Unie zagen hun feodale uitbuitings- en onderdrukkingssystemen in gevaar komen door de emanciperende Joden. Het was dus géén ‘kolonialisme’ waartegen die club zich verzette. Heel goed dat er op ‘de vredesconferentie in Parijs’ niet naar dat reactionaire zootje is geluisterd. Het optreden van die rijkeluisclub had niets te maken met een ‘nationaal bewustzijn’, zoals Hammouchi claimt, maar alles met een feodaal klasse-bewustzijn.

En neen, ‘de Palestijnen lieten het niet zitten bij verbaal protest’. Hammouchi heeft het over een ‘nationale staking’ en ‘reusachtige opstand tegen het pro-zionistische Britse bewind’. Dat klinkt nobel en heroïsch. Maar het was niks anders dan smerige, diep reactionaire, islamitische terreur. Hier een paar voorbeelden.

Getuigenissen

Alan Dershowitz tekent in zijn The Case for Israël de volgende getuigenis op van de Engelse politiechef van Hebron, over een door de Moefti ontketende pogrom in Hebron in 1929:

‘Bij het horen van gegil in een kamer, ging ik door een soort van tunneldoorgang en zag een Arabier bezig met het afsnijden van het hoofd van een kind met een zwaard. Hij had het kind al getroffen en wilde opnieuw toeslaan, maar toen hij mij zag probeerde hij de slag op mij te richten, maar miste. Hij stond bijna tegen de loop van mijn geweer aan en ik schoot hem laag in zijn kruis. Achter hem bevond zich een Joodse vrouw gesmoord in bloed met een man die ik herkende als een [Arabische] politieagent genaamd Issa Sheriff uit Jaffa in Mufti. Hij stond boven de vrouw met een dolk in zijn hand. Hij zag me en snelde een aangrenzende kamer in en probeerde me buiten te sluiten, terwijl hij schreeuwde in het Arabisch: “Edelachtbare, ik ben een politieagent.” Ik ging de kamer binnen en schoot hem neer.’

Het tweede citaat komt uit Arthur Koestlers Promise and Fulfillment: Palestine 1917- 1949:

‘(…) in elk geval begingen de Joden geen individuele daden van sadisme (…) Maar op andere plekken werden de lijken van Joden die in Arabische handen waren gevallen gecastreerd gevonden en met hun ogen uitgestoken. (…) Voor ik Tel Aviv verliet heb ik de hand gelegd op een collectie foto’s die ik aan Alexis Ladas van de Commissie van de Verenigde Naties heb doorgegeven. Ze tonen grinnikende mannen in Arabische uniformen poserend voor de fotografen met hun bajonetten verzonken in een stapel naakte en verminkte lijken en dergelijke (…) ik vermeld dit onderwerp met tegenzin (…) dit soort zaken is niet begonnen met de oorlog; vanaf de dag van de eerste Joodse nederzettingen, was een Jood als hij de langs de kant van de weg vermo ord werd gevonden bijna altijd verminkt.’

Wanhoop of strategie?

Hammouchi schijft over deze moordpartijen door reactionairen het volgende:

‘Tegen 1938 hadden ze bijna heel Palestina onder hun controle. De situatie was zo ernstig dat de Britten gedwongen waren op massale schaal troepen in te zetten, onder andere in Jaffa, het epicentrum van het verzet. Met de hulp van zionistische milities slaagden ze erin de revolte de kop in te drukken.’

Een ‘revolte’, zoals ook Islamitische Staat zogezegd aan ‘revolte’ doet. Ik kan niet op alle details ingaan, maar deze twee zinnen zijn wel héél erg:

‘Voor de Arabieren was dit de druppel die de emmer deed overlopen. Wanhopig verklaarden ze de zionisten de oorlog.’

Wanhopig? Druppel? Hammouchi negeert hoe de Moefti, die de totale leiding had, genadeloos en totaal compromisloos de hele Arabische wereld in een spoor van een alles-of-niks-strategie heeft gehouden tot 1948. Het doel daarbij was en bleef de totale vernietiging en verdrijving van alle Joden.

In 1942 had de Moefti de mobiele, in Duitsland geproduceerde vergassingsinstallaties in de haven van Athene klaar staan. Ze zouden verscheept worden zo gauw Rommel via Egypte naar Palestina zou doorstoten. Doel: de vergassing van Joden op industriële schaal.

Over islam, zionisme en antisemitisme

‘Ikzelf differentieer steeds met klem tussen zionisten en Joden,’ schrijft Hammouchi. Hij weet echter donders goed dat degenen die hij in de kaart speelt met dit soort geschrijf dat onderscheid niet maken.

Hammouchi: ‘Maar ook bij ons slagen veel mensen er bijvoorbeeld niet in een onderscheid te maken tussen de zogenaamde moslims die terreuraanslagen uitvoeren en de rest.’

Zou dat kunnen komen omdat Koran en Soenna op honderden plaatsen voorschrijven dat de ongelovigen onderworpen en gedood moeten worden en dat zulks van ‘Zionisten’ niet bekend is?

Hammouchi: ‘Wat wel vaststaat, is dat de vijandigheid tegen de zionisten niet het gevolg is van een soort inherent antisemitisme, zoals velen op rechts ons zouden willen doen geloven.’

Dat is natuurlijk juist wél zo, en in dit boek wordt dat overdadig bewezen. De moefti heeft vanaf 1920 precies van dat ‘soort inherent antisemitisme’ in de islam gebruik gemaakt en het werkt tot op de dag van vandaag.

Ben Gurion

Het citaat dat Hammouchi geeft van Ben Gurion, kende ik niet. Maar het is een typisch ‘Joods’ citaat, namelijk begrip tonend voor de gedachtegang ook van je ergste vijand, maar zonder aan hem toe te geven.

In één ding vergiste Ben Gurion zich trouwens: de moefti heeft een veel groter aandeel gehad in de uiteindelijke beslissing tot de Endlösung dan tot voor kort werd aangenomen. Ga hier maar eens kijken.

Ben Gurion maakte nóg een vergissing. Blijkens Hammouchi’s citaat meende hij dat er kans bestond dat de moslims in een paar generaties zouden vergeten. Maar hij kende blijkbaar het karakter van de islam niet goed. Desondanks adviseerde hij de goeie strategie: sterk blijven, anders vermoorden ze ons.

Alexis Ladas

Geen ‘rechtse mythologie’ rond Palestina, maar islamitische apologetiek