Als iemand als Othman El Hammouchi in Doorbraak na haast vijftig jaar voor het eerst nog eens een helder en nuchter artikel schrijft met als titel ‘Waarom abortus moreel bankroet is’, vindt Ann Moella enkel nog sofistische argumenten om deze jonge filosoof de mond te snoeren.
Merkwaardig is het feit dat abortus door Ann Moella beschouwd wordt als een ingreep met een ’traumatiserend en ingrijpend karakter’, maar tegelijk als een ‘vrouwenrecht’. Tenminste als ik zie dat ze het Estrella-rapport bovenhaalt om het recht op vrije abortus als vrouwenrecht te betitelen.

Moordwapens

Terecht wijst ze overigens op het feit dat alle anti-conceptiemiddelen tot after-conceptiemiddelen, zoals de ‘morning after’ pil, strikt genomen moordwapens zijn. Weinigen zien dat in, maar dat is de realiteit, althans potentieel. Potentieel, omdat de meeste anticonceptiva slechts beperkt ook een embryo in zijn eerste ontwikkelingsfasen afbreken. Immers niet elke gemeenschap eindigt in een bevruchting en niet elke bevruchting raakt ingenesteld. Maar een aantal embryo’s zullen inderdaad door de anticonceptie worden afgedreven, en dan zijn die middelen inderdaad moordwapens.

Vreemd dat Moella het voortdurend heeft over zelfbeschikking, maar blijkbaar niet vindt dat de eigen, menselijke soort behouden moet blijven. Wat is er fout aan deze redenering? Ik heb me altijd al afgevraagd waarom Groen! (vroeger Agalev van pater Versteylen) in het kielzog van GAIA bijvoorbeeld zo ijvert voor de bescherming van vogeleieren, padden en andere dieren, maar tegelijk vindt dat mensenkinderen ongestraft in de moederschoot mogen worden gedood. Is dat vooruitstrevend en ecologisch?

In hoeverre Othman achter de islamitische onderdrukking van de vrouw staat, weet ik niet. Gezien zijn biografie heb ik niet de indruk dat hij de onderwerping van de vrouw aan de man deelt, zo niet heeft Moella inderdaad een punt. Maar dat geldt alleszins dan niet voor het katholieke geloof dat sinds zijn ontstaan 2000 jaar geleden ijvert voor de gelijkwaardigheid (let op, niet gelijkheid) van man en vrouw.

Die is overigens opgenomen in de universele verklaring van de rechten van de mens (inderdaad niet ondertekend door islamitische staten), die Moella bij gelegenheid eens moet lezen. Artikel 16 ‘Zonder enige beperking op grond van ras, nationaliteit of godsdienst, hebben mannen en vrouwen van huwbare leeftijd het recht om ‘te huwen en een gezin te stichten’. […] Een huwelijk kan slechts worden gesloten
met de vrije en volledige toestemming van de aanstaande echtgenoten.’ Wat is dan het probleem voor een vrijgevochten vrouw (of man)?

Of de verdere opmerkingen van Othman zo gratuit en wereldvreemd zijn, is zeer de vraag. Moella wentelt zich blijkbaar in een soort eigen gelijk, een vooral emo-ondersteunde ideologie, die – al lijkt ze het tegendeel te willen aantonen – alle rationele grond mist. Misschien toch maar eens de antropologe Germaine Greer lezen, die als feministe wél rationeel durft denken en dan tot merkwaardige bevindingen komt, vergelijkbaar met die van Othman. Ik geef hier drie citaten uit De gehele vrouw (1999), een nog steeds actueel boek, helaas.

‘Wat vrouwen “gewonnen” hebben, is het “recht” om inwendige verrichtingen te ondergaan teneinde ongewenste zwangerschappen te beëindigen, zwangerschappen die niet alleen ongewenst waren voor hen, maar ook voor hun ouders, hun seksuele partner, de regering die moeders niet wil steunen, de werkgevers die geen moeders in dienst willen nemen, de huisbazen die geen huurders met kinderen willen, de scholen die geen leerlingen met kind aannemen. Historisch gezien is het enige wat de pro acties hebben bereikt dat een onvrij establishment veel feministischer oogde dan het in werkelijkheid was.’

‘Het doel was: “ieder kind een gewenst kind”; het had ook moeten inhouden: “iedere abortus een gewenste abortus”, maar die twee aspecten van het nepdebat zouden nooit tot elkaar komen.’

‘Als we ons afvragen of we de man zouden kunnen opzadelen met de plicht om de vruchtbaarheid en de gezondheid van de vrouw te beschermen en de abortussen te voorkomen die elke dag bij miljoenen vrouwen plaatsvinden, dan pas realiseren we ons in het schrille licht van de waarheid hoe onvrij de vrouw is.’

Vandaag pleit de nicht van Martin Luther King, Alveda King, voor bescherming van het leven, omdat in de VS nog steeds veel meer zwarten worden geaborteerd dan blanken. In China en India geldt de discriminatie voor meisjes, die massaal in de moederschoot worden gedood. Is dat het zelfbeschikkingsrecht, de vrouwenemancipatie die Moella voorstaat?

Alveda King

Is abortus écht een vrouwenrecht?