President Macrons centrumcombinatie krijgt klappen, extreemlinks of -rechts gaat winnen, maar een absolute meerderheid zit er niet in. Cohabitatie zal heel moeilijk worden. Wat dan?

Op 30 juni en 7 juli zijn er parlementsverkiezingen in Frankrijk. Niet eerder was het land politiek zo verdeeld tussen linkse en rechtse uitersten. Het Rassemblement National (RN) won met zijn jonge populaire partijleider Jordan Bardella overtuigend de Europese verkiezingen. Dat was de aanleiding voor president Macron om per omgaande de Assemblée te ontbinden.

Het RN staat opnieuw op winst en links houdt zich overeind met een inderhaast afgesloten lijstverbinding, het ‘Nieuwe Volksfront’. Dat verenigt socialisten, ecologen en communisten met de extreemlinkse partij La France Insoumise (LFI) van Jean-Luc Mélenchon.

Stalinistische zuivering

Die liet voor deze verkiezingen zijn masker definitief vallen met een bijna stalinistische zuivering onder zittende LFI-parlementariërs. Er kwamen radicaal islamistische en antisemitische kandidaten voor in de plaats. Mélenchon maakte van Gaza zo ongeveer het belangrijkste campagnethema, en wie kritiek had, werd uitgerangeerd. Alles om stemmen te winnen in de banlieues en onder moslims.

Ook parachuteerde de LFI-leider een agressieve jonge militant van Antifa met een flink strafblad in een veilig kiesdistrict. Deze Raphaël Arnault, die een conservatieve feministe dreigde een kogel in het hoofd te schieten en door drie verschillende veiligheidsdiensten als ‘fiché S’ wordt aangemerkt (de bureaucratische code voor staatsgevaarlijk), zit dus straks in de Assemblée.

En dan Amal Bentounsi, door dezelfde diensten een gevaar voor de publieke orde geacht. Zij leidt een antipolitiecollectief, genaamd ‘Dringend: onze politie moordt’, en kwam al elf keer met justitie in aanraking. Bentounsi is één van verschillende LFI-kandidaten die vinden dat je mensen (lees: moslims) niet kwalijk kunt nemen dat ze uit religieuze overwegingen de pest aan homo’s hebben.

Volksfront

Frankrijk kende al een Volksfront: de partij van de joodse president Léon Blum in 1936. Hij werd door echte nazi’s gevangengezet en weggevoerd. De bij het Nieuwe Volksfront aangesloten partijen (socialisten, communisten, groenen en extreemlinks) hebben geen van allen veel te maken met het volk: dat stemt overwegend rechts. Ze bestaan vooral bij de gratie van de elite en de bourgeoisie in de grote steden.

Het verkiezingsprogramma van het Volksfront zonder volk belooft gouden bergen. Het minimumloon naar 1.600 euro, de pensioenleeftijd terug naar 60 jaar, energie goedkoper maar zonder kerncentrales, enzovoort. Frankrijk gaat zelf migranten oppikken uit de Middellandse Zee en ook ‘klimaatvluchtelingen’ moeten worden opgevangen. Iedere asielzoeker krijgt meteen dezelfde rechten als Fransen, plus een verblijfsvergunning voor tien jaar.

Waar het geld vandaan moet komen? Vooral van rijkelui, bedrijven en aandeelhouders.

Wraak voor Palestina

Opmerkelijk genoeg heeft ook François Hollande zich kandidaat gesteld voor een socialistische Volksfront-zetel. De enige Franse president die het zo slecht deed dat hij zich niet herverkiesbaar durfde te stellen. Het was al verbazingwekkend dat de nieuwe partijvoorzitter van de gematigde Parti Socialiste, Raphaël Glucksmann, een programma tekende uit de koker van extremist Mélenchon.

Glucksmann had de socialisten succesvol laten herrijzen uit het graf waarin Hollande ze had begraven. De partij kreeg in de Europese verkiezingen twee keer zoveel stemmen als LFI, dat niet veel meer is dan een fanclub van Hamas met een luchtje van antisemitisme. Toch ging de joodse Glucksmann er een verbond mee aan.

Afgelopen week werd buiten Parijs nog een joods meisje van twaalf mishandeld en verkracht. ‘Uit wraak voor Palestina’ volgens de daders, drie jongens van twaalf, dertien en veertien, die haar ook nog probeerden af te persen. Dat Mélenchon en zijn LFI vooral in de banlieues een sfeer hebben geschapen die dit soort misdaden in de hand werkt, daarover zijn veel commentatoren het eens.

Lijstverbinding

Rechts heeft ook een lijstverbinding, zij het een halfslachtige: de Nationale Unie. De centrumrechtse Republikeinen en Reconquête van Eric Zemmour waren goedbeschouwd de enige kandidaten voor een coalitie.

Maar een deel van de Republikeinen verzet zich en het Rassemblement had geen trek in Zemmour. Die heeft zijn lijsttrekker voor de Europese verkiezingen eruit gegooid: de rijzende politieke ster Marion Maréchal, nicht van Marine Le Pen. Maréchal had opgeroepen tactisch voor het RN te stemmen en dat beviel Zemmour niet.

In de korte aanloop naar de verkiezingen loopt er bijna dagelijks een schreeuwende menigte op straat om tegen de ‘fascisten’ te protesteren. De extreemlinkse straatvechters van Mélenchon houden de mythe van rechts fascisme in stand, om het eigen geweld te rechtvaardigen. Het lijkt erop dat de LFI-leider uit diezelfde knokploegen wil putten om de banken van de Assemblée te vullen.

Ook de publieke tv maakt overuren om het Rassemblement te demoniseren, maar Jordan Bardella blijft onverstoorbaar. Hij doet in niets een fascist vermoeden, eerder een echte democraat, of je het met hem eens bent of niet.

Meerderheid

Volgens peilingen zit een absolute meerderheid er niet in, noch voor het Volksfront, noch voor de Nationale Unie. Macron moet in cohabitatie met de winnaar, die op zijn beurt in het centrum zetels moet vinden om überhaupt te kunnen regeren.

Jordan Bardella zou dat wel lukken, maar de vraag is of hij het wil. Mocht er iets misgaan, dan kan dat in 2027 de kansen van Le Pen op het presidentschap verknallen. Misschien is dat juist de strategie van president Macron met deze verkiezingen?

Links als winnaar zou nog meer problemen opleveren. De partijen van het Volksfront zijn het over vrijwel niets eens en extreemlinks zal weigeren in wat dan ook de president te steunen. Mélenchon wil vooral chaos. Het redelijke deel van links zal hem niet kunnen stoppen.

Amal Bentounsi

De Franse verkiezingen kunnen alleen maar slecht aflopen