Hoe zou het nog met Harvey Weinstein zijn? Hij werd op 11 maart van dit jaar veroordeeld tot 23 jaar gevangenisstraf wegens verkrachting en aanranding. In tegenstelling tot bij ons zit je zo’n straf in Amerika ook uit: na een korte passage in een ziekenhuis wegens hartklachten is de voormalige filmproducent alweer ondergebracht in een beveiligde gevangenis, speciaal ingericht voor zedendelinquenten.

Zoals bekend werd deze zaak de trigger die heel de MeToo-beweging in een stroomversnelling bracht, als een protest tegen seksuele intimidatie, partnergeweld, discriminatie, tot en met ongelijke lonen en het fameuze glazen plafond. De beweging vertoont gelijkenis met de actuele BlackLivesMatter-acties: protest rond één concrete zaak dat een planetaire amplitude krijgt en nogal wat beelden van hun sokkel haalt.

Katinka Domen | Doorbraak.be

In feite was het wellustige roofdier Harvey Weinstein voor een stuk dus ook een cash cow, een tamelijk zielige seksverslaafde waar vrouwen financieel beter van werden, iets dat ook de ronde deed.

Roodkapje en de wolf

Maar daar waar er tenminste over de doodsoorzaak van George Floyd — buitensporig politiegeweld — weinig betwisting kan zijn, is de Weinsteinaffaire van een ander allooi: het is een verhaal met een hoog Hollywoodgehalte, waarin roddels, intentieprocessen, én persoonlijke afrekeningen versmelten tot één plot, waarbij Weinstein zelf schertsend zei dat hij best de hoofdrol op zich wou nemen als het verhaal ooit verfilmd zou worden.

Die verfilming komt er zeker, en dat de slechterik — het ‘roofdier’ Weinstein — er naar Hollywoodtraditie zo slecht mogelijk zal uitkomen en de arme sukkeltjes van actrices die belaagd werden, evenredig naïef en onschuldig, staat bij voorbaat vast. Helaas doet dit de werkelijkheid geweld aan: it takes two to tango, en uit heel het Weinstein-proces dampt een geur van opportunisme en hebzucht bij de zogenaamde slachtoffers.

Het huidige taboe over de casting couch, zeg maar de canapé waarop carrières gemaakt worden (of net niet), is daarom misplaatst, want nergens meer dan in de filmindustrie was — en is — seks het bindmiddel om producenten en performers in ‘werkvergaderingen’ met elkaar in contact te brengen.

De superregisseur kon met andere woorden maar roofdieren omdat de actrices zich als prooien gedroegen, vertrouwd als ze waren met de geheimpjes van de inner circle: iedereen wist waaraan je je mocht verwachten als je bij Harvey thuis mocht langskomen. En omgekeerd deed Harvey het omdat het ook ‘mocht’. Het groteske narratief van Roodkapje en de wolf lijkt dan ook het gevolg van een mislukte transactie, een mislopen deal of gewoonweg een uit de hand gelopen ruzie. We zitten in Hollywood, vergeet dat vooral niet: een milieu dat leeft van ziekelijk narcisme, opgepepte verhalen, en door de media opgevorderde self-exposure.

Men moet daarbij bedenken dat Weinstein al jaren voor zijn proces aanzienlijke afkoopsommen heeft betaald aan ‘belaagde’ en ‘misbruikte’ medewerksters die naar een advocaat trokken volgens het tarief no cure no pay (geen schadevergoeding, geen factuur). In feite was het wellustige roofdier voor een stuk dus ook een cash cow, een tamelijk zielige seksverslaafde waar vrouwen financieel beter van werden, iets dat ook de ronde deed.

VRT NWS

Finaal leidt deze genderhysterie ad ridiculum tot een ont-seksualisering van de taal en de publieke ruimte, de eis rond neutrale verkeersborden en voorstellen om zelfs het grammaticaal genus (woordgeslacht) af te schaffen.

Neutrale verkeersborden

Wat zegt dit over de MeToo-beweging? Veel. Ze vertegenwoordigt een pathetisch hobbyfeminisme dat tot het cinemaregister behoort, waarin man/vrouw karikaturaal tegenover elkaar staan, zoals wit/zwart in de andere beweging. Er is weinig plaats voor nuance en nog minder voor humor of zelfrelativering in dit doorgeschoten victimisme op de maat van een goedkope B-film.

De verontwaardiging is ook uitermate selectief. De MeToo-beweging is niet ontstaan uit verontwaardiging over de positie van de vrouw in de islam, over groepsverkrachtingen in Indische negorijen, of genitale verminking in Afrika (ook clandestien in westerse landen beoefend), en zelfs niet rond partnergeweld of alleenstaande moeders die amper rond komen. Neen, het vertrok van een canapéverhaal in een universum van vedettes waar zelfmedelijden bijna een plicht is.

Door de Weinstein-affaire als absoluut referentiepunt te nemen, heeft de MeToo-beweging zich laten mee zuigen in de Hollywoodbubbel, waar de mix van realiteit en fictie standaard is, en het narcisme domineert. Dat, en de hetze tegen Donald Trump met zijn onhandige maar al bij al onschuldige pussy-humor, heeft de nieuwe vrouwenbeweging in rancuneus-verbitterd vaarwater geduwd. Een tunnelvisie die resulteerde in een stoet van mutsen breiende kwezels, waar mannen als de oervijand worden beschouwd en het vooral verboden is te lachen.

Finaal leidt deze genderhysterie ad ridiculum tot een ont-seksualisering van de taal en de publieke ruimte, de eis rond neutrale verkeersborden en voorstellen om zelfs het grammaticaal genus (woordgeslacht) af te schaffen. Niets mag nog naar het bezit van een penis verwijzen, brandweerman is een verboden beroep. Voer voor Freudianen, parallellen met de actuele racismomanie liggen voor de hand. Het lijkt erop dat de linkse weldenkendheid altijd nieuwe spookoorlogen ontdekt om haar morele suprematie te demonstreren.

VRT NWS

Femen biedt een levensbelangrijk tegengewicht voor de politiek correcte verkramping die MeToo met zich meebracht.

Topless Jihad

Het feminisme zal zich dus moeten heruitvinden. Als authentieke emancipatiebeweging is het helemaal leeg gegeten, via MeToo verdampt in de algemene anti-discriminatiehype waarbij onder andere moslima’ betogen voor het recht op de hoofddoek, met de volle steun van links-progressieve organisaties. Helemaal tegengesteld aan het mei ’68-feminisme van zelfbewuste vrouwen in minirok, komen we nu opnieuw in de schaamtecultuur van de roze mutsen terecht, een cultuur van de valse onschuld die in feite vrouwen als domme seuten wegzet. En die het frappant niét voor Mila opnamen, het Franse tienermeisje dat begin februari 2020 weigerde in te gaan op de agressieve internetavances van een moslim en aansluitend voor raciste werd uitgescholden, tot ze zelfs moest onderduiken. Meteen schaarden de feministes zich achter de dhimmitude, hoe diep kan men zakken.

Misschien moeten er eens wat meer vrouwen op hun strepen staan in plaats van mee te blaten met het koor van de bedrogen actrices. Seksueel zelfbewustzijn, het duidelijk trekken van grenzen, eventueel zelfs het aanleren van een gevechtssport, zijn betere alternatieven dan het cultiveren van de pseudo-maagdelijkheid en het eeuwige slachtofferschap. Dit soort veerkracht wordt wél gedemonstreerd door activistes als Femen, maar evengoed door hoerensyndicaten (de gewone vakbonden zijn er vies van) en jawel, alle Mila’s ter wereld die zich in hun vrouw-zijn de wet niet laten dicteren door het pseudomoderne seutendom.

Femen heeft het trouwens bij het klassieke feminisme helemaal verkorven sinds ze met hun Topless Jihad-actie de ondergeschikte positie van de vrouw binnen de islam viseerden. Een levensbelangrijk tegengewicht voor de politiek correcte verkramping die MeToo met zich meebracht.

De tweeheid van het harde en het zachte, ernst en ironie, het rebelse en het tedere, het radicale en het sensuele: vrouwen hebben in feite de sleutels in handen om onze afbladderende cultuur en verziekte samenleving diepgaand te remediëren. Maar van Hollywood vertrekt er niets, behalve clichés, drama, leugens en sensatie.

Ambra Battiliana Gutteriez

MeToo en het Hollywood-feminisme