Petrarca hield niet van Arabische nieuwlichterijen,* zoals quarantaine als remedie tegen de pest. Gevolg was dat hij zijn zoon aan de pest verloor. Dat althans vertelt ons Koert Debeuf.

Die kennen we als de man die naar taakomschrijving in Caïro het liberalisme ging uitdragen, maar die in feite in liberale Vlaamse milieus de islamofilie propageerde, met figuren als Bart Somers tot gevolg. Vandaag is hij blijkbaar onderzoeker aan de VUB en in Oxford, en hoofdredacteur van de EU Observer. Vermoedelijk heeft zijn islamofiele ijver wel wat te maken met dat welkom in die academische instellingen.

Corona in de Oriënt

Nu goed, deze keer is zijn boodschap wel te pruimen. In het opiniestuk ‘De wijzen komen nog steeds uit het Oosten’ (De Standaard, 25 april 2020) pleit hij ervoor om van oosterse landen als Zuid-Korea en Singapore te leren. Wie kan daar tegen zijn?

Die twee landen hebben het zeer goed gedaan in de beheersing en afbouw van de coronacrisis. De vergelijking met België, waar Debeufs eigen Blauwen de plak zwaaien, is te pijnlijk om te maken. Het succes in het Verre Oosten kwam door ‘snel en massaal testen’ en ‘iedereen aan te manen een mondmasker te dragen’, schrijft hij terecht. Precies het tegendeel van België, dat zijn topscore in dodelijke coronaslachtoffers verwezenlijkt heeft door eindeloos gepruts die de mondmaskers en testen al te lang tot een onvindbaar goed maakten.

Lange weg

Maar dat Belgische falen komt niet echt door niet te willen leren. De kennis was voldoende voorradig, en onder virologen en epidemiologen bestond (Wallonië inbegrepen) de hele opiniewaaier, ook ten gunste van een gelijkaardige benadering als de Koreaanse. Van deskundige kennis over politieke besluitvorming tot praktisch beleid is de weg bij ons echter zeer lang. Maar we wilden het niet nog eens over de Belgische ziekte hebben.

Debeuf citeert de Singaporese oud-VN-ambassadeur Kishore Mehbubani, die het anachronistische maar taaie Europese meerderwaardigheidsgevoel hekelt. Onder de voorbeelden daarvan noemt Debeuf het ‘onderwijs, waar de Aziatische landen de rankings aanvoeren’. Tja, ook dat is geen kwestie van minachting voor ‘het Gele Gevaar’, wel van oogkleppen voor het oosterse beleid.

Onderwijs

Tot voor enkele jaren stond Vlaanderen mee bovenaan in de rankings. Het had daar geen Koreaans of Singaporees voorbeeld voor nodig. Het keek gewoon naar de concrete noden van de jeugd en de samenleving en leidde daaruit een goed onderwijsbeleid af. Dat het hier zoveel beter ging dan in onze buurlanden, lag er echter niet aan dat wij of zij meer of minder oostwaarts keken, wel aan de visie van de onderwijshervormers.

In de buurlanden hadden die vrij spel, zodat zij vanaf de jaren 1970 het onderwijs kapothervormden. De resultaten in Wallonië, Duitsland enzovoort kelderden dan ook. De Vlamingen echter waren wat traag van geest, zoals de Fransen en Nederlanders in talloze moppen observeren, en hun hervormingen waren dus weinig doortastend. Gevolg was dat het onderwijs hier redelijk op peil bleef. De leerkrachten en ouders waren hier niet zo veeleisend als aangeprezen wordt door de Chinees-Amerikaanse Amy Chua in haar boek Battle Hymn of the Tiger Mother, maar het kon er mee door: Vlaanderen bleef onbedreigd in de toptien.

Gelijkschakeling

Maar de aanhouder wint. Onderwijshervormers, inbegrepen gezagsfiguren als Lieven Boeve, hebben uiteindelijk (onder deels liberaal bewind) de normale meritocratische reflexen eronder gekregen in naam van een steeds maar voortschrijdende gelijkschakeling. Daardoor heeft Vlaanderen de kwaliteit van zijn onderwijs gekelderd en nu eindelijk de kopgroep gelost. Klachten van ouderen dat de jeugd niets meer leert op school is niet het eeuwige gezaag van elke ouder wordende generatie, zoals de hervormers bij elk negatief signaal beweren. Nee, de vergelijking met het Verre Oosten maakt van de vaststelling van een neergang een objectief en onweerlegbaar feit.

Om het onderwijs weer op te krikken, kunnen we zeker van de succesvollere landen leren, iets over tucht (Debeufs partijgenoot Willem-Frederik Schiltz gebruikte dat ouderwetse woord in het Vlaams Parlement, weliswaar over de vereiste corona-‘discipline’) en studie-ijver en ontoegeeflijke testen van de verworven kennis. Ja, testen, had Korea niet net bewezen hoe doeltreffend dat is? Maar evengoed kunnen we leren van de eigen vorige generaties, want gezonde onderwijsbeginselen zijn heus niet zo exotisch. Zelfs van politieke rivalen kunnen we leren: had de N-VA de kwaliteit van het onderwijs niet op de agenda geplaatst, in antwoord op de noodkreet van vele ouders en van de Vlaamse nijverheid?

Terug naar onze wortels

We hoeven niet naar China om van de door China op gang gebrachte coronacrisis te leren. Mensen op het terrein melden dat ze de door corona genoodzaakte verdeling in kleinere lesgroepen maar kunnen verwezenlijken als ze de leerlingen naar kennisniveau groeperen, en hen dus van leerlingen met een ander niveau scheiden. Ai, dat is heel erg fout volgens de hervormers met hun egalitarisme, hoewel heel vanzelfsprekend volgens die oosterlingen. Maar we zeiden wel: ‘genoodzaakt’. In tijden van crisis gaan luxebekommernissen nu eenmaal op de schop.

Onze progressisten tornen nu eenmaal op tegen het ‘algemeen menselijk patroon’ (zoals historicus Jan Romein de cultuurelementen noemde die ‘the rest’ van ‘the West’ onderscheiden). Zij tonen daarbij de facto een minachting voor Aziatisch gezond verstand, in dit geval voor de differentiërende meritocratie, met als verzachtende omstandigheid dat exotische praktijken en opvattingen nu eenmaal niet op hun beperkt radarscherm oplichten. Zij zijn provinciaaltjes, zo gefixeerd op hun eigen hervormingsplannen dat zij de verbazing egeldverslindende subsidieslders over hun afbraakwerk (of de gevolgen daarvan in de rankings) niet opmerken.

Geldverslindende subsidies

Onder de grote verliezers van de coronacrisis tellen we zeker alle egalitaire fantasietjes, zoals de ‘grievance studies’, maar ook de talrijke onderwijsexperimenten die onze kinderen tot proefkonijnen herleiden en hen levenslang de rekening doen betalen. Wie met echte problemen moet afrekenen, heeft wel andere prioriteiten dan het opgeklopte gezeur over ongelijkheden die nu eenmaal tot het leven behoren.

Hoeveel energie zouden ze in het nochtans multiculturele Singapore verspillen aan een antiracismebureaucratie? Als je van die oosterlingen wil leren, begin dan met de geldverslindende subsidies voor dat soort moeiallen af te schaffen, ook dus voor de onderwijshervormers. Voor een liberaal moet dat geen grote moeite zijn.

________

* Soms werden slavenkaravanen getroffen door epidemieën, en net als schepen moesten zij dan ‘in quarantaine’ blijven rondzwerven, zonder toegang tot de oases. In de omgeving van bronnen ligt het vaak bezaaid met skeletten van kamelen en mensen.
zie: Jacques Heers (2003, Paris, Perrin), Les négriers en terre d’islam: La première traite des Noirs (VIIème-XVIème siècle).

Amy Chua

In de leer bij de oosterlingen