2019 wordt een verdoemd jaar, een verloren jaar. Politicologen, fiscale experten, klimatologen, en economisten vallen elkaar over de voeten voor de titel van onheilsprofeet van het jaar. Mediageile druiloren zoals: Carl Devos, Michel Maus, Geert Noels, Nic Balthazar en Ivan Van de Cloot veinzen zich Cassandra op de vooravond van de Apocalyps; de aarde verwoest zichzelf door CO2, fijn stof en plastiek, een elektriciteitsblack-out wacht om de hoek, de Brexit zorgt voor een nieuwe zwarte donderdag en een economische meltdown, een jaar met voorlopige kredieten zorgt voor het derailleren van de begroting, de fall-out van Marrakesh verwoest onze cultuur, en last but not least regeringsvorming wordt onmogelijk door de ideologische Grand Canyon tussen Vlaanderen en Wallonië. Zwarte-gat-voorspellingen zijn bezigheidstherapie voor aandachtsjunkies en voer voor goedgelovige schijtluizen. Op 1 januari 2020 zullen we champagne drinken en doorgaan, 2019 slechts een blip op de querulatieradar.

Rechtscisme

Naast alle wetenschappelijke einde-van-de-wereld-voorspellingen is er de brainwash tot een rechtsfobie, een promotiecampagne van het rechtscisme – de haat tegen alles wat rechts is. Wel empathie voor moorddadige misogyne islamstrijders en hun gezin, maar walging voor andersdenkenden zonder strafregister. Blind voor criminele ettertjes die op oudejaarsnacht hun linkse pamper van multiculturalisme in ons gezicht gooien en hooligans, gele hesjes, betogende dokwerkers en schildmaagden herleiden tot koorknapen. Op de tonen van de Mosulband van Vranckx werd Molenbook herschapen tot Fallujah. Na rituele slachtingen, vrouwenhaat en waterpijpen kunnen we de boel afbreken en leegstelen op oudejaarsavond toevoegen aan het lijstje van allochtone culturele meerwaarden en gelukzalige gebruiken.

Omdat politiek rechts die heilige culturele meerwaarde onaanvaardbaar vindt, zijn ze crapuul en onmenselijk tuig. Maar heb geen angst, je kan dit alles verhelpen door de lidkaart van je rechtse partij bij het vuilnis te gooien. In het Antwerpse district Berendrecht-Zandvliet-Lillo veranderde de gehate heks van het noorden An Van Uffelen in de lieve fee van het zuiden. Het enige wat ze moest doen was haar lidkaart versnipperen. Na haar transmutatie naar poco-zombie is ze plots aanvaardbaar en een ander mens. Alsof alle rechtsdenkenden ideologische transgenders zijn waar een linkse identiteit gevangen zit in een rechts lichaam. De laatste tijd komen nogal wat politieke Bo’s uit de kast. Het is goed nieuws voor Filip Dewinter. Zijn lidkaart samen met zijn 70-punten plan ritueel verbranden en hij kan naast Jinnih Beels het Antwerps schepencollege vervolledigen.

‘Post-truth’-cultuur in 2019

Hypocrisie en ‘post-truth’-cultuur is niet eigen aan links, we ervaren ze ook op rechts. Gaan betogen voor méér democratie omdat je de meerderheid niet haalde of niet wist te verzilveren in een coalitie, is huichelarij. Bolle Guy D’haeseleer wringt zich, aangestuurd door balorige schildknaap Dries de Klauwaard, in het pakje van een chocomousse-etende Calimero. Democratie houdt in dat je alleen of in coalitie de meerderheid van de stemmen of zetels behaalt, punt. Aanvaard je verlies als een man, en ga niet als een klein kind wenen in de hoek. De verkiezingen winnen maar de coalitie verliezen is eigen aan democratie, geen afwijking ervan.

Fake ‘Ideale schoonzoon’ Mathias De Clercq, en fake ‘Kennedy’ Bart Tommelein claimden hun overwinning op basis van minimale stemmenwinst, en dumpten in zuiver ‘Brutus’-stijl stemmenkampioenen en zetelende schepenen Peeters en Lesaffre. Beiden schreeuwden zo luid ‘Me too’ dat ze het in Aarschot hoorden donderen in Keulen. De heilige maagd Gwendolyn stormde ter hulp met de melding dat haar liberalen en democraten er lessen zouden uit trekken om zo broeder en zustermoorden in 2024 te voorkomen. Waar is de tijd dat spleetje Verhafstoot ons lessen democratie gaf met voorzittersverkiezingen en goedkeuring van lijsten en beleidsnota’s door alle leden i.p.v. door de elitaire partijtop. Het heet ironisch te zijn dat net zijn politieke zoon de democratische wil van de Gentse keizer te kakken zet. Na die antidemocratische politieke lynchpartijen was een mars voor democratie in Gent en Oostende eerder op zijn plaats geweest dan in Ninove.

De opperhaan van het zuiden

Gelukkig hebben we een kopie van de paarse fake-begrotingen in pseudo-evenwicht, daalde de werkloosheid, stijgt de koopkracht, hebben we een recordjaar voor spaargeld en kregen we een topjaar voor toerisme. De hemel van zwartkijkers klaart zienderogen op. Michel II, de opperhaan van het zuiden, zal ons redden met een goednieuwsshow. Hij lijkt Bartje Poep wel, die zich uit het moeras wil redden door aan zijn eigen haren te trekken.

Gestorven op de veldslag van Marrakesh werd Lazarus Michel door Koning Filip tot leven gewekt. ‘Geef me 2019 en ik red uw multicultureel open-deur-koninkrijk’, beloofde hij. Als zoetmakertje stopte Michel de koning nog een enveloppe van 3 miljoen euro extra zakgeld toe. Michel ex machina schrijft alvast politieke geschiedenis, door te besturen met een minderheidsregering in lopende zaken en dat zonder een ontbinding van het federale parlement. Zijn opdracht is divers, aanmodderen tot 26 mei, zijn partij van de electorale ondergang redden en tussendoor België een stabiele toekomst geven. Als op 1 januari 2020 mocht blijken dat Charles Michel zijn partij en België redde, dan eet ik niet alleen mijn mocassins op, maar mijn volledige kleerkast.

An Van Uffelen

Sire, geef me 2019 en ik red uw multicultureel open-deur-koninkrijk