In 2011 pleegde Anders Breivik in Oslo zijn massamoord op Jongsocialisten. Blijkens zijn online gepubliceerd manifest werd hij daartoe aangespoord door de vrees voor de islamisering van Europa. Zijn slachtoffers waren geen moslims, maar wegens hun multiculturalisme golden zij als medeplichtig. De leugenpers sprong onmiddellijk in de houding en begon te zwartepieten: zie je wel dat islamcritici een gevaar zijn en best tot zwijgen gebracht worden? En om dit nog wat geloofwaardiger te maken herinnerden zij graag even aan de invasies van westerse leiders in moslimlanden.

Uitgesproken islamofilie

Om met dat laatste te beginnen: de betrokken leiders die invasies in Irak, Somalië en Afghanistan bevalen, en later ook in Libië en Syrië, waren stuk voor stuk uitgesproken islamofielen. Van Bill Clinton, George W. Bush, Tony Blair, Nicolas Sarkozy, David Cameron, Barack Obama, Hillary Rodham Clinton en François Hollande is wel lof voor maar niet de geringste kritiek op de islam bekend. John Kerry (Obama’s tweede buitenlandminister) rechtvaardigde de Amerikaanse militaire interventie aan de zijde van jihadrebellen in Syrië — dus het doden van Syrische regeringssoldaten, en terzijde ook burgers, die meestal moslim zijn — door de nood om de ‘ware’ islam te redden van een verkeerd begrip ervan. Politici die moslims gaan bombarderen, zijn zonder uitzondering islamofielen. Islamcritici hebben nog nooit een moslim kwaad gedaan. Omgekeerd hebben zij er zelf wel mislukte of geslaagde moordpogingen van moslimzijde moeten bijnemen.

Breivik citeert wel islamkritische wetenschappers en partijen (zoals die waarvan hijzelf in Noorwegen lid geweest was), maar distantieert zich van hun methodes. Volgens hem is de tijd voor geschrijf en geparlementeer voorbij: alleen gewelddadige actie kan nu nog verschil maken. Dat is geen klein verschil, maar de leugenpers probeert het met man en macht onder de korenmaat te dwingen. Ook ondergetekende werd door Le Soir, Knack Weekend en de BUB als medeschuldig aan Breivik’s daden zwart gemaakt (maar had geen moeite om hun roddels te weerleggen).

Echter, om het plaatje volledig te maken had Breivik eigenlijk moslims moeten vermoorden. Nu stierven er dagelijks mensen in moslimaanslagen, terwijl de moslims zelf gespaard bleven, ook door Breivik. Om de moslims als beklagenswaardige slachtoffers voor te stellen haalde men er dus de (islamofiele) bombardementen bij, maar diep van binnen hoopten onze diversiteitsprofeten op een ondubbelzinnige terreurdaad tegen moslims.

Demoniseringsverhaal

Ze dansten dus van vreugde toen een rechtse rakker, Brenton Tarrant, in Christchurch (Nieuw-Zeeland) begin 2019 een moskee binnenstapte en 51 moslims doodschoot. Eindelijk! Bovendien paste Tarrants motivatie helemaal in het linkse demoniseringsverhaal over islamkritiek, namelijk vermengd met ‘wit’ racisme en kritiek op inwijking als een ‘bevolkingsvervanging’. Breivik had tenminste zijn huiswerk gemaakt en de klassieken van de islamkritiek gelezen (of althans gereproduceerd in zijn oeverloos lang manifest), te beginnen met Winston Churchills gelijkstelling van Mein Kampf met de Koran; maar Tarrant’s leescultuur oversteeg het niveau van de Twitterontboezemingen niet.

Toen op Paasdag daarop moslimterroristen in Sri Lanka hetzelfde deden in christelijke kerken, met ruim vijf keer zo veel doden (267), was dat een fait divers dat zo snel mogelijk het geheugengat ingejaagd werd; en wanneer toch genoemd, were het valselijk als een reactie op Christchurch voorgesteld. Daarentegen is het gebeuren in Christchurch regelmatig opgerakeld, onder meer in speeches van kandidaten voor de Democratische nominatie in de VS, en talloze andere politici.

Zopas is in Nieuw-Zeeland dader Brenton Tarrant tot onsamendrukbare levenslange gevangenisstraf veroordeeld. Een interessante episode tijdens zijn proces was een dagenlange versie van George Orwells ’twee minuten haat’, waarbij één voor één alle nabestaanden en overlevenden zich tot Tarrant richtten en hem de huid volscholden. Een psychodrama waarbij opviel dat geen enkele moskeeganger zelfs anderhalf jaar na de feiten voldoende afstand van het eigen wedervaren kon opbrengen om even enig medeleven op te brengen voor de vele duizenden die door moslimaanslagen in dezelfde situatie geplaatst zijn.

‘Verwarde man’

Bij moslimaanslagen verklaart de leugenpers altijd onmiddellijk dat de schutter, ondanks zijn eigen verklaarde, zuiver ideologische beweegreden (Allahu akbar), een ‘mentaal verwarde man’ was; wel, hier ging het nu eens echt om een mentaal verwarde man. Althans volgens zijn eigen verklaring zoals in De Standaard (28-8, ‘Geen vrij daglicht voor Christchurch-schutter’) weergegeven, namelijk dat hij zich ‘verstoten voelde en daarom wraak wou op de samenleving, gedreven vanuit waanvoorstellingen’.

Verder was hij een xenofoob die allerlei dossiers dooreen mengde. Daarom wou hij Europa zuiveren van ‘Roma, Afrikanen, Indiërs, Turken en Semieten’. Hij had dus blijkbaar goed De Standaard of andere leugenmedia gelezen, die het islamprobleem te allen prijze willen racialiseren: ‘anti-moslimracisme’, ‘witten vs. moslims’, enz. Verder dan dat reikte zijn analyse niet, en zo willen de opiniehegemonen het graag. Het echte islamdebat kunnen ze alleen maar verliezen, doch zulk amalgaam kan wel dienen.

Nu goed, Tarrant was hun geestesgenoot, niet de onze. Maar laat ons de extra mijl meegaan en zien of we er iets toe kunnen bijdragen om zulke drama’s te vermijden. Echter, dat is voorlopig eerlijk gezegd weinig. Zelf schrijf ik al jaren dat ‘de moslimwereld een dooi nodig heeft’, een pauze in de vijandelijkheden waarin een geestelijke evolutie kan gedijen. Geen bombardementen, geen aanslagen, maar de lange vrede en welvaart die bijvoorbeeld de Vlamingen geholpen heeft om het katholicisme te ontgroeien. Maar die stem wordt zoveel mogelijk onderdrukt en doodgezwegen. Op Twitter, destijds Brussels Journal of nu inderdaad Doorbraak kan je de juiste dingen zeggen en de verdoolden die voelen dat er aan de islam iets scheelt, vooruithelpen. Maar je hebt maar een beperkte armslag als je voortdurend tegen censuur moet optornen, zoals nu op de sociale media de norm geworden is.

Zonet hebben betogers in Malmö een Koran verbrand. Ik kan maar herhalen wat ik bij eerdere dergelijke incidenten gezegd heb: dat is dwaas, wél wettig (en dat moeten we zo houden) maar onnodig gewelddadig, het zendt een boodschap van confrontatie uit. In de plaats daarvan moeten we de moslims als een schoolmeester hun Koran begrijpend leren lezen, en eerst en vooral zelf de Koran lezen. Er bestaat geen betere immunisering tegen de aanspraken van dat boek.

Anders Bering Breivik

Hoe de tegenjihad in goede banen leiden