Ik koester geen enkele antipathie tegen Marc Van Ranst. Eerlijk gezegd, vóór de coronapandemie losbarstte, had ik maar vaag van hem gehoord als griepcommissaris. Dat hij sympathiseerde met de extreemlinkse en tot niet zo lang geleden maoïstische en stalinistische PVDA ontdekte ik pas toen foto’s verschenen waarop hij op een of andere pensenkermis van de partij aanschoof aan de dis naast Peter Mertens.

Dat is zijn volste recht natuurlijk. Iets zegt mij echter dat we professor Van Ranst zelden of nooit op de buis hadden gezien, mocht de man er rechtse of Vlaams-nationalistische standpunten hebben op nagehouden. Een rechtse viroloog die zeven op zeven te gast is op de VRT? Neen, dat lijkt me science fiction. Van Ranst, dunkt me, is in de eerste plaats de lieveling van de VRT omdat hij van linkse signatuur is. Niet omdat hij een wetenschapper is.

Alle mogelijke opinies

Ik kijk dagelijks naar de Franse nieuwszender LCI, het Franse CNN zeg maar, en dan in het bijzonder naar het uitstekende debatprogramma ’24 heures Pujadas’, van de gelijknamige journalist David Pujadas, de voormalige nieuwspresentator van het achtuurjournaal op France 2. Daarin komen wekelijks alle mogelijke opinies aan bod. André Bercoff van het rechtse weekblad Valeurs actuelles is er een even vaste waarde als de militant lesbische feministe Caroline Fourest, die op de barricaden staat tegen het Rassemblement National (RN) van Marine Le Pen.

Maar even goed zie je er haast wekelijks de bij het RN aanleunende burgemeester van het Zuid-Franse Béziers Robert Ménard, de gewezen oprichter van Reporters sans Frontières, of Rokhaya Diallo, de knappe woke spreekbuis van de Franse variant van Black Lives Matter. Dat kan in Frankrijk, waar Eric Zemmour op CNews zijn eigen talkshow heeft. In Vlaanderen kan dat niet. Onze media, en zeker onze audiovisuele media, zijn mainstream links. Echt debat is bij ons een farce. Van Terzake tot De Zevende Dag over De Afspraak. In de geschreven pers is het al niet beter. Heeft Vlaanderen een NRC Handelsblad, een Frankfurter Allgemeine Zeitung, een El Mundo, een Le Figaro? Neen. Onze ‘kwaliteitskranten’ bestaan uit de Siamese tweeling De Morgen en De Standaard.

Pulpjournalistiek

Het is op die Vlaamse media dat Marc Van Ranst sinds de uitbraak van de coronacrisis nu al anderhalf jaar quasi dagelijks zijn stem laat horen. Dagelijks. Ik denk niet dat ik overdrijf. Hij moet, pardon: hij mag zich al vijftien maanden van de ene naar de andere televisiezender haasten, interviews afgeven aan al onze Vlaamse kranten, opdraven in onnozele televisiespelletjes enzovoort. Vorige zomer las ik nog een paginagroot stuk over de jeugdjaren van Van Ranst in Gazet van Antwerpen. Waar hij zijn vakanties als kind doorbracht en zo. U kent dat, de pulpjournalistiek voor het gepeupel van Dag Allemaal. Dat doet iets met mensen. Sterren en vedetten vechten om zoveel mogelijk hun smoel afgedrukt te krijgen in die pulpmedia. Ook politici doen dat. Mediabekendheid, daar draait alles om.

Ook Van Ranst is in dat bedje ziek. Misschien kan hij er zelfs niet aan doen. Misschien word je zo, als al de media een jaar aan een stuk de rode loper voor je uitrollen. Bart De Wever keek als conservatief bewonderaar van Theodore Dalrymple ooit kritisch naar die goedkope brol op televisie. Tot hij besefte dat ook hij er voor zijn mediabekendheid in moest opdraven en zo vaak hij maar kon zijn opwachting maakte in de spelletjes die gemaakt zijn om de mensen dom te houden. Zo ook Van Ranst, bij elke uitnodiging op televisie zag je hem meer glunderen. Want hij kreeg niet alleen naambekendheid, maar ook macht door dagelijks het enige en ware coronageloof te verkondigen: dat van hem. Hij spreekt over zichzelf ook graag in de derde persoon, zoals sommige politici. Volgens heel wat psychologen een symptoom van grootheidswaanzin.

Mélange des genres

Is het die overdosis Van Ranst op televisie, die grenzeloze ijdelheid, die pretentie de alleen zaligmakende waarheid te verkondigen die miljoenen Vlamingen op de zenuwen is beginnen te werken? Ik vermoed het. Om een of andere reden doen die andere virologen, biostatistici enz. die we vaak zien op de buis, en van wie we de politieke ideeën niet kennen omdat zij die voor zich houden, de Vlamingen veel minder of helemaal geen kippenvel krijgen, in tegenstelling tot MVR. Bovendien deed hij aan een verwerpelijke mélange des genres. Corona-advies op het journaal, en nadien ideologische alwetendheid op Twitter, zijn tweede hobby na die van televisievedette spelen. (Wanneer heeft de man nog tijd om aan virologie te doen?) Maar wie hem op Twitter, ook al was het uiterst beleefd, durfde tegenspreken of kritische vragen stellen, vloog van zijn kanaal. Van Ranst cancelt elke criticus die hij op zijn weg tegen komt.

Een dolgedraaide en domme korporaal, met blijkbaar enige verdiensten voor het vaderland, maar waarvan beschaafde mensen hopen dat hij zo snel mogelijk gepakt wordt zodat hij de psychische hulp kan krijgen die hij nodig heeft, wilde Van Ranst tot schietschijf nemen. Zoiets moet je unaniem en in de scherpste bewoordingen veroordelen. MVR zit met zijn gezin in een safe house en verdient alle bescherming die hij krijgt. Twitteren en interviews geven kan hij gelukkig nog. Mensen fysiek bedreigen omdat hun discours u niet ligt, is misdadig en verdient hard te worden gestraft. Woorden bestrijd je met woorden. Ik hoop dat Van Ranst dat ook over de veroordeelde Voorposters denkt.

Maar Calimero beginnen spelen, als je al anderhalf jaar als een Claudia Schiffer over de mediacatwalk mag lopen, hola zeg! Ik lees vandaag dat de sukkelaar al een jaar met pek en veren door Vlaanderen wordt overladen. Tja, niet iedereen is het eens met de oekases die hij oplegt. Niet iedereen apprecieert het, als hij zelfgenoegzaam uitlegt hoe je de mensen bang moet maken. Dus ja, dan moet je er tegen kunnen kritiek te krijgen. If you cannot stand the heat, stay out of the kitchen.

André Bercoff

If you cannot stand the heat, stay out of the kitchen….

Totalitaire neigingen bij pers? Nee toch?