In mijn beroepsleven ben ik 43 jaar met reclame en marketing bezig geweest. Ik heb met de grootste bedrijven rond de tafel gezeten. Ik werd steeds omringd door briljante ontwerpers, technologen en schrijvers. Het verbaasde me dan ook ontzettend om te zien hoe mak en saai de campagnes voor de gemeenteraadsverkiezingen waren.

Complimenten zijn verboden

Na mijn pensioen wou ik graag iets terug doen voor de maatschappij. Ik zette een co-working-project op voor jonge ondernemers en ik liet me verleiden om lijstduwer te zijn op de lijst van Open Vld Antwerpen. Een mandaat interesseert me geen zier. Zoals elke Antwerpenaar ben ik een beetje chauvinistisch en wou ik me engageren. Ik heb veel geluk gehad door hard te werken en ik heb het geluk gehad veel hard te kunnen werken.

Het eerste wat me opviel in de campagne is dat niemand intellectueel capabel blijkt om goede resultaten van de anderen toe te geven. Complimenten in het debat lijken wel verboden. Dit is bizar. Voor en na de verkiezingen ben je gedoemd samen te werken en tijdens de campagne alles afkraken kan toch nooit iets positiefs opleveren. Bij mij wil het er niet in. Het tweede dat opviel is dat alle partijen hevig discussiëren over zaken waar iedereen het in grote lijnen over eens is. Wie is er tegen slechte luchtkwaliteit? Wie is er tegen veiliger verkeer? Wie is er tegen betere infrastructuur voor fietsers? Het is fake news. Een steriel debat over niets.

Verkeerschaos of chaos over verkeer?

Neem nu de plaats van de auto, de fiets en de tram in een stad als Antwerpen. Het verkeerskluwen is een ramp. Niemand spreekt dat tegen. De oplossingen zijn echter meestal dogmatisch. Tolerantie naar elke vorm van mobiliteit is compleet zoek. Nochtans zijn wetenschappers het eens dat de enige oplossing een intelligente mix zal zijn. Voetgangers, fietsers, auto’s en openbaar vervoer zijn niet mekaars concurrenten, maar elkaars complementen. Met de juiste technologie een beetje talent en een dosis tolerantie moeten leefbare combinaties afhankelijk van elke straat of buurt perfect mogelijk zijn.

Helaas riepen tijdens de campagne alle politici in koor wat de problemen waren. Waarom? Dat weten de burgers echt ook wel. Het heeft geen zin de kiezer te vertellen wat zijn probleem is. Die kiezer zit elke dag vast in het verkeer. De kiezer riskeert zijn leven op fietspaden bestaande uit een likje rode verf tussen tramspoor en trottoir. Amper zo breed als het chassis van de tram van wiel tot trottoir op sommige plaatsen. Die kiezer heeft enkel een boodschap aan oplossingen. Aangezien coalities de realiteit zijn, dus best haalbare oplossingen die de kiezer geen handen vol geld kosten en jaren omleidingen opleveren door allerhande wilde werven.

Schelde als middelpunt stad

Ik noem één werf die mij bijzonder boeit: de wandel- en fietsbrug over de Schelde. Le Corbusier zag Antwerpen als een geheel met rechter- en linkeroever. Een megalomaan project, maar in essentie wel logisch. De Schelde als het centrum van de stad; ik zou het graag zien. Helaas legt zo’n brug bouwen meteen de achilleshiel bloot. Eindeloos gepalaver, het steeds opnieuw negotiëren van beslissingen om uiteindelijk nooit iets te moeten doen.

Ik ben uit het bedrijfsleven gewend dat na overleg een besluit wordt genomen en dan iedereen aan de slag gaat en het project niet meer ter discussie staat. Soms moet je durven gewoon iets te doen. Slaat het tegen dan is het niet anders. Dan heb je tenminste iets opgestoken. Het succes heeft vele vaders en de mislukking is uiteraard wees.

In de campagne leek het wel of de successen enkel surrogaatvaders hadden en dat niets leek te lukken. Een succes framen als mislukking lijkt voor veel politici het summum. Het is hallucinant om te zien en te horen hoe positieve resultaten bijna steeds in een negatief daglicht gesteld werden omdat het net niet genoeg was of omdat het enkel maar dit of dat was. Het ontbreken van één fetisj-onderwerp voor deze of gene partij leidde steevast tot negativisme over wat wel bereikt werd.

De stad Antwerpen is de grootste werkgever in Vlaanderen van wat vroeger ‘de allochtonen’ werd genoemd. De kilometers tramlijnen die werden aangelegd. De renovatie van een groot aantal sociale woningen en de modernisering van vele scholen… Het telde allemaal voor niks mee. De uitbreiding van Vélo naar de randgemeenten kon evenmin op bijval rekenen.

Gun een ander zijn succes

Mijn slogan was altijd catch them doing something right. Negatieve vergelijkende reclame werkt niet. Er valt ook geen eer van te halen. Wees blij dat iets goed was. Geef een schouderklopje en probeer nog beter te doen. Altijd die negativiteit en dat nepmoralisme, het is om ziek van te worden. Een dieptepunt vond ik het inzetten van kleuters en schoolkinderen om de luchtkwaliteit die al dertig jaar verbetert te hekelen en anderen te culpabiliseren. Alsof er één partij zou zijn die smerige lucht zou promoten? In de reclame zou zoiets wellicht niet kunnen. Wie iets wil verkopen moet vooral eerlijk zijn. Leugens in de reclame werkt niet. Diegene die het tegendeel kan bewijzen nodig ik uit om een bewijs aan te voeren. Om mensen te bewegen om iets te willen moet je positieve vibes creëren.

André Duval

Leugens zijn slechte reclame