Een nieuwe Waalse en een nieuwe Waals-Brusselse gemeenschapsregering aankondigen op 11 juli, de officiële Vlaamse feestdag. Je moet het maar durven. Het heeft meer dan één politieke observator van ons politiek circus ontroerd, zowel bij de Walen als bij hun noorderburen.

Zeker omdat de nieuwe meerderheid van de Mouvement Réformateur, de zuiderse blauwen die hun alter ego’s van het noorden — Alexander De Croo inbegrepen — steeds meer doen blozen en Les Engagés – niet meer in saecula saeculorum de kleine broertjes van de tsjeven – zich profileren als het begin van de oplossing van de grote Zuid-Belgische problemen.

Of minstens als een alternatief voor een te cliëntelistisch, socialistisch model. Met dus als niet onverdiende zondebok: de Parti Socialiste waarvan niet werd verwacht dat zij ooit in de minderheid zou belanden.

Kritische analyses

De zuiderse socialisten lijken nog groggy. Meer nog: voorzitter Paul Magnette heeft een tijdelijke stap opzijgezet om zich te bezinnen over zijn toekomst. Kiest hij het stadhuis van Charleroi of het partijhoofdkwartier op de Keizerslaan? Waar blijven, goddomme, de grote kritische analyses van de rode partij en van zijn thinktank, het beruchte Institut Emile Vandervelde ?

Jazeker, ex-PS-minister en nu fractieleidster in Namen, Christie Morreale, heeft als ‘leader of the opposition’ haar plicht vervuld. Maar waar zijn al die grandes gueules van de partij naartoe? Elio Di Rupo onthaalde zeer hartelijk zijn opvolger Adrien Dolimont in de Elysette, het Martelarenplein van de Walen met zicht op het parlement.

Het heeft trouwens altijd goed geboterd tussen de oude en de nieuwe Waalse premier.

Nieuwe gezichten, andere aanpakken

Intussen kennen we ook de nieuwe ministers. Georges-Louis Bouchez (MR) en Maxime Prévot (Les Engagés) willen kennelijk het beeld én de werking van Wallonië en de Federatie Wallonië-Brussel aanpassen aan de nieuwe politieke en maatschappelijke realiteiten.

Vandaar ook een paar verrassende namen. Denk aan Cécile Neven, voorzitster van l’UWE, het zuiderse Voka, of Anne-Catherine Dalc, een echte boerendochter uit Jodoigne, doctor in de agronomie en tot nog niet zo lang geleden dé stem van de jonge Waalse boeren.

Verder is de benoeming van Adrien Dolimont (MR) ook een teken van de verjonging van de Waalse politiek. Ook de keuze voor Elisabeth Degryse, die uit de christelijke mutualiteitsstal komt, is uitdagend en interessant. Nieuwe persoonlijkheden dus die de Waalse Copernicaanse omwenteling moeten doen lukken.

Een beetje pijn

Al zal ons dat allemaal tegelijk een beetje pijn doen. De tussenkomst in het Waals parlement van PS’er Nicolas Martin, de burgemeester van Bergen, over de toekomst van de provincies — men gaat die niet onmiddellijk afschaffen maar wel serieus op dieet zetten — spreekt boekdelen.

De opvolger van Di Rupo in de stad van de Doudou sprak uitgebreid over het verlies voor de provinciehoofdsteden, maar zweeg natuurlijk over de te verwachten drastische vermindering van allerlei socialistische militanten in de vele provinciale structuren en systemen.

Dat wordt een heuse klus, ook in de gemeenten. Een groot aantal leven sinds decennia met lokale satrapen, absolute meerderheden en ambtenaren met een rode lidkaart. Die zullen heel moeilijk op hun macht willen inboeten.

Ecolo wil redden wat er nog te redden valt…

Op drie maanden tijd van de gemeenteraadsverkiezingen mag je aannemen dat er ook verandering zal komen in de stad- en gemeentehuizen. In een aantal gemeenten en steden gaan de liberalen en de ex-christendemocraten samen naar de kiezer.

Maar dé vraag is wat er gaat gebeuren met de groenen. Ecolo is al een aantal jaren een belangrijke medespeler in meer dan één Waalse lokaliteit, inclusief een aantal burgemeesters.

De grote vraag is of ze die rol zullen kunnen blijven spelen. Ze komen alvast heel offensief over, bijvoorbeeld in Waals-Brabant, met flink wat groenen in de schepencolleges. Zoals in Ottignies-Louvain-la-Neuve waar burgermoeder Julie Chantry alle pluimen van de voorbije legislatuur op haar groene hoed wil steken.

Dat doet ze op een behoorlijk schaamteloze manier trouwens. Zo wordt een nieuw miniparkje in het centrum van Ottignies voorgesteld als oplossing tegen de verloedering van de planeet én als dijk om nieuwe overstromingen van de Dijle te beletten. Je moet maar durven…

Anne-Catherine Dalc

Komt er ook een gemeentelijke revolutie in Wallonië?