Problemen binnen Vivaldi? Problemen binnen de Vlaamse regering? ‘Last Vivaldi-man standing’ Noël Slangen ontkende dit fanatiek op 30 mei in Het Laatste Nieuws.

Het zijn niet de regeringen die op platte banden rijden, wel de kwijnende partijen. Opgejaagd door peilingen en het succes van de extremen, denken zij dat de enige weg naar herstel geplaveid is met knuffeltjes en snoepjes.

Partijen als oorzaak van politieke moeilijkheden, niet regeringen? Is dit een mening die ook andere persmensen omarmen? Ontliepen regeringen de voorbije maand de kritiek? Reken maar van no.

Geen nationale pers

Vooraleer over het voorgaande uit te wijden, eerst deze vaststelling: ‘Sire, er is geen nationale pers’. Onze Nederlandstalige media maakten geen letter, geen woord, geen zin vrij om een mening over Wallonië te ventileren. Niet dat er daar niets te beleven viel, integendeel. De Franstalige pers had de handen vol met het becommentariëren van de hopeloze toestand. Een bloemlezing:

We kennen de Waalse kwaal: te lage arbeidsparticipatie, een hoge werkloosheid, onvoldoende daadkrachtige ondernemingszin en te veel administratieve last. Geconfronteerd met kritiek van de oppositie, reageert Elio Di Rupo met de mantra: “we moeten stoppen met zelfkastijding.” (L’Echo)

Wallonië is begonnen met een dieet. Het is een kolossale oefening, die pijnlijke keuzes zal vragen. Maar ze is essentieel om het financiële faillissement te vermijden dat ‘bepaalde Cassandra’ uit het Antwerpse nu al over de regio afroepen. (La Nouvelle Gazette)

Elio Di Rupo wil een einde maken aan de permanente vergelijking met Vlaanderen, vooral gemaakt door Vlaams-nationalisten. De Waalse regering heeft tot 2024 de tijd om het tegendeel te bewijzen. (La Libre Belgique)

De situatie is hachelijk: aanzwellende schuld, geruchten over een begrotingsfaillissement en een economische vertraging die ons tijdens de institutionele onderhandelingen van 2024 overlevert aan Vlaanderen. (Sud Presse)

Ondertussen ergens tussen twee democratieën in

Het vermoeden dat de Franstalige pers wèl oog heeft voor wat er zich in Vlaanderen afspeelt moeten we meteen en ferm ontkrachten. Zo verscheen er geen Franstalige jota over die fameuze peiling, u weet wel. Nog opvallender waren de krantencommentaren van, oh ironie, vrijdag de 13de.

In Vlaanderen kreeg Wouter Beke de eer om met zijn ontslag het onderwerp te zijn van werkelijk alle commentaren. De Franstalige kranten hadden dit blijkbaar niet opgemerkt. L’Echo schreef over cryptomunten, La Dernière Heure over de gezondheidssector, La Libre Belgique behandelde China, L’Avenir vond ‘elektriciteit’ de moeite waard en Le Soir hoopte dat de federale regering geen ontslag zou nemen. ‘Beter een slechte regering dan geen regering’, las de lezer met het slechte karakter tussen de lijnen. Alleen ‘Sud Presse’ wist van het ontslag van Beke, maar plaatste het in een Belgische context:

Het aftreden van een minister blijft een zeer zeldzame gebeurtenis in de Belgische politiek. De stap die Wouter Beke nam, verdient respect. Maar de naschokken van deze Vlaamse politieke aardbeving teisteren de ook al zeer wankele federale meerderheid.

Nederlandstalige kranten en de Vlaamse regering

Goede woorden waren er in de Nederlandstalige pers over de Vlaamse regering niet echt terug te vinden. Of wacht, Yves Lambrix van Het Belang van Limburg stak zijn blijdschap over de nieuwe Vlaamse minister niet onder stoelen of banken. ‘Eindelijk hebben we een Limburgse minister’, juichte hij. ‘En dat ze nu allemaal maar goed naar hem luisteren’ (las ik).

Als voogdijminister is hij de geknipte man om de Limburgse Investeringsmaatschappij ook na 2024 in Limburg te verankeren. We rekenen erop dat Brouns’ collega-ministers Zuhal Demir en Lydia Peeters, gedeputeerde van Economie Tom Vandeput en het hele Limburgse middenveld hem volop steunen.

Zuhal Demir, net als Lydia Peeters toch ook al enkele jaren minister, ligt niet echt in de gratie van het Limburgse belang (eufemismes zijn ons niet vreemd) en was wellicht ook niet verwonderd dat ook Peter Mijlemans (‘Het Nieuwsblad’) zijn pret niet op kon toen ze in ‘de shit kwam’.

Boeren en Open Vld, het is niet onmiddellijk een match. Maar de kans om Demir – die zelfs al mogelijke minister-president wordt genoemd – onderweg wat blikschade te bezorgen, zal niemand laten liggen. Haar verweer was niet echt sterk. Er kleeft nu wat drek op haar. De partijen binnen en buiten de regering gaan die zo breed mogelijk proberen uitsmeren. Maar dat heeft ze in dit opnieuw verknoeide dossier een beetje zelf gezocht.

Arnout Gyssels vatte op 21 mei in ‘Het Nieuwsblad’ de toestand zo samen:

De betonstop is door de ingrepen van de regering-Jambon amper dichterbij gekomen. Het Stikstofakkoord is nog maar een paar maanden oud of twee coalitiepartners doen opzichtige pogingen om de boel alsnog te torpederen en zo de eigen achterban ter wille te zijn. De Vlaamse regering doet er goed aan om er geen uitstelgedrag van te maken.

Uitstellen jongens, uitstellen…

Uitstelgedrag: het woord is gevallen, de prijs voor het begrip van de maand is toegekend. Naast de Vlaamse kreeg ook de federale regering ‘De Croo’ er aan beide zijden van de taalgrens van langs. De premier als persoon was een deel van het probleem…

Het wordt dringend tijd dat de premier weer een voltijds premier wordt. (Sud Presse)

Volgens critici – en eigenlijk volgens zowat elke waarnemer – is De Croo al langer intensief bezig met de voorbereiding van een latere internationale carrière. (Gazet van Antwerpen)

Ja, Vivaldi lijkt (even?) uit de gratie. Zelfs bij Bart Brinckman (De Standaard 25 mei).

Toch moet zelfs bij het ratjetoe dat zich Vivaldi noemt de overtuiging groeien dat enige doortastendheid op haar plaats is.

Peter Mijlemans, jawel Peter Mijlemans, schreef in Het Nieuwsblad van 24 mei:

Het is of nu de verandering starten, of vervallen in de nationale ziekte. Om alle ambetante dossiers door te schuiven naar een volgende regering.

Met het Het Laatste Nieuws van 12 mei sluiten we af:

De fans hopen op een renaissance, regeringspartijen denken luidop na over een val en lastige coalitiepartners worden omzeild uit pure wanhoop om toch nog iets te forceren. Neen, je moet geen cynicus zijn, zwartkijker en zelfs tegenstander om je dan eens flink in de haren te krabben en te denken: quo vadis, Vivaldi? Waar gaat het heen?

Arnout Gyssels

Van je ex-vrienden moet je het hebben

Stel uit tot morgen wat je vandaag niet beslissen wil (of kan)