Causale processen zijn vaak zeer gelaagd en complex. Op de vraag naar het waarom van iets, kunnen doorgaans dan ook meerdere, fundamentele en minder fundamentele antwoorden geformuleerd worden. Daar bestaat zelfs een begrippenpaar voor: proximaal (minder fundamenteel) en ultiem (meer fundamenteel).

Regeringsprogramma

Een en ander is ook van toepassing op de vraag waarom de laatste Belgische kerncentrales vervroegd moeten sluiten. Premier De Croo weet het enige tijd geleden aan het regeringsprogramma, waarin die sluiting opgenomen is. Ja, dat zal wel, maar waarom staat de sluiting van de kerncentrales in het regeringsprogramma?

Het meest voor de hand liggende maar alweer nietszeggende antwoord op die vraag is zeer simpel: de sluiting staat in het regeringsprogramma omdat Groen (en Ecolo) onderdeel uitmaakt van de federale regering.

‘Bear with me’

De volgende vraag is dan: waarom werd Groen opgenomen in de regering? Daarvoor moeten we te rade bij de byzantijnse regeringsformatie van 2020. Zoals men dat zo mooi zegt in het Engels: bear with me (i.e., sta me toe u eventjes te vervelen).

In het najaar van 2019 stond er al een Vivaldi-coalitie in de steigers, met Gwendolyn Rutten als gretige kandidaat-premier in plaats van De Croo. Die beschouwde zichzelf nochtans al lang als kandidaat-premier maar was in die tijd naar verluidt kwetsbaar omwille van zijn bizarre maar mislukte gehengel naar de diensten van een pornoactrice.

Als zelfverklaarde feminist dringt mijnheer De Croo natuurlijk al langer aan op het maximaal benutten van het (electoraal) potentieel van vrouwen. Hoe dan ook, Rutten rook haar kans maar reed zichzelf finaal in de vernieling en eindigde als ‘politiek lijk dat niet wil sterven’. Wie zei ook alweer dat politiek slecht theater is?

Electoraal logische coalitie

In de zomer van 2020 was er vervolgens sprake van een electoraal logische coalitie tussen Parti Socialiste (PS) en N-VA, de twee politieke zwaargewichten van beide landshelften. Die zou België bovendien, rijkelijk laat, het confederale tijdperk inleiden. Ze werd echter prompt getorpedeerd door een quasi-kartel tussen liberalen en groenen aan beide kanten van de taalgrens. Vooral de ‘pop up’ alliantie tussen Open Vld en Mouvement Réformateur (MR) viel daarbij op.

Inmiddels was Lachaert (clan De Croo), met een veeleer rechts programma, Rutten opgevolgd als voorzitter van de Open Vld. Waarna hij prompt het bedje spreidde voor de linkse Vivaldi-regering van co-formateurs De Croo en Magnette.

Het is een scenario waarvoor zijn ‘donkerblauw’ maatje en huidig Vivaldi-minister Van Quickenborne nochtans ‘als de dood’ was. Tja, als (Open Vld) politicus (en a fortiori partijvoorzitter) moet je natuurlijk wel ‘flexibel’ zijn (anders ben je, naar het schijnt, een caractériel).

L’histoire se répète

Kortom, een belangrijke reden waarom Groen in de regering zit, lijkt te zijn dat De Croo al lang aasde op het premierschap, traditioneel een springplank naar een internationale toppositie.

Daarmee is de cirkel rond. De wet op de kernuitstap werd namelijk geschreven op het kabinet van staatssecretaris voor Energie, Olivier Deleuze (Ecolo), lid van de voorloper van Vivaldi: de paars-groene regering-Verhofstadt I (1999-2003).

Verhofstadt, auteur van de donkerblauwe burgermanifesten, hoopte vandaar de sprong te maken naar een Europese toppositie. Toen dit mislukte, ging hij door met Paars II. Zovele jaren later is hij helaas nog altijd het luidruchtige vijftiende wiel aan de EU-wagen, al verzacht het nodige financieel gewin natuurlijk de pijn van de mislukking.

Wat bezielt Groen?

Rest dan nog de vraag waarom Groen absoluut af wil van klimaatvriendelijke kerncentrales. Een schoolkind kan toch begrijpen dat kernenergie een noodzakelijk kwaad is in een wereld die in een afschuwelijk snel tempo opwarmt en dus massaal moet elektrificeren? Tot we, binnen een aantal decennia, eindelijk nucleaire fusie onder de knie hebben en/of eindelijk over de dure en complexe infrastructuur beschikken die ons zou moeten toestaan enkel hernieuwbare energie te gebruiken.

Ook hier zijn weer oppervlakkige en meer fundamentele antwoorden mogelijk. Proximaal is er het vermeende gevaar van nucleaire energie en het probleem van het kernafval. Wat dat gevaar betreft, kan ik kort zijn: het geliefde gas van de groenen veroorzaakte tot op heden veertig keer meer doden dan nucleaire energie, en zal dat in de toekomst ook blijven doen.

Voor het (hoogradioactief) kernafval (dat er overigens sowieso al in zekere mate is en niet alleen in kerncentrales geproduceerd wordt) komen er oplossingen: het zal grotendeels verwerkt worden. Het restant zullen we allicht al later deze eeuw, dankzij een ruimtelift, relatief goedkoop richting de zon kunnen sturen, mochten we dat nodig vinden.

Duivelse inbreuk

Groen heeft daar echter geen oren naar omdat het hen in wezen om iets anders te doen is: met nucleaire energie (en bijvoorbeeld ook genetische manipulatie) maken we een duivelse inbreuk op de Heilige Orde van de door hen aanbeden natuur. Voor hen is de klimaatcrisis dan ook niet meer dan een middel om ons tot hun Groene Orde te roepen (confer de ‘groene transitie’ van de EU).

Vandaar trouwens dat we ook de wolf moeten aanbidden, ook al verscheurt die aan de lopende band en schijnbaar voor de lol onze gedomesticeerde dieren: de wolf staat namelijk symbool voor die natuur.

‘Strange bedfellows…’

In zijn boek The Idea of Decline in Western History graaft Arthur Herman nog wat dieper: het donkergroene ecologisme van Groen en co blijkt de jongste exponent te zijn van een sterke onderstroom van cultureel pessimisme en anti-progressisme (‘terug naar de natuur’) in het Westen (het werd ook beïnvloed door een van de peetvaders van het wokeisme: Michel Foucault).

Die onderstroom stond altijd al sterk in Duitsland, inclusief in het nazisme. Rudolf Hess was bijvoorbeeld een aanhanger van biodynamische landbouw, terwijl Heinrich Himmler experimenteerde met organische landbouw, het stokpaardje van Hitlers minister van landbouw Walther Darré. Het eikenblad, een traditioneel, organisch teken van weerstand, kracht en kennis was een belangrijk symbool voor de SS en onderdeel van hun camouflage kledij.

Het is in dit verband allicht geen toeval dat, binnen de EU, Duitsland en Oostenrijk hardnekkige opponenten zijn van nucleaire energie.

‘The intolerant wins’

Mocht u zich tot slot nog afvragen hoe het eigenlijk kan dat een marginale partij, bezeten door een obscure ideologie, haar standpunt opdringt aan een hele samenleving: ook wat dit betreft, is er niks nieuws onder de zon. In een historische analyse van het woke iconoclasme merkte The Economist onlangs op dat een klein aantal ‘vurige’ mensen verrassend veel kan realiseren.

Nassim Nicholas Taleb heeft het in dit verband, iets minder politiek correct, over de dictatuur van de kleine minderheid en over de victorie van de meest intolerante. Denk maar aan koosjer of halal eten of drinken: fabrikanten en horeca bieden die massaal aan omdat religieuze groepen ze absoluut willen, terwijl anderen er zich niet of te weinig aan storen.

Dat is ook de ultieme reden waarom de Belgische kerncentrales straks allicht sluiten: het is het perfide resultaat van een monsterverbond tussen politieke opportunisten en een klein groepje intolerante, ecologische fanatici.

Arthur Herman

Het monsterverbond achter de kernuitstap