Olivier is vrij. Daar kunnen we alleen maar blij om zijn. De diplomatieke inspanningen die geleverd werden zijn immens. Kosten noch moeite werden gespaard. België geeft daarmee een helder signaal: wij zorgen voor onze landgenoten. En dat is goed.

Aan het hele verhaal hangt echter een bittere nasmaak. De vrijlating van topterrorist Asadollah Assadi. Deze diplomatieke spion van het Iraanse islamistische regime plande een bomaanslag in Parijs, werd gegrepen en veroordeeld voor 20 jaar voor een Belgische rechtbank. Iran moest en zou hem terugkrijgen en pakte Olivier Vandecasteele op.

Rood licht

In de periode van het proces tegen Assadi en zijn trawanten stonden alle veiligheidslichten op donkerrood. Afreizen naar Iran werd ten allerstelligste afgeraden. Onze veiligheidsdiensten wisten dat de kans op een Iraanse tegenzet in de vorm van een gijzeling van een onschuldige Belg groot was. Belgen die wilden afreizen werden gewezen op de immense risico’s. En dat gebeurde niet alleen door een artikeltje op de Iran-sectie van de website van de FOD Buitenlandse Zaken.

Olivier reisde toch af. Al werkte hij er niet meer. Hij nam daarmee een immens risico en het liep – zoals voorspeld – slecht af. Na een schijnproces werd hij veroordeeld voor een lange celstraf. (Hoe wreed het regime ook is, van de doodstraf was – gelukkig maar – nooit sprake.) ‘Betreden op eigen risico’ werd zo toch een staatszaak.

1-0

Topasset Assadi werd gisteren in Teheran onthaald als een held. Een grote overwinning van de ayatollahs op het Westen. Iran-België 1-0. Hun wrede gijzelpolitiek heeft nog maar eens haar dienst bewezen. In de achterkamers van Teheran worden de volgende plannen gesmeed, wordt de volgende Assadi uitgestuurd, wordt de volgende Olivier uitgepikt, de eindeloze carrousel van theocratische meedogenloosheid en westerse zwakte.

België zag de gevangenenruil als ‘de laatste mogelijkheid’ om Olivier vrij te krijgen. Ik betwijfel ten zeerste of ze alle sporen ernstig bewandeld hebben. Toen Duitsland geconfronteerd werd met de Mykonosmoorden trokken alle Europese landen hun ambassadeurs terug uit Teheran. Gevolg: meer dan 20 jaar hield het Iraanse regime zich koest in Europa.

Schoothondje

Waarom werd er niet veel meer gewerkt op de alternatieven voor de Assadi-deal? Meerdere Europese landen hebben gegijzelden. Waarom komt er geen helder, eenduidig en krachtig signaal van heel de EU tegen het Iraanse regime? Waarom strijden we toch altijd in gespreide slagorde? De Europese Commissie gaat als een schoothondje naar de eedaflegging van de nieuwe Iraanse president terwijl er heel wat Europese burgers gegijzeld zijn. Wat voor een signaal geef je dan? Als je je als een hond gedraagt, zal je als een hond behandeld worden. Voor lafheid, zwakte en kruiperigheid is er geen plaats meer in deze nieuwe geopolitieke wereld. Wanneer gaan we dat eindelijk inzien?

Finaal werd de in juli gestemde en erg controversiële wetgeving over de gevangenenruil tussen Iran en België niet gevolgd. Men bewandelde een alternatieve piste. Maar op basis van wat kan men een terrorist, die door een Belgische rechtbank veroordeeld is voor 20 jaar celstraf, zomaar vrij laten? In dit land kan de uitvoerende macht, de regering dus, gevangenen vrij laten?! En wat met de scheiding der machten? Is justitie niet onafhankelijk? Waarom maken wij eigenlijk nog wetten in dit land?

Om de dodelijke cocktail van autocratische arrogantie en westerse lijdzaamheid te stoppen, moeten we eindelijk onze vuist tonen. Stop met die schertsvertoning in Wenen, stop met de onledige JCPOA nucleaire onderhandelingen, zet de Iraanse Revolutionaire Garde op de Europese terrorismelijst en verhoog de sancties tegen het regime fors. Steun de Iraanse oppositie en maak nu eindelijk eens duidelijk aan alle Belgen: GA NIET NAAR IRAN. Tienduizenden Iraanse opposanten in België hebben vannacht slecht geslapen. Ze zijn vanaf nu vogelvrij verklaard. Het minste dat we kunnen doen is het Iraanse regime tonen dat ze misschien gescoord hebben, maar dat de wedstrijd nog niet voorbij is.

Asadollah Assadi

De eindeloze carrousel van theocratische meedogenloosheid en westerse zwakte