In juli liet de 23-jarige verpleegster Axelle Dorier haar hondje uit. Dat werd overreden door twee mannen – het rijbewijs van de chauffeur bleek later ingetrokken. Axelle stapte voor hun auto om verhaal te halen, maar werd opzettelijk omvergereden en 800 meter meegesleept. Dat overleefde ze niet. Gendarme Mélanie Lemée werd ook doodgereden, door een automobilist die helemaal geen rijbewijs had en niet wilde stoppen voor een nachtelijke controle…

In dezelfde week sloeg een groepje mannen — twintigers en dertigers — buschauffeur Philippe Monguillot dood, die er wat van had gezegd dat ze zonder kaartje wilden meerijden.

Extreemrechts

Juli was een uitzonderlijk bloedige maand in Frankrijk, en ook augustus begon al slecht, onder andere met het doodrijden van alweer een gendarme bij een controle. Gelukkig lezen mijn vrienden hier geen Nederlands, anders was ik er meteen een paar kwijt door wat ik nu ga zeggen: de daders van ieder incident met dodelijke afloop waren Fransen afkomstig van immigratie – zoals dat hier heet, en ook nog eens bijna allemaal van Algerijnse origine.

En dit is helemaal vloeken in de kerk: de slachtoffers waren ‘Français de souche’, origineel Frans. Gebruik die term nooit: het is voor een groot deel van de Franse intelligentsia genoeg om je als extreemrechts weg te zetten. Daar zit wat in: ook wie in Frankrijk wordt geboren uit Algerijnse ouders is officieel origineel Frans.

Onvoorwaardelijke steun aan migranten en moslims

Bevriend zijn met een linkse Franse intellectueel is op eieren lopen als je politieke ideeën niet volledig politiek correct zijn. Voor je het weet lig je eruit en zit je in de ‘fachosphère’– ‘fascistoïde kringen’; een ongelofelijk populair neologisme. Meer dan elders is links in Frankrijk gewend blinde en onvoorwaardelijke steun aan migranten en moslims af te dwingen. Daar verandert geen Bataclan iets aan, noch het lynchen van een buschauffeur of het opzettelijk doodrijden van een jonge verpleegster en haar hondje.

Ook de staat houdt de islamitische minderheid strikt uit de wind; met vijf miljoen zowel relatief als absoluut de grootste van West-Europa, en electoraal interessant. Het publiekelijk noemen van het percentage moslims in gevangenissen en misdaadstatistieken geldt al als haat zaaien en is daarom verboden. Moslims worden angstvallig beschermd tegen ‘islamofobie’, een begrip dat zich vanuit Frankrijk door het westen heeft verspreid, en dat hier voornamelijk wordt aangewend om iedere kritiek op de islam onmogelijk te maken.

Potsierlijke berichtgeving

Een andere drijfveer om feiten voor het publiek verborgen te houden, is het tegengaan van tweedracht in de samenleving. De overheid krijgt daarin steun van veel media. Die laten consequent alles weg wat negatief opgevat zou kunnen worden voor islam of immigratie. Toen eerder dit jaar iemand gekleed in djellaba passanten in een park bij Parijs vroeg of ze een islamitisch gebed konden reciteren, en passanten neerstak die zijn vraag ontkennend moesten beantwoorden, leidde dat tot potsierlijke berichtgeving.

Voor wie zich goed wil informeren over wat er in de grotere steden op straat gebeurt, en welke rol ‘Fransen afkomstig van immigratie’ daarin spelen, is het lastig zoeken. De meeste informatie komt van rechts, de vraag blijft hoe betrouwbaar die is. Dat zijn de talrijke militante publicaties van extreemlinks in ieder geval niet, zoals révolutionpermanente.fr. Wie zich druk maakt over veiligheid op straat is daar al xenofoob, extreemrechts en racistisch. Over de golf van geweld in juli schreven ze: ‘Al wekenlang wordt de fachosphère opgestookt door extreemrechts, dat bezig is met het instrumentaliseren van allerlei voorvallen (sic) voor racistische doeleinden!’

Dupond-Moretti

Ze hebben een onverwachte medestander in de nieuwe minister van Justitie, Dupond-Moretti. Dat is de man die als minister het bestrijden van een politieke partij waar ruim een kwart van de Fransen op stemt bovenaan zijn agenda heeft staan. En die zeer tegen de zin van de meeste Fransen alle jihadisten met een Frans paspoort wil repatriëren uit Syrië. ‘Omdat ze recht hebben op een humane behandeling.’ Deze minister zei van de week nog dat hij zich nooit onveilig voelt op straat…

Wie de agitprop van deze sites niet al te serieus neemt, zou makkelijk kunnen denken dat burgers van Noord-Afrikaanse afkomst in Frankrijk relatief vaker geweldsmisdrijven plegen. Al was het maar omdat zij met andere Afrikanen driekwart van de gevangenispopulatie uitmaken. Dat is algemeen bekend, ondanks het verbod op het publiceren van cijfers daarover. De belangrijkste groep zijn Algerijnen, die zowel door hun ouders als door foute imams opgestookt worden om de Franse samenleving en niet-moslims in het algemeen te minachten, en ook nog eens erfelijk zijn belast met een koloniaal verleden en een wrede onafhankelijkheidsoorlog.

‘Onbeleefdheden’

Die problematische achtergrond werkt kennelijk in twee richtingen. Algerijnse schrijvers in Frankrijk vormen met voorsprong de meest succesvolle groep Franstalige maar niet van oorsprong Franse auteurs. Gelukkige mensen hebben niks te schrijven, maar ongelukkige des temeer, om een bekend Frans citaat te parafraseren.

President Macron werd vorige week gevraagd naar het recente geweld op straat, en naar zijn reactie op cijfers waaruit blijkt dat meer Fransen dan ooit zich daar niet meer veilig voelen: 68%. Hij zei ferme maatregelen in petto te hebben om ‘de orde in de Republiek te garanderen’, en sprak over ‘zero tolerance’.

De president gleed uit door aan dat geweld te refereren als ’incivilités’, onbeleefdheden.

Albert Camus

Conservatieven beschuldigden hem van progressief-liberale newspeak, waarmee hij de werkelijkheid tracht te verbloemen, en verschillende commentatoren haalden schrijver Albert Camus erbij: ‘…mal nommer les choses, c’est ajouter au malheur du monde.’ De zaken slecht benoemen draagt bij aan het ongeluk van de wereld.

De president zette op zijn beurt Marlène Schiappa in – de charmante staatssecretaris die ondeugende meisjesboeken schrijft, om te benadrukken dat hij niets verkeerd had gezegd, maar dat zijn woorden willens en wetens fout waren geïnterpreteerd. Er was slechts een semantisch probleempje: zware geweldsmisdrijven zijn immers theoretisch ook des incivilités.

‘Totale onzin’

Intussen zorgde minister van Binnenlandse Zaken Gérald Darmanin voor meer taalkundig ongemak. Hij is die nieuwe minister die van aanranding werd beschuldigd, al is hij volgens eigen zeggen juist het slachtoffer in die zaak. Hoe dan ook, hij kan zich nergens vertonen zonder dat boze demonstranten hem opwachten, vooral feministes.

Deze Darmanin zei over het in Frankrijk zeer aanwezige probleem van extreem politiegeweld: ‘Als ik iemand over politiegeweld hoor praten, je m’étouffe’, dan stik ik.’ Met andere woorden: dat is totale onzin.

Ongelukkiger had hij zich niet kunnen uitdrukken. Nog afgezien van de gotspe om het buitensporige en ruimschoots gedocumenteerde politiegeweld helemaal te ontkennen, heeft half Frankrijk gezien wat Cédric Chouviat vorig jaar overkwam. Deze 40-jarige Parijse koerier werd aangehouden bij een controle, zette een grote mond op en stikte vervolgens, omdat een paar agenten bovenop hem gingen zitten terwijl hij zijn brommerhelm nog ophad. ‘Je m’étouffe!’, riep hij herhaaldelijk…

Als Chouviat toevallig zwart was geweest, had Frankrijk zijn eigen George Floyd.

Marine Le Pen achterna

Darmanin liet het niet bij één uitglijder, maar sprak naar aanleiding van eerdergenoemde geweldsmisdrijven over ‘l’ensauvagement’– de verwildering – van een deel van de samenleving, die een halt moest worden toegeroepen. Op het eerste gezicht niet zó fout, maar als ik er even aan herinner dat alle daders ‘afkomstig zijn uit immigratie’ – meer precies uit Algerije, dan voelt u de bui misschien al hangen.

Macron’s belangrijkste minister zet Algerijnen weg als wilden, schreven kranten: hij praat Marine Le Pen na. Zij gebruikte inderdaad ooit dezelfde term, en schoot de bal meteen in het open doel: ‘Ik raad Gérald Darmanin aan niet alleen onze constateringen over te nemen, maar ook onze oplossingen…’

Orde in de Republiek herstellen

De groene minister Barbara Pompili van ‘Ecologische Transitie’ stak collega Darmanin nog even een mes in de rug, door te verklaren dat hij ‘Fransen tegen elkaar opzet’. Dat had natuurlijk niks te maken met het feit dat Darmanin haar partij in 2015 ‘de Groene Khmer’ had genoemd.

Zou Darmanin de leer van de Chinese wijsgeer en keizerlijke raadgever Confucius kennen? Die zei immers dat er alleen orde in het rijk kan heersen als de zaken bij hun juiste naam worden genoemd. Albert Camus kende hem blijkbaar wel.

Macron beloofde de orde in de Republiek te herstellen, maar het is zeer de vraag of dat zal lukken met zijn progressief-liberale aanpak, die tegen Confucius in bepaalde woorden mijdt als de pest, om het electoraat vooral geen kruisjes op verkeerde plekken te laten zetten.

Axel Dorier

Confucius in Frankrijk