Verdorie, heb ik Sophie Wilmès nu weer verkeerd begrepen? Ik dacht elke week een bubbel van tien, maar na de betoging van afgelopen zondag blijkt het een bubbel van 10.000 te zijn. Als dat maar geen duizenden coronadoden als gevolg heeft!

Nu de grenzen vastgelegd zijn voor het organiseren van betogingen, werd een aanvraag ingediend om op zondag 5 juli een Tomorowlandbetoging te organiseren op De Schorre in Boom. De betoging protesteert tegen de vele faillissementen in de evenementensector door de wurggreep van het coronavirus. Er zullen protestliederen gezongen worden door Rihanna, Bazart en de onvermijdelijke Marc Van Ranst. De organisatoren beloven op hun communiezieltje dat iedereen een mondmasker zal dragen en een bierlat van anderhalve meter afstand zal houden. Belangrijk is de dure eed dat zatte betogers de hamburgerkramen en biertenten nadien niet zullen leegplunderen. De heilige initiatiefnemers wachten geduldig op een antwoord van Pieter De Crem en Sophie Wilmès.

Het groene kryptoniet

Het kryptoniet van de superkern heet Groen. Almaci heeft met haar arrogante betweterigheid en kommaneukerij iedereen de gordijnen in gejaagd. Voor de tweede maal in een jaar tijd voert Meyrem haar partij naar de verhakselaar. Het vreugdedansje achter de rug van Bouchez en Rutten was van korte duur. Haar laatste demarche is helikoptergeld voor treinreizigers. Het idee is niet onderbouwd, niet geconcretiseerd, niet veilig, niet berekend en vooral het werd niet overlegd met de NMBS. Het is een populistisch en amateuristisch sinterklaasvoorstel dat leuk klinkt in het ecocafé, slurpend aan een Oxfam-groentesapje, maar elke realiteitszin mist. Na de grootste verkiezingsnederlaag op peilingen ooit, katapulteert Almaci haar partij nu naar de oppositie. Goed bezig.

Status quo-regering

Met dank aan de harakiri van Groen is Vivaldi dood en paarsgeel terug levensvatbaar. Als we Paul Magnette mogen geloven dan kropen De Wever en Francken vorige week op hun knieën door de gebouwen van de Doema aan de Keizerslaan. Paul Magnette droomt van een status quo-regering waar Bart De Wever en Theo Francken luidkeels joelen: ‘whatever you want, whatever you like, whatever you say’, terwijl Magnette meesmuilend brult: ‘get down deeper and down, down down deeper and down’.

Hij versterkte het beeld van de smeekbede van Bart en Theo door enkele flinkse uitspraken in De Zevende Dag. Magnette als slavendrijver van de Vlaams-nationalisten: ‘Buig het hoofd met de neus tot op de grond, want de PS is incontournable en jullie zullen buigen of barsten.’ Magnette heeft woord gehouden. Hij speelt geen politieke spelletjes meer. Hij installeert simpelweg een PS-dictatuur. Het status quo-akkoord omvat in het kort: het behouden van de Vlaamse geldstroom richting Wallonië en geen staatshervorming richting unitaire staat.

Voor Magnette de jackpot, voor De Wever een billendoekje voor een wonde die niet bloedt. Theo Francken, imbuvable voor de PS, mag eind dit jaar De Wever vervangen als voorzitter en, preferabel gemuilkorfd, de N-VA leiden. Joren Vermeersch, collega-auteur bij Doorbraak en rechterhand van Theo Francken, wordt binnenkort partijideoloog en mag alvast de kasten gaan legen en de stoelen voorverwarmen. We wensen hem veel succes in de ideologische dwangbuis van Elio en Paul.

Praktijktesten

De billenkletser van de week komt van Matthias Diependaele: ‘De overheid mag niet liegen en bedriegen’. Yeah right. De moeilijkheid is eerder haar op een waarheid betrappen. Want als mijn belastingbrief geen bedrog is, dan is Pinokkio Sneeuwwitje.

Minister Diependaele deed die uitspraak in het debat rond de praktijktesten. De Vlaamse regering moet beslissen of ze Stasipraktijken zullen toelaten om na te gaan hoeveel vrijheden wij moeten opofferen voor het dempen van discriminatiegevoelens van minderheden. Racisme en discriminatie zijn verwerpelijk, maar de vraag van één miljoen is of de gezamenlijke minderheden niet stilaan de meerderheid vormen? LGBTQ’ers, personen met een handicap, anderskleurigen, Oostblokkers, zigeuners, vluchtelingen, andersgelovigen… Is het nieuwe normaal niet stilaan het ‘anders-zijn’. Blijft er geen minderheid van oud-normalen verweesd achter?

De Somerssaga

Wie al een tijdje het label normaal verloren heeft, is Bart Somers. Vrijdag besloot hij om in een perscommuniqué de volledige Vlaamse regering af te vallen en hen tegelijk vierkant uit te lachen.

Gelukkig heeft Jan Jambon op tijd zijn ballen gevonden en de deugdpronkende Bart Somers van zijn multicultureel voetstuk geramd. Somers werd in Mechelen ge-Calvo-niseerd tot een blauwgroen gevlekt leeuwtje. Ontklauwd mag Bartje enkel nog slijmend de pluimen strijken van de linksgroene Gutmensch. Kameleon Bart komt van ver: van nationaal jongerenvoorzitter van de Volksunie, via liberaal schoothondje van Verhofstadt tot gedachteslaaf van Calvo. Het is een evolutie die ik hem niet benijd.

Bazart

De smeekbede van De Wever en Francken