Naar aanleiding van de recente gebeurtenissen in en rond de Gazastrook is er heel wat verschenen in de media. Op Doorbraak verschenen op korte tijd drie stukken, allen in verschillende mate pro-zionistisch. Het stuk van Ludo Abicht was, zoals het zijn intellectualiteit siert, het meest genuanceerd, maar ook daarin vangt hij aan met een lofzang op de zionisten als ‘hét succesverhaal van de 20ste eeuw’. Een bijzonder interessante manier om de gewelddadige vestiging van een kolonie te beschrijven. Die titel zou veel beter gaan naar China, dat zichzelf van een achtergestelde agrarische samenleving veranderde naar een industriële wereldmogendheid, niet naar de zionistische bezetting die de luxe had van start te gaan met opgeleide Europeanen en ruime steun van het Westen. Bovendien wordt in Abichts stuk de typische mythe van de zielige zionistische slachtoffers herhaald, die de overmacht van de agressieve Arabieren in 1948 met veel moeite moesten trachten af te slaan, toen deze laatste het eerlijke verdeelplan (van een VN dat vrijwel geen enkel moslimland bevatte) afsloegen. Het feit dat de Arabieren reeds vroeg veelvuldig protest hadden geuit tegen de ongevraagde massamigratie van Europese Joden naar het land dat ze bijna twee millennia hadden bewoond, wordt niet genoemd. In 1918 stuurde de Unie van Islamitisch-Christelijke Verenigingen reeds de volgende boodschap naar de vredesconferentie in Parijs, die hen natuurlijk (net als de Hongaren trouwens) volgens de beste tradities van het kolonialisme compleet negeerden:

‘Alle inwoners van Palestina, te weten van de provincies Jeruzalem, Nabloes en Akka, moslims en christenen, hebben zich gegroepeerd in een vereniging en hebben ook hun vertegenwoordigers gekozen. Die zijn in Jeruzalem bijeengekomen om te overleggen wat de beste bestuursvorm voor Palestina is. Zij beslisten om aan U, de Vredesconferentie, een dringend protest te richten tegen het project om ons vaderland als een nationaal tehuis aan de zionisten te schenen en het door hen te laten koloniseren. We verzetten ons krachtdadig tegen deze beslissing, die zonder ons medeweten en zonder onze toestemming is getroffen’ [eigen cursivering]

Tot zover dan ook de mythe dat de inwoners van Palestina geen nationaal bewustzijn gehad zouden hebben, een paradepaardje van de pro-zionisten, hoewel die kwestie in elk geval irrelevant was. Als je vindt dat verovering fout is, maakt het niet uit of de bevolking een bepaald vorm van collectieve identiteit heeft.

Opstand

De Palestijnen lieten het niet zitten bij verbaal protest. In 1936 hielden ze een nationale staking van 6 maanden die uitliep op een reusachtige opstand tegen het pro-zionistische Britse bewind. Tegen 1938 hadden ze bijna heel Palestina onder hun controle. De situatie was zo ernstig dat de Britten gedwongen waren op massale schaal troepen in te zetten, onder andere in Jaffa, het epicentrum van het verzet. Met de hulp van zionistische milities slaagden ze erin de revolte de kop in te drukken. Maar de boodschap was duidelijk: de Palestijnen hadden genoeg van de ongewilde massamigratie van Europese Joden naar hun land. Zoals de eerste premier van de zionisten David Ben Goerion bevestigde, was de zogenaamde ‘Grote Opstand’ het gevolg van het verzet tegen Joodse migratie en Britse steun aan de zionisten.

In 1947 suggereerden de VN hun zogenaamde ‘Verdeelplan’ voor Palestina. Volgens dat plan zouden de zionisten 56% van het grondgebied in handen krijgen, hoewel ze toen slechts 1/3 van de bevolking vormden en in bezit waren van 7% van het land (dat overigens voor een groot deel door geweld werd verkregen). In de Joodse staat zou er een Arabische meerderheid (!) van 512.000 zijn geweest (tegenover een Joodse bevolking van 498.000), terwijl de Arabische staat slechts een Joodse minderheid van 10.000 zou hebben. Wat een toonbeeld van eerlijkheid. Voor de Arabieren was dit de druppel die de emmer deed overlopen. Wanhopig verklaarden ze de zionisten de oorlog. Volgens de pro-zionistische menigte ging het hier om een David en Goliath-affaire die op miraculeuze wijze door de zionisten werd gewonnen. Niets is echter minder waar. Volgens de cijfers van de Amerikaanse overheid beschikten de zionisten in de oorlog van 1948 over 97 000 manschappen, goed bewapend door de grootschalige wapensmokkel naar zionistische milities die vanuit gans Europa werd georganiseerd. De Arabieren beschikten daarentegen, volgens diezelfde overheid, over een miezerige 27.000 troepen. Nadien konden de zionisten door een life line vanuit het Westen elke aanval weerstaan. Toen Sadat in ’73 een goede kans maakte om ze te verslaan, organiseerden de Amerikanen een massale luchtbrug (Operation Nickel Grass) om de zionisten te voorzien van oorlogsmateriaal. Het lijkt erop dat dat de toekomst van de zionisten zal zijn: een Europese kolonie die met brute militaire kracht wordt gehandhaafd tegen de zin van vrijwel iedereen die errond woont.

Hypocriet rechts

Het verbazingwekkendste in deze zaak, is de oneerlijke en hypocriete houding van rechts in het westen. Deze werd nogmaals geïllustreerd in de stukken van de heren André Gantman en Wim Van Rooy.

De eerste neemt de voornoemde mythe van de arme, onschuldige zionisten die bedreigd worden door de kwade moslims over. Hij linkt de doelstelling om de zionistische ‘staat’ te ontbinden aan de vernietiging van de Joden. Nu zal ik de eerste zijn om toe te geven dat het antizionistische sentiment in de moslimwereld vaak gelinkt is aan antisemitisme. Mensen als Hassan Nasrallah (van Hezbollah), de voormalige Iraanse president Ahmadinejad en delen van de Palestijnse leidersstructuur hebben verwerpelijke uitspraken gedaan die de Holocaust in twijfel trekken en oproepen tot genocide op alle Joden wereldwijd (Nasrallah zou blij zijn dat ze zich verzamelden in Palestina om het hem ‘gemakkelijker te maken’). Vanzelfsprekend is dit verschrikkelijk en onaanvaardbaar. Ikzelf differentieer steeds met klem tussen zionisten en Joden. Er zijn genoeg leden van het Joodse volk die helemaal geen zionisten zijn en de bezetting niet steunen. Maar ook bij ons slagen veel mensen er bijvoorbeeld niet in een onderscheid te maken tussen de zogenaamde moslims die terreuraanslagen uitvoeren en de rest. Evenmin konden de geallieerden in Wereldoorlog II (die streden voor beschaving en tegen het nationaalsocialisme) een onderscheid maken tussen de nazi’s en de Pruisische en Sudeten-Duitsers die gedwongen werden hun thuisland te verlaten. Amalgaam is zeer betreurenswaardig, maar behoort tot de condition humaine. Wat wel vaststaat, is dat de vijandigheid tegen de zionisten niet het gevolg is van een soort inherent antisemitisme, zoals velen op rechts ons zouden willen doen geloven (inclusief Van Rooy, die in zijn verschrikkelijke dehumaniserende complottistische litanie weer eens de islam-bashende toer op gaat). Voor de migratie van de zionisten was de bevolking van Jeruzalem reeds in gelijke delen opgesplitst tussen Joden, moslims en christenen die eeuwenlang in vrede met mekaar leefden. Joden vochten zij aan zij met moslims toen de Habsburgers Budapest opnieuw innamen, omdat ze wisten dat de Ottomaanse tolerantie voor hen anders aan een einde zou komen.

Zij die ons willen doen geloven dat niet de gewelddadige verovering van Palestina door de zionisten, maar de o-zo-slechte moslims met hun antisemitisme aan de oorzaak liggen van het conflict, vragen ons in feite het bewijs van onze ogen en oren te miskennen. Héél Palestina, niet alleen de Westelijke Jordaanoever en Gaza, wordt bezet, en zolang de bezetting voortduurt zal er nooit vrede zijn. Indien de lezer mij als moslim wantrouwt (wat zijn goed recht is), neem het dan aan van de voornoemde Ben Goerion, die het volgende zei:

‘Why should the Arabs make peace? If I was an Arab leader I would never make terms with Israel. That is natural: we have taken their country. Sure God promised it to us, but what does that matter to them? Our God is not theirs. We come from Israel, but two thousand years ago, and what is that to them? There has been antisemitism, the Nazis, Hitler, Auschwitz, but was that their fault? They only see one thing: we have come here and stolen their country. Why should they accept that? They may perhaps forget in one or two generations’ time, but for the moment there is no chance. So, it’s simple: we have to stay strong and maintain a powerful army. Our whole policy is there. Otherwise the Arabs will wipe us out.’

Need I say more?

Oplossing

Ik heb in mijn vorige stuk over de situatie in het Heilige Land reeds mijn suggestie voor een oplossing gegeven, die niet sterk verschilt van die van Abicht: één staat, met gelijke rechten voor allen, in het hele voormalige mandaatgebied. Terugkeer van de Palestijnen die in 1948 verdreven werden. Compensatie en verontschuldigingen voor de ongevraagde massamigratie, de bezetting en het geweld. Maar de zionisten zullen dit nooit aanvaarden. Het zou namelijk het einde van hun (zogenaamde) Joodse staat betekenen.

De hele premisse waarop de zionisten hun ‘staat’ bouwden geeft blijk van buitengewoon racisme; immers, hoe zou het in godsnaam mogelijk zijn een Joodse staat te creëren op een grondgebied waar een meerderheid Arabisch was, behalve door etnische zuivering en verdrijving van die inheemse bevolking? Het doet denken aan Renaud Camus’ bekende Grand Remplacement, wat een prachtige illustratie vormt van de voornoemde hypocrisie van rechts: (terecht) klagen over massamigratie die de lokale bevolking vervangt in onze contreien, maar tegelijk wel met klem hameren op het ‘bestaansrecht’ van de zionistische ‘staat’. Hadden de oorspronkelijke bewoners dan niet veel vroeger een ‘bestaansrecht’ voor een soevereine staat, die over zionistische migratie zou mogen beslissen? En als de zionisten het land van de Palestijnse Arabieren mochten veroveren, waarom is het dan een morele wandaad het te willen heroveren?

De enige andere mogelijke oplossing (die m.i. sowieso onwerkbaar is), die van een Palestijnse en zionistische staat, wordt met de dag onmogelijker door de bouw van nieuwe nederzettingen die Palestijnse soevereiniteit nooit zullen aanvaarden. De situatie zal dus voor eeuwig zo bevroren blijven: Palestijnen als tweederangsburgers zonder rechten, omdat de zionisten hun overblijvend grondgebied noch kunnen annexeren, noch vrijlaten.

David Ben-Goerion

De rechtse mythologie rond Palestina