Zopas ontvouwde Vlaams minister-president Jan Jambon (N-VA) zijn plan om het legendarische Flanders Technology International (FTI), een begrip uit de jaren ’80 getekend Gaston Geens, nieuw leven in te blazen. Het gaat erom Vlaanderen op de spreekwoordelijke kaart te zetten als topland inzake technologische innovatie. Hij ziet het bovendien als een ‘gemeenschapsvormend project’, tegen de verzuring en de antipolitiek. Het heet dat de Vlamingen weer vertrouwen in eigen kunnen en in de toekomst moeten krijgen in het post-coronatijdperk.

Uiteraard staat dit initiatief niet los van het belabberde imago dat de regering Jambon zichzelf tijdens die coronacrisis bezorgde, door niét het verschil te kunnen maken met het Belgische beleid en het virologendictaat. Over de andere miskleunen hadden we het al: meer dan een zes op tien zit er voor deze ploeg niet in. Het FTI bis lijkt dan ook weer de zoveelste vorm van window dressing, iets dat meer leeft als bubbel en motto dan als realiteit. Zie ook het motto ‘de Vlaamse veerkracht’, in een of ander reclamebureau bedacht.

De regel van drie

Gemiddelde score van Vlaamse leerlingen, op 1.000, voor wiskunde en wetenschappen (Bron: Trends in Mathematics and Science Study, 2019)

Technologische innovatie veronderstelt eerst en vooral een instroom van hoog opgeleide creatievelingen, afgeleverd door kwaliteitsonderwijs. Helaas, daar wringt het schoentje. We kunnen niet anders dan nog eens op dezelfde nagel kloppen. Uit alle onderzoeken blijkt dat het niveau bij Vlaamse leerlingen en scholieren inzake wiskunde en wetenschappelijke vakken (biologie, natuurkunde, aardrijkskunde) elk jaar achteruit boert. Studies van Trends in Mathematics and Science Study (TIMMS) en de bekende PISA-ranking van de OESO wijzen in dezelfde richting: Vlaanderen zakt af naar de middenmoot en daaronder.

Wat zich in het lager en middelbaar voordoet, spiegelt zich uiteraard af in het hoger onderwijs: één op de vier studenten die een opleiding in de rechten of psychologie begint, blijkt de regel van drie niet te kennen, iets wat in de derde graad van het lager onderwijs wordt aangeleerd. Vijf ministers graven een put in twintig jaar, hoe lang doen tien ministers erover om hem nog eens zo diep te maken, van dat type. Niet dus. Hoe die jongeren het middelbaar door zijn geraakt zonder elementaire kennis van het basisonderwijs, is een raadsel. Tenzij men ervan uitgaat dat het niveau ook in het middelbaar zo belabberd is, dat zelfs mijn hond aan een diploma zou geraken.

Telkenmale die resultaten in de pers komen, krabt onderwijsminister Ben Weyts zich in het haar en noemt expert Dirk Van Damme, die als cabinetard ooit zelf de eindtermen mee opstelde, de toestand ‘dramatisch’. De versleten beeldspraak van ‘de tanker die niet zomaar kan gekeerd worden’ hanteert het beleid om alles op zijn beloop te laten. Er wordt eindeloos gepalaverd in de administraties, tussen de netten en de koepels, want de vrijheid van onderwijs – een monster met zeven koppen – maakt dat dit aanslepende euvel ook nog eens ideologisch belast wordt, wat een echte opkuis verhindert. De schaduw van het Belgische schoolpact blijft hangen.

Pret- en pamperpedagogie

Het Singapore-model: vertrekken van een gedeelde culturele identiteit, nadruk op het principe van meritocratie (afkomst heeft geen belang, wel inzet en gedrevenheid)

De neergang heeft zich vanaf het begin van deze eeuw ingezet, toen het begrip ‘inclusiviteit’ opgang maakte, als alternatief voor excellentie. Niet toevallig zaten toen socialistische onderwijsministers (Frank Vandenbroucke, Pascal Smet) aan de knoppen.

De regel van drie werd vervangen door de gelijkheidsregel: iedereen moest mee kunnen, en het welzijn van de leerling werd de alles bepalende factor. Deze pret- en pamperpedagogie werd vooral vanuit linkse hoek aangeprezen als een bezegeling van de diversiteit. Terwijl ze vooral een motor van de nivellering werd. De leerachterstand van allochtone kinderen en jongeren, meestal te wijten aan het feit dat hun thuistaal het Nederlands niet is, waardoor ouders soms niet eens een rapport kunnen lezen, creëerde een klasnorm die de middelmatigheid institutionaliseerde. Uitblinkers werden een probleem.

Soit, dat is allemaal oud nieuws, maar de malaise maakt dat we ondertussen steeds verder verwijderd geraken van toplanden als Singapore, Finland en Estland, landen die beseffen dat grijze hersencellen de belangrijkste grondstof vormen. Ze koppelen cultureel identiteitsbesef aan gezonde principes van meritocratie (niet de afkomst telt, wel inzet en gedrevenheid), waarin persoonlijk initiatief wordt aangemoedigd.

Los van het individuele engagement van enkele gedreven leerkrachten en directies, zijn onze scholen, van laag tot hoog, weinig meer dan het verlengstuk van een onderwijsbureaucratie, die geen excellentie als norm hanteert. De ronkende moto’s van Flanders Technology ten spijt.

‘Tot de dood hen scheid‘

Rector Herman Van Goethem: excuses voor ‘slecht gedrag’ in plaats van bekommernis om kwaliteit

Tot overmaat van ramp betekent de instroom van jonge leerkrachten ook een verdere infiltratie van de woke-ideologie die met excellentie helemaal niets op heeft, want het zou allemaal te maken hebben met ‘wit’ suprematisme. Heel het idee van wetenschappelijke en intellectuele vorming zinkt weg in het drijfzand van de anti-discriminatiedoctrine waardoor niemand zich boven het maaiveld mag verheffen.

De universiteiten koesteren hun analfabeten en leveren hun bijdrage aan Flanders Stupidity International. Terwijl in Brussel klimaatspijbelaars door de regen marcheren, zijn ze in Singapore modellen aan het uitwerken om CO2 uit de lucht te halen. Pijnlijke vaststelling.

De twee docenten die op een onbewaakt moment onder elkaar van mening wisselden over de taalachterstand bij allochtone studenten, zijn nu door rector Herman Van Goethem geschorst. Hun vergrijp was dat ze als ervaringsdeskundigen volgende reflecties verwoordden: onder de studenten die ze binnen krijgen is een flink pak niet in staat een fatsoenlijke zin in het Nederlands op papier te krijgen. Vermits ze het vooral over studenten met Marokkaanse roots hadden worden ze automatisch als ‘racisten’ gekwalificeerd, en meent van Goethem een diep mea culpa te moeten slaan. Zonder verpinken schakelt de rector UNIA in om de twee overtreders een soort heropvoedingstraject op te leggen. Waaraan doet ons dat denken?

Terwijl in Brussel klimaatspijbelaars door de regen marcheren, zijn ze in Singapore modellen aan het uitwerken om CO2 uit de lucht te halen. Pijnlijke vaststelling.

Helaas, die twee dames deden niets meer dan de vinger op de wonde leggen. Lieden die in het onderwijsveld staan, kennen de situatie. Net in De Standaard van vandaag, 30 juni, biedt leerkracht Nederlands Benno Wauters een kleine bloemlezing aan van wat laatstejaars ASO – dat zijn dus jongeren die klaar zijn voor het hoger onderwijs – hem presenteren: Hij verteldt zo zijn standpunt’ – ’Ze gedraagdt zich gesofisticeerd’ – ‘Volgens de lethargie moet het zo gebeuren’ – ‘Die maatregelen zijn wel erg Pulitzer’ – ‘Tot de dood hen scheid’ – ‘Je hoef de taal niet te kennen om te weten wat het betekend’.

Verwoking

Astrid Elbers (UA, Toegepaste Taalkunde): ‘Universiteiten zijn verworden tot bastions van politiek correct denken’

De leerkracht beklemtoont dat deze fouten ook door autochtone scholieren worden gemaakt, maar voegt eraan toe dat de grote aanwezigheid van anderstalige leerlingen noopt tot inschikkelijkheid. Het begint vanaf het prille begin. In de Brusselse rand blijkt een één op vijf kleuters qua kennis van het Nederlands niet klaar om het eerste leerjaar in te stappen. Jan Jambon moet dringend eens in conclaaf met zijn partijgenoot Ben Weyts, minister van onderwijs én van de Vlaamse rand.

In het licht van deze nivellering, waarbij taalachterstand dé motor is van een leerachterstand en kenniskloof, is heel het idee van Flanders Technology International een aandoenlijke farce. Jan Jambon zou beter een onderwijs-masterplan uitwerken in de tijd die hem nog rest, om niet helemaal vergeten te worden als miscast. Rector Van Goethem zou zich beter zorgen maken over de achterstand die Vlaanderen, en dus ook zijn universiteit, oploopt tegenover toplanden, in plaats van medewerkers te straffen die daarover privé een boom opzetten.

Een medewerkster aan de UA, Astrid Elbers, heeft nu het dappere initiatief genomen om het op te nemen voor haar twee geschorste collega’s. Ze is niet te spreken over de verwoking in het academische milieu, het klimaat van intimidatie en angst dat er gecreëerd wordt, en het constant beknotten van de vrije meningsuiting. Zoals ik al schreef: historicus Herman Van Goethem moet dringend eens op bezoek in zijn eigen Holocaustmuseum. Dat er mensen zijn zoals Astrid Elbers, die nog hun nek durven uitsteken, geeft enige hoop. De petitie komt eraan en zal -uiteraard- ook in Doorbraak gepubliceerd worden.

Benno Wauters

Beste Jan Jambon, hoe ga je innoveren met quasi-analfabeten?