De VN hebben een vreemde gewoonte bij massamoorden. Vaak lijken ze de kant te kiezen van de daders.

De Canadese generaal Romeo Dallaire was in 1994 commandant van UNAMIR, de vredesmacht van de VN in Rwanda. Hij vernam uit zeer betrouwbare bron dat de regerende Hutu’s van plan waren de Tutsi’s uit te roeien. Er zouden wapens zijn opgeslagen om uit te delen aan burgermilities. In een fax die inmiddels bekendstaat als de ‘genocidefax’ waarschuwde Dallaire zijn chef bij de VN, de latere secretaris-generaal Kofi Annan.

Kofi Annan

Die deed niets. Sterker nog, de Verenigde Naties gaven de informatie van Dallaire door aan de Hutu regering, die vermoedelijk om die reden meer haast maakte met hun bloedwerk. Als het Guiness Book of Records de snelste genocide ooit zou vermelden, zou die eer ten deel vallen aan de moord op bijna een miljoen Tutsi’s.

Het Belgische parlement onderzocht later het aan die genocide voorafgaande martelen en doodschieten van tien Belgische parachutisten door Hutu soldaten. Maar Kofi Annan weigerde te getuigen en verbood ook generaal Dallaire te getuigen.

Oeigoeren

Het lijkt de gewoonte van de VN de kant te kiezen van moordenaars boven die van slachtoffers. Secretaris-generaal Guttieres pleitte bijvoorbeeld Hamas terroristen vrij van hun pogrom op 7 oktober vorig jaar. Men moest toch begrijpen dat het levend verbranden van baby’s en verkrachten van mannen en vrouwen ‘niet in een vacuüm plaatsvond’, zei hij.

Eerder kregen China en Syrië voor genocides op respectievelijk Oeigoeren en de eigen burgers zelfs nog geen tikje op de vingers. En in 1975 konden Cambodja en Uganda rustig de eigen bevolking decimeren, terwijl de VN ook toen al druk was met een resolutie om zionisme te bestempelen als ‘een vorm van racisme’.

Srebrenica

De Verenigde Naties werden na de oorlog opgericht om een nieuwe wereldoorlog of genocide te voorkomen. Het grondvest omschrijft genocide als het uitroeien van een groep mensen op grond van hun identiteit. Voor zover bekend heeft de VN er nooit één gestopt of weten te verhinderen. Sterker nog, het werd niet eens geprobeerd, en soms zelfs gefaciliteerd.

Zoals in Srebrenica, waar de Servische generaal Mladic in 1995 honderden moslimmannen afslachtte die zich hadden verzameld bij Dutchbat, het Nederlandse VN-bataljon. Ze dachten daar veilig te zijn…

Israël

De ruime middelen en de goede naam van de VN zijn nooit ingezet om de Hutu’s destijds tot andere gedachten te brengen, noch Bashar al-Assad van Syrië, noch Uganda’s Idi Amin, enzovoort. Maar wel om één land te veroordelen: Israël. Dat kreeg in zijn eentje bijna tweemaal meer resoluties tegen zich dan de rest van de wereld bij elkaar. Tot voor kort werd de reputatie van de VN zelfs gebruikt om de dodencijfers van Hamas in Gaza geloofwaardig te maken – waarvan niets bleek te kloppen. Zoals de VN later zelf toegaf.

In 1961, toen Hannah Arendt het proces tegen Eichmann bijwoonde in Jerusalem, opperde ze dat het misschien beter zou zijn de architect van de Holocaust door de VN te laten berechten. De kans is niet gering dat hij dan was vrijgesproken. Een kwart van de leden is islamitisch en daarbuiten zitten er genoeg notoir antisemitische landen in de VN om in de Algemene Vergadering elke motie tegen Israël te laten passeren.

Waldheim

Tekenend voor de Verenigde Naties is dat de van oorlogsmisdaden verdachte ex-Wehrmacht officier Kurt Waldheim er tien jaar lang de scepter zwaaide. Hij veroordeelde Israël onder meer voor de fameuze bevrijdingsactie in Entebbe. Daarmee werd ‘de soevereiniteit van Uganda met voeten getreden’, aldus Waldheim. Wat dat betreft is er niets veranderd: dergelijke kritiek klonk even hard na het bevrijden van vier gijzelaars in Gaza.

Maar wie denkt dat dit de meest bizarre kritiek van de VN op Israël is, vergist zich. In 2014 werd de Joodse staat scherp veroordeeld door de Zuid-Afrikaanse hoge commissaris van de Mensenrechten, mevrouw Navi Pillay. Reden: Israël wilde zijn Iron Dome-technologie tegen inkomende raketten niet delen met Hamas om Gaza te beschermen. Ik verzin het niet…

Mocht de naam Pillay bekend klinken: zij was degene die later namens de VN ‘onderzoek’ deed naar Hamas-collaborateurs binnen de eigen UNRWA. Uiteraard vond zij niets onrechtmatigs.

Boutros Boutros-Ghali

En nu we toch bezig zijn: de wapens die de Hutu’s gebruikten om Tutsi’s af te maken, waren heimelijk verkocht door de toenmalige secretaris-generaal, Boutros Boutros-Ghali. Hij deed dat als minister van buitenlandse zaken van Egypte.

In Rwanda erkende de VN de genocide pas toen die al bijna voorbij was. Aanvankelijk zag de organisatie de slachting als een ‘burgeroorlog’. Generaal Dallaire mocht niks doen, behalve een staakt het vuren proberen te bewerkstelligen. Waarin uiteraard noch de slagers noch de slachtoffers waren geïnteresseerd. Een diplomaat noemde dat later ‘hetzelfde als proberen Hitler te bewegen tot een staakt het vuren met de Joden’.

Uiteindelijk kregen de Tutsi’s toch de overhand en vluchtten zo’n miljoen moordenaars en helpers naar Zaïre. En hup, daar ging de VN in de versnelling met humanitaire hulp aan de slachtoffers die in werkelijkheid de daders waren.

Het lijkt een zwak punt van de VN: daders van slachtoffers onderscheiden en de echte daders heilig verklaren als slachtoffer.

Boutros Boutros-Ghali

De Verenigde Naties: voor al uw genocides