Hoe mooi zou het leven zijn voor Durnez en Vanmol als zij niet elke dag de media moesten consumeren om erover te corresponderen. En dan zwijgen we nog over hun arme lezers.

Kameraad Vanmol,

Vriend en vijand is het erover eens: die Vladimir Poetin is de kwaadste niet. Soms een tikje hardleers, dat wel. Dagenlang blijven zeuren dat Oekraïne achter de terreuraanslag in de Crocus City Hall in Moskou zat. Dat was niet zijn fijnste moment. Maar wat wil je? De brave man heeft iets tegen Oekraïne en je zou voor minder. Ok, dik 2 jaar geleden heeft hij dat land aangevallen, dat is waar. Maar wie had nu ook gedacht dat die Oekraïners daar zo’n spel van gingen maken. En dan nog terugvechten ook. Alsof ze daar geen andere problemen hebben dan een inval door vadertje Rusland. Daarbij het was geen inval en zeker ook geen oorlog maar een speciale militaire operatie.

Maar goed, achter die terreuraanslag blijken de Zelensky-boys dan toch niet te zitten. Het duurde even voor Poetin dat wou toegeven. Pas toen ISPK hem pdf’s stuurde van de bestelbon plus betalingsbewijzen, begon de geliefde CEO van de Russische Federatie een beetje een bocht te maken. Naar verluidt stuurde zelfs Filip Dewinter gisteren nog een appje naar Xi Jinping om te vragen of hij via zijn contacten in Moskou niet tussenbeide moest komen. Zijn bericht sloot hij zoals altijd af met een vriendelijk: ‘Wat denk je, Xi? Lunchke?’

Maar dat is allemaal bijzaak. Het belangrijkste is dat Vladimir, Mr. World Empathy 2024, uiteindelijk zei dat er radicale islamisten achter de aanslagen zaten. Waarmee hij nog altijd meer voortschrijdend inzicht vertoont dan de gemiddelde Westerse leider die blijft volhouden dat achter elke bom, elk steekincident en elke voetgangers-wegmaaiende-vrachtwagen slechts een eenzame, verwarde wolf zit die we makkelijk kunnen verdrijven met liedjes van Bart Peeters. Nu, dat laatste valt te proberen. Ik stel voor dat we Bart onverwijld op missie sturen naar Tadzjikistan.

Gele gevaarlijke vriend Stef

‘Goed nieuws is geen nieuws. Oud nieuws is dan weer geen nieuws. Dus dat is eigenlijk goed nieuws.’ Dat of iets dergelijks moeten ze bij Hupache – of is het Aphumo? – gedacht hebben toen ze de oude restaurantbonnen van Filip Dewinter weer opduikelden.

Die bonnetjes zijn al een klein decennium oud en de staatsveiligheid heeft er al bijna de inkt afgelezen, maar ‘ à la guerre comme à la guerre‘ dachten ze bij Hupache/Aphumo: ‘alles wat het Vlaemsche heir kan schaden is ‘fair game’.

Er was geen aas zo krom als die waar Dewinter van gebaarde. Het Antwerpse stemmenkanon snoept al eens graag van een reisje en ook een luxeartikeltje op zijn tijd zal hij niet versmaden. Enige beginselvastheid omtrent de leverancier van al dat snoepgoed is bij Dewinter van secundair, of zelfs van tertiair belang. Een attitude die hij met het gros van het politieke peloton deelt.

Ik zeg ‘het politiek peloton’ maar eigenlijk kan je dat uitbreiden naar de hele overheid. Wat te denken over een regering die een binnenlandse busbouwer onder de Chinese bus gooit? ‘Eerstvolgende halte Bankroet.’

Maar laat ons eerlijk zijn, Stef. Erg fidele mannen zijn die Chinezen niet. Dat moet toch wel een beetje hartzeer doen bij een Raoul Hedebouw of Peter Mertens. Decennia lang blaf je iedereen af die nog maar een half slecht woord over de Chinezen uit. Dan zit je daar als Belgische communist even lange jaren te kamperen naast de Rode Telefoon. Bellen ze naar het Vlaams Belang! Dat is toch om de kramp in uw kloten te krijgen?

Dat is alsof je jarenlang de prachtigste liefdesgedichten naar de vrouw van je dromen stuurt, die dan uiteindelijk van bil gaat met een vent die haar ‘goesting om te poepen?’ sms-te.

Het leven is oneerlijk, Stef. Dat geluk hebben we nog.

Waarde Erwin, vriend en toeverlaat der vrouw,

De feiten zijn nog zo vers (sommige van amper achttien jaar geleden), de zaak barstte zo recent los (inmiddels nog maar zeven jaar geleden) en de beschuldigde is nog maar net veroordeeld (drie jaar geleden), dus er is geen enkele reden om niet elke dag de zaak-De Pauw verder uit te melken tot op het bot. We moeten ervan profiteren zolang het kan.

Het was dan ook zeer betreurenswaardig dat VRT CEO Frederik Delaplace besliste om een documentaire waarin alles nog eens van naadje tot draadje werd verteld, niet uit te zenden. Terwijl iedereen weet: dingen herhalen en blijven herhalen is dé succesformule van de VRT. Zie maar naar FC De Kampioenen of recenter Godvergeten (waarin getuigen oude, al behandelde dossiers bleven herhalen). Overjaarse verontwaardiging is zo heerlijk verbindend in onze anders zo toxische samenleving.

Maar terug naar de zaak-De Pauw. Frederik Delaplace mag dan wel CEO zijn van de VRT, hij moet niet denken dat hij in die functie zomaar beslissingen kan nemen. Meteen na het schrappen van de geplande docu-serie ondertekenden een paar honderd mediamensen een ‘snoeiharde’ open brief. Waarop Delaplace meteen besliste de programmareeks toch uit te zenden. Hoe moedig van al die ‘snoeihard’ reagerende mediamensen. Ik citeer enkele bekende ondertekenaars: ‘Het is een schande dat de VRT grensoverschrijdend gedrag vergoelijkt.’ (J. Fabre). ‘Is dat een goed voorbeeld voor onze kinderen?’ (S. Pichal). ‘Hij ging ver buiten de zone!’ (G. Van Sande). ‘Is er dan geen énkel respect meer voor vrouwen?!’ (A. Van den Hoof).

Het leven is onvoorspelbaar, Erwin. Gelukkig kunnen wij altijd rekenen op het morele kompas der Bekende Vlaming om de storm van de dag het hoofd te bieden.

Godonthouden vriend Stef,

‘De documentaire die niemand wou’ zag ik ook besproken in De Afspraak, voor de gelegenheid met alleen maar vrouwen rond de tafel: Goedele Liekens (Open Vld) , Katia Segers (Vooruit), Brigitte Hermans (UGent), Laurence De Rudder (persrechter) en Bart Schols.

Zoals vaak bij zulke vrouwenkransjes, kreeg de mannelijke kunne er flink van langs. Bart Schols – die middels een falsetstem in het behang probeerde op te gaan – kreeg alsnog een tik in de nootjes toen de vraag viel of hij de enigszins onvriendelijke Open brief aan VRT-CEO Frederik Delaplace zou ondertekenen. Schols stamelde als een puber die moest verklaren hoe hij in de dameskleedkamer verzeild geraakt was.

Vooruit politica Segers Katia vond het ‘dramatisch, dramatisch, dramatisch’. En Liekens Goedele vond de documentaire een uitgelezen kans om de dynamiek van ongepast seksueel roofdiergedrag bloot te leggen.

Het viel me daarbij op dat Liekens blijkbaar het roofdiergeddrag van Steve Stevaert vergeten was en Segers haar vorige voorzitter én Steve Stevaert.

Schols Bart probeerde voor de rest zo weinig mogelijk vrouwelijke irritatie op te roepen om het gezeik tot een minimum te beperken.

Daarover gesproken. Wat las ik deze week in de bedrukte pers? ‘Wat doet het met een boom als je er tegen plast?’

Ik kan het je alvast verklappen, Stef. Zo’n boom is daar niet happy mee. Het is niet alleen de ongevraagde plas tegen de bast – een dickpic is er niets tegen – neen zo’n boom blijkt ook nog eens zo woke als een blauwharige bakvis te zijn.

‘De omgeving waarin ze staan, is een vijandige’, zegt boomtechnisch adviseur (!) Tom Joye. Om te beginnen krijgen hun wortels weinig ruimte. Bovendien lijden ze sterk onder nog andere fenomenen: verharding, stedelijke hitte, droogte, strooizout, schade door aanrijdingen …. Urine van honden of mensen kan zo’n boom missen als kiespijn’.

Sinds wanneer hebben bomen kiezen? Mij vertellen ze ook nooit wat!

Vroeger maakten we van bomen karretjes, nu worden ze er voor gespannen. Alsof zo’n boom bij een uit de bocht vliegend voertuig denkt ‘daar gaan we weer…’ Ik zal je nog iets verklappen, Stef: zo’n boom denkt helemaal niks.

Het zijn altijd van die types die smalend neerkijken op een omaatje dat een kaarsje gaat branden bij Onzelievevrouwke maar ondertussen zelf het primitiefste geloof van al – het animisme – aanhangen.

Alsof een boom per definitie het groene gedachtengoed genegen zou zijn. Misschien staat die daar dik tegen zijn zin driehonderd jaar aan een stuk zuurstof uit te stoten en zou hij veel liever pure CO2 spuien. Alleen al om de rust die er zou heersen zodra alles wat zich kan verplaatsen, wijlen is.

Geef zo’n boom maar eens ongelijk. Wel, Stef, om de bomen een hart onder de riem te steken, zal ik zelf de rest van de week nauwelijks bewegen.

Ter plaatse rust!

Brigitte Hermans

De pennenvriendjes onthullen de ultieme succesformule van VRT