Op achttienjarige leeftijd ging mijn neef, Hasan, naar de universiteit in Eskisehir in centraal Turkije om economie te studeren. Hasan was een dorpsjongen die tot dan in een veilig en beschermd milieu was opgegroeid. Nu werd hij voor de leeuwen gegooid in een grote universiteitsstad, waar hij een appartement moest delen met vier andere studiegenoten. Bij aankomst stelde hij zich meteen voor aan zijn flatgenoten die hem enthousiast onthaalden. Wat moest beginnen als een academisch avontuur van vier jaar, bleek snel de hel te worden voor Hasan.

Van dorp naar stad

De naïviteit van een boerenzoon sloeg snel om in angst en wantrouwen. In zijn dorp had niemand hem voorbereid op discriminatie, geweld en intimidatie. Zijn blind vertrouwen in de mensheid verdween de dag dat zijn flatgenoten te weten kwamen dat hij een aleviet was.

Alevieten zijn een etnische minderheid in Turkije. Daar zijn ze met zo’n 30 miljoen. Maar de alevieten dragen een tragische geschiedenis mee in Turkije. Een geschiedenis van vervolging, gedwongen assimilatie en discriminatie. Net omdat ze zich nooit hebben kunnen vinden in de dogmatische regels van de traditionele islam schaarden de alevieten zich achter de moderne hervormingen van Atatürk. Juridisch hebben ze meer rechten gekregen, maar de assimilatiepolitiek duurt voort tot vandaag.

De flatgenoten van Hasan lieten bewust pamfletten van de Grijze Wolven achter op de salontafel. Tijdens het eten spraken ze over politiek en stelden ze hem vragen over zijn identiteit. Hasan voelde zich meer en meer in het nauw gedreven. Steeds vaker sloot hij zich op in zijn kamer met het voorwendsel te studeren. De eerste maanden in Eskisehir gingen voorbij in eenzaamheid.

De afrekening

Op de faculteit maakte Hasan enkele vrienden die ook aleviet en eveneens politiek links georiënteerd waren. Op een vrijdagavond ging hij met zijn vrijzinnige vrienden een biertje drinken. Daar kwam hij oog in oog te staan met zijn flatgenoten en hun vrienden. Hij voelde zich onwennig en begon te jammeren tegen zijn vrienden. Hoe moest hij terug naar huis gaan? Zijn flatgenoten hadden hem alcohol zien drinken met zijn linkse vrienden. Ook al wist Hasan weinig af van het politieke klimaat in die tijd, hij wist zeker dat hij hierop afgerekend zou worden. De vraag was op welke manier en wanneer.

Zijn vermoedens werden snel bevestigd. Toen hij die avond zijn straat insloeg, zag hij een groep studenten buiten voor zijn appartementsgebouw staan. Algauw werd duidelijk waarom ze zich verzameld hadden. Er brandde iets in de straat. De omstaanders keken gebiologeerd van de brandhaard naar Hasan. Eén van zijn flatgenoten had een jerrycan vast. De andere flatgenoten fluisterden in mekaars oor. De brandhaard bleek zijn matras te zijn.

‘Vuile communist, zat je daar lekker te zuipen met je linkse vriendjes? Dacht je dat we dit zomaar zouden laten passeren? Kijk goed naar je matras: als je je spullen niet pakt en verdwijnt, ga je eenzelfde lot tegemoet als je matras, ongelovige hond!’

Hasan vertrok uit het appartement, maar zijn mensbeeld was voorgoed veranderd.

De liefde voor de Turkse vlag

In Vlaanderen wordt het maken van het handgebaar van de Grijze Wolven gereduceerd tot louter folklore en symboliek. De Vlaamse politici van Turkse origine weten heel goed dat de knokploegen van de Grijze Wolven een rijkgevulde geschiedenis van haatzaaien en bloedvergieten hebben. Rechtse terreur is niet onbekend in Turkije.

Eén land, één taal, één religie. Dat is het uitgangspunt van Turks-nationalisten. Vandaag hebben we ook in Vlaanderen politici van Turkse origine die hun liefde voor de Turkse vlag en het nationalisme niet meer onder stoelen of banken steken. Je kan van een land en zijn vlag houden. Maar bij de socialistische schepen van Houthalen-Helchteren, Mustafa Aytar, is de liefde voor de Turkse vlag pathologisch obsessief. Hij spreekt zijn liefde voor de Turkse vlag uit met de bloeddorstige woorden: ‘Mijn vlag, ik delf het graf van iedereen die niet via mijn ogen naar jou kijkt’.

Lees verder onder de video.

https://www.facebook.com/mustafa.aytar.31/videos/10209986498641843/

Toen foto’s van Aytar in de media opdoken waarop hij enthousiast de Grijzewolvengroet bracht, was zijn enige verklaring dat het een grap was en dat hij in de val was gelokt. Een andere verklaring zou mij verbazen. En zoals altijd nam Alain Yzermans, de burgemeester van Houthalen-Helchteren en Limburgs voorzitter van de socialisten, het op voor zijn stemmenkanon.

AKP-protest in Brussel

Aytar kan maar niet genoeg Turkse vlaggen posten op zijn Facebookprofiel . Je zou kunnen opwerpen dat dat zijn persoonlijke account is en dat wij daar niets mee te maken hebben. Maar het mag wel duidelijk zijn dat zijn tijdlijn gonst van de dubbelzinnigheden. Zo heeft hij deelgenomen aan een protestactie in Brussel van Turken tegen alweer een wereldmogendheid. Het opmerkelijke is dat deze actie georganiseerd werd door de Belgische afdeling van de AKP.

Er is altijd wel een vijand die jaloers is op Turkije. De actie had een Turkse naam en luidde: ‘Neem je vlag en vervul je vaderlandse plicht’. De Brusselse straten zagen rood van de Turkse vlaggen die Aytar trots op een smartphonekliekje vereeuwigde. Hij bevestigde zijn aanwezigheid op de protestmars op zijn tijdlijn met de woorden: ‘Om ons land, onze vlag en onze geschiedenis te beschermen. Om onze stem te laten horen, zal ik ook aanwezig zijn.’

Verheerlijking Turkse leger

Zoals de gemiddelde nationalistische Turk verheerlijkt Aytar ook het Turkse leger, en vooral het martelaarschap. De vraag is natuurlijk of hij zijn zoon de liefde voor het Turkse leger ook heeft meegegeven. Zo ja, zal zijn zoon dan een volledige termijn van zijn legerplicht (15 maanden) in oorlogsgebied voltooien? Of zal hij eerder voor de klassieke optie van de Turkse Europeaan gaan? Namelijk de legerplicht afkopen en op een veilige luxecamping in hartje Turkije gedurende drie weken wat standaard driloefeningen aanleren?

Dan is er nog een derde optie: een fortuin betalen voor een medisch attest en zich onbekwaam voor militaire dienst laten verklaren. Zoals de Turkse president Erdoğan dat voor zijn zonen heeft gedaan. Ik dwaal, natuurlijk zal Aytar de legerplicht van zijn zoon afkopen. Hij volgt immers de ontwikkelingen rond die administratieve en bureaucratische puinhoop op de voet bij het Turks consulaat in België. Ook hier weer zal hij het niet nalaten zijn Turkse medeburgers in Limburg te informeren over de afkoopprijs via zijn Facebook-account.

Dubbelzinnige boodschappen

Vlaggen zijn geen folklore, het zijn symbolen van identiteit en nationalisme. Aytar bidt op de dag van de geënsceneerde coup van Erdoğan op 15 juli 2016 in het Turks dat God de eenheid en stabiliteit van ‘ons land’ beschermt. Om de Vlamingen tegemoet te komen schrijft hij in het Nederlands: ‘ik hoop dat vrede en rust zo snel mogelijk terugkeerd (sic) in ons vaderland!’ Hij post er een zoveelste knalrode, krachtig, wapperende Turkse vlag onder.

Klassiek nationalisme en blind kuddegedrag zijn eigen aan de Turkse gemeenschap in Vlaanderen. Daar ziet sp.a geen enkel probleem in. Integendeel, de posts van Aytar worden meermaals geliket door zijn burgemeester Alain Yzermans. In een andere post zegt Aytar in het Turks dat niemand de eenheid van de Turken kan breken. In het Nederlands schrijft hij onder zijn Turkse boodschap dat hij hoopt dat de wereld eindelijk een vuist maakt tegen alle vormen van terreur. Dit zijn misleidende boodschappen. Natuurlijk zal de gemiddelde Vlaming er van uitgaan dat de Nederlandse vertaling overeenkomt met de Turkse tekst.

Een laatste voorbeeld. Op de feestdag van de Turkse republiek post hij een Turkse vlag en schrijft hij in het Turks: ‘Een fijne feestdag voor iedereen die onder deze vlag leeft en verder wil leven, voor iedereen die trots is op deze vlag.’ In het Nederlands duidt hij dat het ‘de viering is van de oprichting van het republiek Turkije’. Ook de beroemde zin uit de befaamde studenteneed van Atatürk ‘Wat ben ik blij te mogen zeggen dat ik een Turk ben!’ ontbreekt natuurlijk niet.

Zoveel dubbelzinnigheid is natuurlijk amusant, maar ook pijnlijk. Samen met een groep Turken poseert hij voor een foto waarin hij in het Nederlands zegt dat de Turkse gemeenschap haar stem heeft uitgebracht voor het Turks parlement. In het Turks formuleert hij het op een andere manier: ‘de burgers van Houthalen-Helchteren hebben hun vaderlandse plicht volbracht.’

De kameleon van de sociaaldemocraten

Het is moeilijk om Aytar in een hokje te plaatsen. Een beetje zoals de huidige MHP in Turkije, de politieke partij van de Grijze Wolven. De partij heeft haar nationalistische principes overboord gegooid voor Erdoğan en zijn Turkse Moslimbroederschap. De geest van Alparslan Türkeş, de stichter van de MHP, waart nog ergens rond, maar al zeker niet in de partijtop. De huidige leider, Devlet Bahçeli, heeft de ideologie van de partij samen met zijn apathische ziel verkocht om regeringspartner te kunnen zijn.

Al snel was Bahçeli een illusie armer en zijn partij leger. Door de beslissing om een coalitie te vormen met de politieke islam voelden vele nationalisten zich niet meer thuis binnen de partij. Daardoor scheurden enkele invloedrijke politici zich af. Zij richtten een nieuwe partij op: terug naar de nationalistische waarden en naar de basis, was hun credo.

Aytar, de kameleon van Houthalen-Helchteren, schuwt het plat opportunisme niet. Zo schuimt hij alle mogelijke verenigingen af die gelinkt zijn aan Diyanet en BIF, de Belgische islamitische federatie die gelinkt is aan Milli Görüs, wat letterlijk Nationale Visie betekent. De oprichter van die islamitische beweging is Necmettin Erbakan, de politieke vader van Erdoğan. Niemand stelt de vrijheid van religie in vraag, laat dat duidelijk zijn. Maar moskeeën die een islamitische ideologie nastreven waar men minderjarige meisjes liever in hoofddoekjes ziet en gendersegregatie faciliteert, passen blijkbaar in het morele waardenkader van Aytar.

Hoog bezoek

Aytar krijgt zendtijd bij Aktif TV, de propagandazender van Erdoğan in België. U leest het goed, in België. Verder poseert hij trots met de Turkse AKP-minister van Binnenlandse Zaken, Süleyman Soylu en heeft hij burgemeesters uit Ankara op het stadhuis in Houthalen-Helchteren ontvangen.

Ik heb geen enkel probleem met het feit dat burgemeesters wereldwijd met elkaar samenzitten en ervaringen en gedachten uitwisselen. Maar wat heeft een burgemeester uit Ankara te zoeken bij een schepen van Houthalen-Helchteren? Wat zijn de onderlinge raakvlakken tussen een stad van 5.5 miljoen inwoners en een gemeente met 30 000 inwoners? Zo zou de burgemeester van Afyon, Burhanettin Coban (AKP, de partij van Erdoğan) een ‘verrassingsbezoek’ gebracht hebben in Houthalen-Helchteren. Ook hier weer staat Aytar te glunderen op de foto en is de burgemeester van Houthalen-Helchteren in geen velden te bespeuren.

Rabiateken

Zoals het brengen van de Grijzewolvengroet geen folklore is, is er ook niets onschuldigs aan het maken van het Rabiateken. Dat werd geïntroduceerd door de Moslimbroeders in Egypte en geadopteerd door Erdoğan. Het zou een protestgebaar geweest zijn tegen het Egyptische leger. Maar eigenlijk heeft het een andere, veel complexere betekenis. Mensen die het Rabiateken brengen, streven naar een verenigd islamitisch rijk dat gestoeld is op islamitische principes. Ook hier weer hecht de zelfverklaarde sociaaldemocraat Aytar weinig belang aan politieke hygiëne en post hij het Rabiateken op zijn tijdlijn.

Lees verder onder de afbeelding.

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10201811789959235&set=pb.1316760816.-2207520000..&type=3&theater

Voor alle duidelijkheid: een sociale media-account is privé, maar de privacy verdwijnt wanneer men de keuze maakt om een publiek persoon te zijn, en vooral als men een publiek mandaat opneemt (alle sociale mediaposts die worden aangehaald in dit stuk zijn publiek beschikbaar op de vermelde accounts, nvdr).

Turkse militie

Democratisch verkozen politici van Turkse origine lijken meer ten dienste te staan van Diyanet, Milli Görus en de Grijze Wolven dan van de partij voor dewelke ze verkozen zijn. Aytar is de eerste in de rij van een reeks over politici met Turkse origine die hun partij misbruiken om hun eigen Turks-nationalistische agenda door te voeren.

Die vijfde colonne beperkt zich niet tot de sociaaldemocraten. In de volgende delen van deze reeks zult u lezen hoe ook de partijen Groen, Open Vld en CD&V zijn geïnfiltreerd door een Turkse militie die onder leiding van een buitenlandse kracht opereert. Mensen zoals Aytar zijn de strategische pionnetjes van Erdoğan. Op die manier krijgt en behoudt hij een overzicht over de Turkse diaspora in Europa. De vraag is wanneer de politieke partijen hun eigen kandidaten van Turkse origine zullen onderwerpen aan een ernstige screening, zonder angst voor electoraal verlies.

Lees ook de inleiding van deze reeks. Dirk Rochtus schreef achtergrondstukken over het spanningsveld tussen secularisme en islamisme in Turkije.

Burhanettin Coban

De kameleon van Houthalen-Helchteren