De ‘zwarte zondag’ is terug van weggeweest… De Franstalige editorialisten hadden het uiterst moeilijk, deze ochtend, in hun uitgebreide analyses van de uitslag van de verkiezingen van 26 mei.

De meesten onder hen dachten natuurlijk aan die van 24 november 1991 en in een mindere mate aan de stembusgang van de lente van 2004. Nochtans is er een (gelukkig) verschil: indien het Vlaams Belang fors teruggekeerd is in Noord-België, moet men vaststellen dat de uiterst rechtse of populistische partijen absoluut zeer slecht of niet gescoord hebben in Wallonië en in Brussel. In feite bestaan ze niet echt voor de Franstalige kiezers.

Waar zijn de Waalse en Brusselse populisten?

Noch de Parti populaire (PP) van Mischaël Modrikamen, noch de zogezegde liberale scheurlijst van Alain Destexhe, noch La Droite, noch sommige zogezegde burgerlijsten hebben zich kunnen plaatsen in het Franstalige politieke landschap. Een bevestiging dat bij gebrek, godzijdank, aan een nieuwe Degrelle, de Walen en de Franstalige Brusselaars nog een zeker gezond verstand koesteren…

Helaas, ons plaatje wordt toch een beetje pessimistisch wanneer men de vooruitgang van uiterst links waarneemt. Men kan moeilijk ontkennen dat de PTB zich niet geankerd heeft voor een zeker aantal jaren in de Waalse en de Brusselse parlementen.

Des te meer ook dat deze erfgenamen van het neocommunisme ook nu Nederlandstalige volksvertegenwoordigers kriijgen zowel in het federaal en in het Vlaams parlement.

Actieve vakbond en mutualiteiten

Natuurlijk is het bijzonder, om niet te zeggen uiterst onwaarschijnlijk dat de kameraden van Peter Mertens en Raoul Hedebouw aan de macht zullen deelnemen – ze willen het zelf niet want dan zouden ze hun maagdelijkheid verliezen… – maar hun relatief groot aantal verkozenen zal zeker en vast een rol spelen op het sociaal vlak en in de verhoudingen aan de basis. Des te meer als de PS natuurlijk nog altijd de Action commune (Gemeenschappelijke actie) zal blijven beheersen en beheren, er toch rekening zal moeten gehouden worden met de FGTB en zelfs met Solidaris, de socialistische mutualiteit die een steeds grotere publieke plaats inneemt in de Waalse debatten en dagelijkse samenleving.

Tijdens de campagne waren ze zelf zo zeer aanwezig in verschillende publicaties en pamfletten maar ook tijdens algemene stakingsdagen, tot tien dagen voor de verkiezingen, dat Charles Michel er publiek een opmerk over gaf.

De PTB kan dus in het Franstalige landsgedeelte een grotere rol spelen dat men zou kunnen denken. Zijn militanten zijn natuurlijk ook heel vertrouwd met al de vormen van publieke bijstand die, jammer genoeg, te vaak als een andere vorm van cliëntelisme naar voren komen.

Regeringsvorming

Een andere grote vraag op de ochtend na de verkiezingen is natuurlijk te gissen hoe de Waalse en de Brusselse regionale regeringen er de volgende maanden zullen uitzien. Welke meerderheden zal men verkiezen?

Voor Laurette Onkelinx, die in verschillende interviews op de Franstalige radiozenders hardnekkig liet verstaan dat het de fout van de N-VA maar ook dus van de MR was dat het Vlaams Belang terug heeft kunnen stijgen, moet haar partij de meest progressief mogelijke meerderheden op de been brengen. In dat geval, waarschijnlijk niet met de PTB maar zeker en vast met Ecolo.

Watermeloenen in Namen en Brussel

Olivier Maroy, een oud-journalist van de RTBf die normaal terug in Namen zal zetelen als verkozene van de MR voor Waals-Brabant zei ons recent nog dat de vertegenwoordigers van de Franstalige groenen hem daar echt aan watermeloenen deden denken: groen van buiten maar rood vanbinnen…

Een ideologische positionering die een groot aantal van hun meer rechtse en echt ecologistische kiezers zeker niet zouden delen. En voor wat we onder de laatste legislaturen ook hebben kunnen waarnemen is de situatie in het Brussels parlement niet echt anders…

Normaal gezien zou een paarse meerderheid (PS-MR) stabieler zijn in het zuiden van het land maar men is ver vandaag van het einde van de vorige eeuw en het begin van de 21ste toen onder impuls van onder anderen Guy Verhofstadt en Louis Michel, men vooral de CVP — toen nog niet de CD&V — in de oppositie wou dumpen …

Het klimaat levert stemmen

Om het dan nog algemeen samen te vatten stelt men vast dat de PS en de MR een zeker aantal stemmen hebben verloren maar in een mindere mate dan voorzien daar waar Ecolo goed kon ‘surfen’ op de grootschalige mobilisering voor het klimaat. Zelfs indien voor de Franstaligen, Adelaïde Charlier, de Naamse jonge passionaria veel minder bekend is dan De Wever, Anuna, wel te verstaan aan Vlaamse kant…

En om deze balans te besluiten wil ik nog iets kwijt over het cdH. De humanistische centristen van Maxime Prévot hebben het echt niet goed gedaan zondag. Ze gingen bijna overal achteruit – alleen de voorzitter kon redden wat te redden viel in ‘zijn’ Namen maar in een ooit zeer christendemocratische provincie zoals Luxemburg is het een Beresina. Maar het is nog erger voor uittredend Waals minister van Mobiliteit Carlo Di Antonio die niet verkozen geraakte in Henegouwen…

De situatie is dus verre van rooskleurig in Wallonië en voor Brussel is het niet zo zeker dat alles vlug zal geregeld zijn…

Carlo Di Antonio

The day after… Met hun mond vol tanden