De electorale kaarten in Brussel liggen duidelijk op tafel: het zijn vooral de grote partijen die de macht bezetten. De socialistische bastions in het centrum en het noordwesten werden belegerd, maar niet ingenomen. De meer zuidelijke gemeenten kleurden weer blauw en de burgemeesters van Les Engagés blijven op post. Ecolo moet overal inleveren. De Franstalige ecologisten verdwijnen uit meerderheden en houden geen van hun drie burgemeesters over…

Het heeft er alle schijn van dat de overwinnaars van de regionale verkiezingen van juni streven naar afspiegelingscoalities in de gemeenten. MR, PS en Les Engagés hebben er alle voordeel bij om Ecolo geen macht en zichtbaarheid in de colleges te gunnen. Want als ze net zoals in het Brussels parlement ook op de gemeentelijke oppositiebanken belanden, zal hun stem nog nauwelijks te horen zijn in het politieke debat.

Alarm

Zo komen de drie Franstalige partijen, die een meerderheid willen vormen op regionaal vlak, versterkt uit de gemeenteraadsverkiezingen. De toekomstige minister-president David Leisterh (MR) verdreef de groene burgemeester uit het gemeentehuis van Watermaal-Bosvoorde. Zijn positie is machtiger dan ooit.

Er moet heel dringend een gewestelijke regering gevormd worden

Maar nu rinkelt de bel, of liever het alarm gaat luid af: er moet heel dringend een gewestelijke regering worden gevormd. Want heel snel zal men moeten praten over wat alle partijen zorgvuldig hebben verzwegen: de catastrofale toestand van de Brusselse financiën. Het tekort op de begroting is zo groot, dat een besparing van 1 miljard euro (op een begroting van iets meer dan 6 miljard euro) noodzakelijk zal zijn. En die pijnlijke ingreep doet niets aan de tot astronomische hoogten oplopende schuldenberg van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, die naar de 17 miljard euro in 2028 gaat.

Het zou de Vlaamse partijen – die er vijf maanden na de verkiezingen nog altijd niet in geslaagd zijn een meerderheid te vinden op regionaal vlak – dan ook moeten beginnen te dagen dat de speeltijd voorbij is. Uitstel is niet langer mogelijk.

Team Fouad Ahidar

Het probleem is gekend: door het onverwachte succes van Team Fouad Ahidar in juni is het vinden van een Nederlandstalige meerderheid in het Brussels parlement niet gemakkelijk.

Het is niet ondenkbaar dat Team Fouad Ahidar geen Team zal blijken te zijn, en dus niet meer dan een beweging rond één persoon

Fouad Ahidar bevestigde zondag zijn populariteit door in verschillende gemeenten zetels te halen, maar de kans dat hij ook in colleges zal binnenbreken is onbestaande. Hem wachten dus zes lange jaren op de oppositiebanken. Snel zal blijken of zijn politiek personeel wel voldoende sterk is om een blijvende rol te spelen. Het is niet ondenkbaar dat Team Fouad Ahidar geen Team zal blijken te zijn, en dus niet meer dan een beweging rond één persoon.

Nog sterker

Vanuit hun eigen politieke logica zou het dan ook geen goed idee zijn om die partij op regionaal vlak op te nemen in de Nederlandstalige meerderheid. Met de uitstraling van een ministerspost zou Team Fouad Ahidar vijf jaar kunnen overleven en bij de volgende verkiezingen nog sterker worden. Bovendien heeft de MR een duidelijk veto uitgesproken tegen Ahidar, omwille van zijn dubbelzinnige standpunten over de scheiding tussen geloof en staat.

Maar zonder Ahidar zijn er niet zoveel mogelijkheden. De enige optie die overblijft is een meerderheid tussen Groen, Vooruit en een kartel N-VA van CD&V. Elke Van den Brandt (Groen), die als winnaar aan Nederlandstalige kant van de regionale verkiezingen nog altijd het initiatiefrecht heeft, zou snel voor die optie moeten kiezen. N-VA-kopstuk Cieltje Van Achter is minister voor Brussel in de Vlaamse regering. Haar ook opnemen in de Brusselse meerderheid zou een sterke band met Vlaanderen creëren.

Tina

Binnen Groen heeft zich één Brussels parlementslid tegen een deelname van N-VA verzet. Celia Groothedde dreigt zelfs de partij te verlaten, mocht dat gebeuren. De partijleiding zou haar dringend moeten doen inzien dat er geen alternatief is, tenminste als men niet in een lange fase van chaos wil vervallen met onvoorspelbare gevallen.

Als de Nederlandstaligen niet snel hun meerderheid kunnen samenstellen, zal de Franstalige irritatie nog groter worden en zullen er steeds meer stemmen opgaan om de communautaire evenwichten in Brussel in vraag te stellen. Bovendien zou het betreurenswaardige gebrek aan steun vanuit Vlaanderen de Nederlandstalige Brusselaars tot spoed moeten aanzetten.

Celia Groothedde

De speeltijd is voorbij