Ik had besloten om naar een sportschool te gaan, in het schoon Vlaams ook wel een ‘fitness-centrum’ genoemd. Ik voelde die plotse aandrang om te gaan sporten omwille van het feit dat ik op een ochtend in de spiegel een lichte borstvorming begon te ontwaren.

Nu ben ik erg modern in mijn denken en weet ik uiteraard dat mannen heden ten dage ook borsten mogen hebben en een penis zelfs overbodig is geworden als je jezelf officieel ‘man’ wilt noemen, maar de lichte tietvorming vond ik er bij mezelf toch teveel aan. Het waren weliswaar nog prille borsten die zich begonnen af te tekenen, maar voor mij deed het toch de deur dicht. En dus toog ik naar Málaga op zoek naar een sportschool die mij opnieuw het strakke lijf kon schenken dat ik zo’n 38 jaar geleden had verlaten, toen ik mijn dagelijkse fysieke training had ingeruild voor het liederlijke leven van journalist.

Ik weet wat u nu denkt. U denkt dat ik toch ook gewoon had kunnen blijven doorsporten terwijl ik journalist was, maar dat is buiten de sfeer van redacties in het midden van de jaren tachtig gerekend, waar de landschapsbureau’s de hele dag blauw stonden van de rook, de hoofdredacteur een goede fles whisky in zijn schuif had zitten en de redactie de trap van de nooduitgang aan de buitenkant blokkeerde met bakken Jupiler, zodat het bier altijd koud stond.

Andere tijden

En dus bevond ik me nu aan de deur van een gimnasio in Málaga om te kijken of ze me hier konden helpen om wat aan mijn spieren te doen. Het was klein en donker, terwijl ik me verwachtte aan een grote en helverlichte zaal met allerlei roeimachines, loopbanden en ander marteltuig.

Er stonden alleen wat halters en andere zware spullen die door getatoëerde en bijzonder gespierde medemensen als waren het pluimpjes in de hoogte werden gestoken. Het was een trainingscentrum voor bodybuilders, zo bleek al snel. Er stond ook een heel grote kast waarin grote potten met allerlei supplementen stonden, die blijkbaar nodig zijn bij de edele sport van het lichaamsbouwen.

Witte leugentjes

Ze verkochten er ook bruin getinte olie die je lichaam doet glinsteren zag ik. Ik nam voor de vorm de folder aan die de jongen achter de balie me verveeld toestak. Ik loog dat ik hem zeker zou doornemen en de jongen loog dat hij er naar uitkeek om me terug te zien. Het zijn dit soort van witte leugentjes die de smeer zijn van een gelukkige samenleving.

Blij gezind dat ik hier niet ging sporten repte ik mij naar een volgend gimnasio. Dat bleek een erg luxueuze zaak te zijn waar ik niet alleen zou kunnen sporten, maar ook een programma op maat kreeg, met een persoonlijke trainer aan mijn zijde, met cryotherapie in een futuristisch uitziende eivormige machine waarvan je het koud kreeg en met een prijskaartje eraan verbonden waarvan ik het nog kouder kreeg. Waardoor ik spontaan verstrakte zodat mijn spierweefsel inderdaad al wat werd getraind.

De vriendelijke en enorm afgeborstelde man achter de balie wees me erop dat dit geen gimnasio was, maar wel degelijk een Health Performance Institute in het bezit van de meest geavanceerde technologie. De Health Coach zou eerst een 3D-body-scan van mijn lichaam maken, gevolgd door een epigenetische Health Test, waarbij ze een hoofdhaar zouden nemen om de gevolgen van het milieu op mijn genetica te onderzoeken. ‘Of een baardhaar’, voegde de man er snel aan toe, want hij wilde mij en mijn kale lotgenoten natuurlijk niet schofferen. Een mens moet tegenwoordig op eieren lopen, want voor je het weet heb je kwansuis een minderheid beledigd.

Het hele pakket kostte een arm en een been en dat is natuurlijk net niet wat je wil verliezen in een gym. En dus nam ik weer beleefd een foldertje mee en verzekerde ik de man dat ik zeker nog contact zou opnemen. We wisten alweer allebei dat het een leugen was, maar leefden beiden toch even in de illusie dat we onze tijd niet hadden verdaan.

Vertrouwd

Vier fitness centra en evenveel ‘we houden contact!’ -leugentjes later kwam ik eindelijk een trainingszaal tegen die me vertrouwd leek. Met toestellen die ik kende, gewichten die me doenbaar leken, zaaltjes waar ze in klassikaal verband lessen spinning en boksen gaven en vooral redelijk normale mensen die een keertje niét van kabels van spieren voorzien waren en niet de helft van de tijd in de spiegel stonden te kijken naar hun eigen anatomie.

Ik nam meteen een abonnement voor een maand en startte met het langzamere werk op de stepmachine, waarbij ik ook nog eens live naar het tennis kon kijken. Ik zag dat alle andere aanwezigen koptelefoons of van die kekke oortjes inhadden en ik zou al snel te weten komen waarom.

Halverwege mijn oefening viel ik namelijk van het schrikken bijna van mijn step toen een kakelende lach door de zaal galmde. Eén van de trainers – een meisje van vooraan in de twintig – bleek namelijk te beschikken over een kakelende lach die me gelijk deed denken aan Janice, de vriendin van Chandler uit Friends. Het was een luide ‘heheheheheheh’ die horen en zien deed vergaan en het onmogelijk maakte om me nog verder te concentreren op de oefeningen.

In mijn verbeelding zag ik bij elk lachsalvo dieren wegvluchten zoals in natuurdocumentaires. ‘En? Moet je nog iets van materiaal aanschaffen?’ vroeg mijn Spaanse vriendin Estrella toen we later die avond iets dronken op een terras. ‘Oordopjes’, antwoordde ik tot haar verbazing. ‘Of zo’n koptelefoon met noise cancelling. Fitness is slecht voor mijn oren.’

Chandler

Naar de fitness