Op de politieke’ terug-naar-school-conferentie’ van DéFi riep voorzitter François De Smet op om de staat te herstellen: ‘Herstel het bestuur om de immorele en onrechtvaardige greep van een egoïstisch heden op de toekomstige generaties te verminderen.’

‘Het gaat erom de jongere generaties weer hoop te geven, en de jongeren tegemoet te treden die de politiek in willen, want ik kan het niet opbrengen om een uitgebrande planeet en lege schatkisten achter te laten,’ zei De Smet. ‘We kunnen de jongere generatie niet zomaar zeggen dat ze, als gevolg van tweehonderd jaar industrie, een planeet zullen erven die twee graden warmer is, een klimaat dat niet meer onder controle is, grondstoffen die steeds schaarser zullen worden en onbetaalbare staatsschulden die hen zullen dwingen om tot hun 70ste of zelfs ouder te werken.’

FDF

In werkelijkheid heeft DéFi niets meer te maken met het FDF van zijn begindagen, dat zich vooral bezighield met de belangen van de Franstaligen in Brussel en omgeving. De partij verloor haar ziel naarmate ze zich over Wallonië verspreidde.

Diz ziel werd lange tijd belichaamd door Lucien Outers, die de dingen goed begreep:

België is een niet-staat en de redenen waarom het kunstmatig werd opgericht (de wens van Engeland om zich tegen Frankrijk te beschermen) zijn al lang niet meer gerechtvaardigd.

In ‘Le Divorce Belge’ schreef Lucien Outers: ‘Ik bewaar mijn woede voor hen die uit blindheid of eigenbelang de eigenheid van onze twee volkeren, hun eigen rijkdom en hun diepe vitaliteit, willen ontkennen in een vormloos amalgaam dat ze het vaderland noemen.’

Een mooie definitie van ‘Belgen’, waarin de visie van François De Smet uiteindelijk past.

Tot het vanzelf instort

Aangezien Desmet mij niet gedreven lijkt door eigenbelang (wat duidelijk niet het geval is met Georges-Louis Bouchez…), moet zijn strategie worden toegeschreven aan blindheid. In feite ziet hij niet, of wil hij niet zien, dat Vlaanderen zich, na een lange strijd, tot een natie heeft gesmeed. Het is die realiteit die vandaag de federale motor doet sputteren en een doodvonnis betekent voor het Koninkrijk.

In zijn beroemde ‘Brief aan de Koning’ van 1912 beschreef Jules Destrée de Vlaming goed: ‘Hij geeft nooit op. Hij heeft de zoete koppigheid van het fanatisme.’ De Vlaamse Volksbeweging heeft de fundamenten van de Belgische eenheid ondermijnd en onherstelbare schade toegebracht aan wat sommigen nog steeds ‘het gemeenschappelijke huis’ noemen. Het Vlaams Belang en de N-VA, net zomin als de CD&V, hebben geen enkele behoefte om steigers op te trekken om het gebouw te herstellen. Ze wachten rustig af tot het vanzelf instort.

Holle retoriek

Het voornemen van François Desmet om toekomstige generaties te beschermen door maatregelen te nemen om het milieu te redden of de staatsschuld drastisch te verminderen, is op zich prijzenswaardig. Maar dat heeft alleen zin in een land waarvan het voortbestaan niet wordt bedreigd. In België klinkt dat hol en is het een soort vrome retoriek. Het is alsof hij preekt in de woestijn, vooral omdat zijn vermogen om politieke invloed uit te oefenen uiterst zwak is.

Iemand moet François Desmet eraan herinneren dat de ontmanteling van België onontkoombaar is en dat zijn enige zorg zou moeten zijn om de ‘post-Belgische’ toekomst van de Brusselaars voor te bereiden. Défi, ik herhaal, was niet bedoeld om te ‘Walloniseren’. ‘Défi’ is belangrijk voor Brussel. Het moet ervoor zorgen dat het Brussel niet in de schoot werpt van Vlaanderen zodra dat eenzijdig de onafhankelijkheid uitroept

François Desmet zegt dat hij ‘jongeren die zich willen engageren in de politiek weer hoop wil geven’. Er is maar één manier om dat te doen: hen de waarheid vertellen, zoals ik hier doe.

Aan professor Robert Liénard van de Universiteit van Leuven, die hem net de situatie in Wallonië had uitgelegd, antwoordde de Franse president Charles de Gaulle: ‘Probeer jonge leiders te vinden die het volk de waarheid vertellen en mobiliseer wat er nog van hen over is.’

Charles Degaulle

En toen wou François De Smet de Belgische staat repareren