De progressief linkse ideologie is de afgelopen jaren onherkenbaar veranderd. Waar men eerst stond voor de rechten van werknemers en een welvaartsstaat waar we minderbedeelden niet zouden laten vallen is dit beeld vandaag de dag compleet achterhaald. De belangrijkste bekommernissen bestaan uit het bestrijden van fake news, het tegengaan van klimaatverandering en het steeds verder overhevelen van bevoegdheden aan een hoger, vaak supranationaal, niveau.

Het bestrijden van fake news is in de praktijk het bestrijden van nieuws dat niet is goedgekeurd door één van de drie grote gesubsidieerde mediagroepen die dit land rijk is en bovendien zelf met enige regelmaat de waarheid verbuigen of verzwijgen. Een treffend voorbeeld hiervan was de bewerking van een foto van Giorgia Meloni door Knack. De leidster van Fratelli d’Italia genoot niet dezelfde vleiende bewerkingsbehandeling die aan het gemiddelde covermodel van Vogue gegund wordt.

Het houdt echter niet op bij het factchecken, de volgende stap is altijd censureren. Vroeger werd censuur alom als iets autoritairs gezien, nu wordt het in veel gevallen vergoelijkt. Het censureren van juiste informatie door machtige multinationals wordt zelfs toegejuicht door progressief links. De belangrijkste censuuractie tot nu toe was waarschijnlijk het onthullende artikel van The New York Post over de e-mails komende van de laptop van Hunter Biden die hij in een dronken bui bij een reparatiebedrijf had afgegeven. Hiermee werd uiteraard grote reputatieschade voor de familie Biden voorkomen, dit alles vlak voor de presidentsverkiezingen. Het censureren van dit artikel heeft dan ook met grote waarschijnlijk de uitkomst van de verkiezingen beïnvloed.

Het tegengaan van klimaatverandering doet men op links-progressieve wijze door gesubsidieerde gascentrales te bouwen, biomassa te verbranden en dorpen te slopen omdat er naar bruinkool gegraven moet worden. En dan ben ik de zeer slecht-recycleerbare windmolens en vrijwel nutteloze zonnepanelen nog vergeten. Door dit soort beleid zouden mensen zomaar kunnen denken dat men helemaal niets om het klimaat geeft, aangezien de belangrijkste maatregelen die men doorvoert niets aan het klimaat verbeteren. Sterker nog, met dit beleid creëert men juist milieuproblemen en wordt de zo gruwelijk geachte CO2-uitstoot verhoogd. Toch houdt men vol dat dit het juiste pad is richting een duurzame circulaire economie.

Mode-icoon Rousseau

Als laatste is er de linkse strijd tegen persoonlijke vrijheid en soevereiniteit van een volk. Een voorbeeld hiervan is de inmiddels beruchte uitspraak: ‘Laat ongevaccineerden nergens meer binnen’, van zelfbenoemd mode-icoon Conner Rousseau, terwijl al lang duidelijk was dat het vaccin voor een aanzienlijk deel van de bevolking overbodig was. En hij was niet de enige. Over heel de wereld waren soortgelijke uitspraken te horen van links-liberale politici. Op het vlak van nationale soevereiniteit was er de overheveling van gezondheidsbevoegdheden naar EU-niveau die de bizarre aankoop van twee miljard dosissen BionTech-Pfizer door de EU mogelijk maakten.

Ook was er het coronaherstelfonds, een herverdelingsfonds onder toezicht van de EU, waardoor nationale parlementen opeens aan EU-richtlijnen moeten voldoen voordat ze belastinggeld kunnen uitgeven. Het dermate ondermijnen van de nationale soevereiniteit heeft niets meer te maken met efficiënte beleidsvoering maar zorgt voor het verzwakken van de nationale politiek en identiteit. Net zoals de ongrijpbare rancune van woke tegen onze tradities en geschiedenis exact hetzelfde gevolg hebben: een zwakkere nationale identiteit met meer kunst in het verdomhoekje dan in de hoofdzaal van het nationale museum.

Deze drie belangrijkste thema’s worden perfect vertolkt door de EU. Een supranationaal instituut zonder geschiedenis in een historieloos gebouw dat letterlijk wegzakt in het moeras. Dit instituut heeft de volledige agenda omarmd. Zo heeft de EU zijn eigen factcheckdienst (EU vs DISINFO), ook de groene agenda die neigt naar klimaatcommunisme is er prominent aanwezig en een groot aantal veldslagen in strijd tegen nationale soevereiniteit hebben ze al gewonnen.

Socialisten

Dit alles doet denken aan George Orwell’s The road to wigan pier waarin hij kort zijn visie op het socialisme geeft. Hij zag het als volgt: ‘De waarheid is dat voor veel mensen die zichzelf socialisten noemen, revolutie niet een beweging van de massa betekent waarmee ze zich hopen te associëren. Het betekent een reeks hervormingen die ‘wij’, de slimmeriken, ‘hen’, de lagere orden, gaan opleggen.’

Zelfs blinden zien hier de parallellen, de slimmeriken van de afgelopen jaren waren de experts die samenwerkten met politici om het gepeupel de goede kant op te leiden. Echter bleef het hier niet bij, Orwell schreef een kritische noot bij deze theorie: ‘Aan de andere kant zou het een vergissing zijn om de door boeken geschoolde socialist te beschouwen als een bloedeloos schepsel dat totaal niet in staat is tot emoties. Hoewel hij zelden veel blijk geeft van genegenheid voor de uitgebuitenen, is hij perfect in staat om haat te tonen – een soort vreemde, theoretische, lege haat – tegen de uitbuiters.’

Precies zoals er vandaag weinig compassie met het gewone volk te bespeuren valt maar des te meer haat richting de rechtse volkspartijen en de leiders daarvan. Sterker nog: er heerst een zekere afkeer tegen de aanhang van deze partijen, de hedendaagse deplorables, Vlaams Belang-volk… Charlie Christ – Democratisch kandidaat voor het gouverneurschap en oud-gouverneur van Florida – zei zelfs tegen de aanhangers van zijn Republikeinse tegenkandidaat: ‘Ik wil jullie stemmen niet!’

Niets wijst erop dat links snel tot inkeer zal komen. Progressief links is niet langer de rots in de branding voor werknemers en de opponent van grootkapitaal en machtige multinationals zoals Amazon, Google en Facebook. Het zijn hun nauwste partners geworden om hun ideologische agenda door te drukken. De VN heeft een deal met Google om hun klimaatvisie het meest prominent in beeld te brengen. Bedrijven als Facebook worden door de EU gebruikt als censuursoldaten en Amazon is uitgekozen om de nieuwe digitale euro te ontwikkelen. Het moge duidelijk zijn: progressief-links staat tegenwoordig voor een almachtige staat die ideologische lijnen uitzet die de burgers maar moeten volgen. Geen wonder dat hun traditionele electoraat in steeds meer landen overloopt naar ‘populistische’ partijen. Maar zouden ze dat erg vinden? Ze hadden immers toch al een afkeer van alles wat traditioneel is, nu blijkt deze afkeer wederzijds te zijn geworden.

Charlie Christ

De gedaanteverwisseling van progressief-links