Acht dagen lang was Vlaanderen in de ban van het WK wielrennen. Met als kers op de taart de wegrit bij de heren, het volksfeest waar velen naar snakten. De taferelen langs de kant van de waren de climax van dit WK, de uitslag op zondag 26 september was de anticlimax. In de dagen voordien kwamen heel wat thema’s op dit WK naar voren die onze aandacht verdienen.

De wielersport beroert om vele redenen, één daarvan is de sportiviteit onderling. Hoe de ontgoochelde Van Aert meteen Ganna ging feliciteren na zes luttele secondjes zijn tekortgekomen voor de wereldtitel: een klassereactie. Zeker als je weet dat Van Aert hierdoor al voor de vierde keer op een groot kampioenschap vicekampioen is.

Afscheidnemende Martin kaart veiligheid aan

Vier dagen na elkaar gaven tijdrijders en tijdrijdsters het beste van zichzelf tussen Knokke-Heist en Brugge. Op woensdag was er het slotakkoord in het werk tegen de chrono met het WK mixed relay. De overwinning van Duitsland was het gedroomde afscheid voor Tony Martin, één van de grote kampioenen van zijn generatie, die zijn fiets aan de haak hangt. Op de persconferentie zette hij het thema ‘veiligheid in de koers’ nog eens op de kaart. ‘Ik stop voor er iets ergs gebeurt’, zei de man die dit jaar nog twee keer werd afgevoerd naar het ziekenhuis.

Er is nog veel progressie mogelijk om de veiligheid van de renners tijdens wedstrijden te verbeteren en het is vooral een zaak waar aan moet blijven gesleuteld worden. Dat laatste geldt eigenlijk ook voor de veiligheid buiten de koers, in het dagdagelijkse verkeer. Nog voor de eerste kilometer op het WK gereden was, voltrok zich al een drama: de Deense ex-prof Chris Anker Sørensen verongelukte in Zeebrugge. Een bus van de Oostenrijkse wielerploeg werd enkele dagen later aangereden door een bus van De Lijn: een renster van het meisjes junioren-team van Oostenrijk belandde in het ziekenhuis.

Actie van socialistische vakbond

Wie verkeer zegt, zegt ook mobiliteit. Tijdens een groot evenement als het WK is het een hele klus om ook op dat vlak alles ordentelijk te laten verlopen. Uiteraard moesten er wegen afgesloten worden. Er werd vooraf opgeroepen om vooral met het openbaar vervoer en niet met de wagen de verplaatsing te maken. Alleen vond uitgerekend op de eerste WK-dag in Antwerpen en Leuven een nationale actie plaats van de socialistische vakbond waar ook medewerkers van het openbaar vervoer aan meededen…

Sowieso ondervond De Lijn al hinder vanwege het WK en dan kwam dit er nog eens bovenop. Hadden ze hiervoor echt geen andere dag kunnen kiezen? Ja, er was wel voor het eerst minimale dienstverlening. Dat zou moeten betekenen dat in de grote steden de helft van de bussen rijden. De kans dat je via de bus tijdig op je bestemming en weer terug geraakte, was echter minder groot dan omgekeerd.

Bezoek van de koning vs Vlaamse symbolen

Dan was het handiger om geplande afspraken even te verzetten en gewoon, meesurfend op het enthousiasme, naar het WK wielrennen te gaan kijken. Dat deed ook Filip, koning der Belgen. Het is geen toeval dat Zijne Majesteit dit deed op de dag van het eerder aangehaalde mixed relay, de discipline waarbij drie mannen en drie vrouwen één team vormen. Het staat in het teken van genderneutraliteit. En dan mag de koning niet ontbreken om het plaatje te vervolledigen.

Woensdag was er dus het bezoek van het hoofd van het koningshuis, doorheen de week viel er niet naast de talloze Vlaamse Leeuwen te kijken. Bij de tijdritten zag je ze van ver wapperen aan het tussenpunt in Dudzele, op die mooie lange rechte baan langs het water. Het overtal was nog meer te merken bij de wegrit van de mannen, met bijvoorbeeld de Wijnpers die haast volledig geel-zwart kleurde. Doorheen heel Leuven was het op de koppen lopen: wielerliefhebbers met gele petjes palmden de stad in.

Alleen in Vlaanderen

Dat brengt ons naadloos bij die laatste WK-koers: wat een feest was dat! Of het nu aan de start in Antwerpen was, in Mechelen, op de Flandrienlus rond Overijse of in Leuven: haast overal stond het rijen dik. Op hellingen als de Wijnpers en de Smeysberg was het alsof wielrenners door uitverkochte voetbalstadions reden, aangemoedigd door een uitzinnige menigte. Als er decibelmeters aanwezig waren, sloegen die ongetwijfeld tilt. Er zijn nog wel andere wielergekke regio’s die een massa volk op de been brengen. Maar dit? Alleen in Vlaanderen, wellicht.

Liefst werd er ook na de koers nog verder gefeest. Dat zal hier en daar wel gebeurd zijn, maar de uitslag zorgde toch voor een domper. De Fransman Julian Alaphilippe knalde alles en iedereen uit het wiel. Geen Van Aert dus als wereldkampioen, hij kende een mindere dag. Ook geen medaille voor thuisrijder Stuyven: de Leuvenaar viel na een spurt van de stervende zwanen net naast het podium. De evaluatie vlak na de WK-wegrit bij de mannen is bitter: het was een vergissing om met slechts één kopman naar het WK te gaan.

Verkeerde tactiek

Allen voor Wout: gezien de ongelooflijke constante die hij in zijn prestaties legt en de verschillende terreinen waar hij op kan uitpakken, leek het zo logisch om voluit zijn kaart te trekken. Maar dat was het niet. Als je naast hem nog over een renner van het kaliber van Evenepoel beschikt en over de winnaar van Milaan-Sanremo, tracht je die drie in de finale te brengen en te zien wie van hen over de beste papieren beschikt.

Vier Belgische medailles: dat is de eindbalans. Dat is mager, terwijl het mooi begonnen was: deze medailles werden behaald in de eerste drie dagen. De tijdritten losten de ambities in, de wegritten – op een schitterend uitgetekend parcours dat garant stond voor spanning – niet. Zonde. Paniek is niet aan de orde. Het moment van Van Aert en Evenepoel komt nog wel en ook ander talent is op komst. Bij de jeugd reden eerstejaars Febe Jooris, Vlad van Mechelen (beiden junior) en Thibau Nys (U23) naar een top tien: veelbelovend. Wielertalent genoeg, al hadden we graag dit jaar die sportieve climax gekend.

Chris Anker Sorensen

(Anti)climax, Vlaamse vlaggen etc.: dit blijft bij van WK wielrennen