Hoort u dat geknal? Dat zijn kurken uit flessen champagne in Brussel en Moskou. Een kleine tweeënhalf jaar nadat Boris Johnson de verkiezingen won met een historische meerderheid om ‘Brexit gedaan te krijgen’ stapte hij gedwongen weer op.

Directe aanleiding waren zijn leugens over een derderangs kabinetslid, Chris Pincher, die met een slok op in de bar van het parlement andere mannen in hun kont had geknepen. Johnson had hem aanvankelijk de hand boven het hoofd gehouden en beweerde later niet op de hoogte te zijn geweest van diens reputatie als schuinsmarcheerder. Dat bleek onjuist.

Klimaatactiviste

Maar Boris Johnson moest niet weg vanwege een billenknijper of het eten van een plak cake, of een ander onbeduidend schandaaltje. Zonder het niet aflatende en schaamteloze gedram van de Britse media zou dat allemaal al lang vergeten en vergeven zijn. Belangrijker is zijn verraad aan de conservatieve agenda.

Niet alleen belastingbeleid dat rammelt en door links en rechts gehaat, of gehannes met illegale migranten die dagelijks naar Engeland varen, maar vooral zijn plotselinge obsessie over ‘net zero’ heeft hem de das omgedaan. De idioterie die de Britse belastingbetaler aanzienlijk meer gaat kosten dan Brexit en behalve bij een linkse elite nergens populair is. Hem ingefluisterd door zijn nieuwe jongere vrouw Carrie Symonds, een klimaatactiviste en het prototype van een zogeheten ‘Sloane Ranger’, genoemd naar Sloane Square in het hyper elitaire en woke Londense Chelsea.

Nieuwe verkiezingen

Door zijn oor naar haar te laten hangen heeft Johnson zich definitief vervreemd van de kiezers van de ‘rode muur’ in Noord-Engeland. Zijn spectaculaire verkiezingswinst in 2019 was voor een niet onbelangrijk deel te danken aan deze van oudsher Labour stemmende arbeiders. Klimaatgedram is aan hen niet besteed en Boris Johnson had juist bevrijding beloofd van een arrogante en zelfgenoegzame grootstedelijke elite, die na het referendum in 2016 het land in een ijzeren greep hield. Daar ligt hij nu mee in bed…

Johnsons opvolger als leider van de Conservatieven zal worden gekozen door de parlementariërs van de partij, waarna partijleden ook nog een stem krijgen. Dat proces neemt enkele maanden in beslag. Twaalf parlementsleden hebben zich inmiddels al kandidaat gesteld, de meesten waren minister onder Johnson. De winnaar zal om geloofwaardig te blijven meteen verkiezingen moeten uitschrijven. Tot het zover is, wil Johnson aanblijven.

Opvolgers

Dat leidde alweer meteen tot ongenadig tumult. Oude anti-Brexit knarren van de Conservatieve partij als John Major en lord Heseltine roepen dat Johnson geen dag meer aan kan blijven en de oppositie wil met een motie van wantrouwen komen. Toen hij destijds zelf in die positie verkeerde en verkiezingen wilde uitschrijven, wist de oppositie dat juist maandenlang te dwarsbomen uit angst te verliezen. Daar kraait geen haan meer naar: de oppositie staat er in de peilingen aanzienlijk beter voor dan toen.

Op dit moment is de favoriet bij de bookies om Johnson op te volgen Penny Mordaunt, reserveofficier van de marine en parlementslid voor marinestad Portsmouth. In januari tipte ik haar als toekomstige leider van de Tories. (https://doorbraak.be/borisjohnson/) Bij de Conservatieve parlementsleden lijkt Rishi Sunak vooralsnog favoriet, de minister van financiën die begin deze week ontslag nam.

If Boris goes, Brexit goes…

Met de tweeënhalf jaar Johnson zullen geschiedschrijvers niet snel klaar zijn: Brexit, covid, economische rampspoed en voor het eerst sinds lang oorlog in Europa. Het zotte fabeltje dat de EU vrede heeft gebracht in Europa kan daarmee definitief in de prullenbak.

Boris Johnson heeft op deze fronten juist bewonderenswaardig werk geleverd. Hij wist Brexit te redden uit de klauwen van een parlement dat daar inclusief zijn eigen partij in ruime meerderheid tegen was. Gesteund door antidemocratische instituten als het House of Lords en de Supreme Court stelde dat parlement drie jaar lang alles in het werk om de uitslag van het referendum te ondermijnen.

Inmiddels cirkelen de aasgieren alweer door de lucht en is het idee dat Brexit kan worden teruggedraaid nieuw leven ingeblazen. Eerdergenoemde conservatief Lord Heseltine, die zelf als ex-eurocommissaris jaarlijks tonnen belastingvrij pensioen incasseert, bedacht de strijdkreet: ‘If Boris goes, Brexit goes’. Men ziet een kans het Verenigd Koninkrijk weer in de EU te frommelen en het prille ideaal van een soeverein volk en natie opnieuw om zeep te helpen.

Het falen van de EU

Wie daar natuurlijk helemaal achter staat, is Guy Verhofstadt, de kwaadaardige hofnar van het Europarlement. ‘Boris Johnson’s reign ends in disgrace, just like his friend Donald Trump.’ tweette hij in zijn bekende steenkolenEngels. Hij heeft een puntje: net als Trump heeft Boris Johnson zich in zijn laatste dagen ingespannen om zijn erfenis te verkwanselen. In plaats van de eer aan zichzelf te houden bleef hij ministers vervangen die met tientallen tegelijk vertrokken. Hij klampte zich vast aan de macht en hamerde op het feit dat 14 miljoen Britten in 2019 op hem hadden gestemd. Een ontluisterend spektakel…

Maar Lord Heseltine, Guy Verhofstadt en andere proponenten van een de anti-Brexit elite zouden wel eens ongelijk kunnen krijgen. Brexit is meer dan alleen Boris Johnson. Zijn falen betekent niet noodzakelijk dat Brexiteers ineens inzien dat Brusselse hegemonie toch beter is dan soevereiniteit. Niet alleen is de voorspelde rampspoed uitgebleven, de EU heeft ook jammerlijk gefaald met covid, en wat betreft de oorlog in Oekraïne. Boris Johnson bewees duidelijk dat Groot-Brittannië sommige zaken heel wat beter alleen af kan.

Marxist Jeremy Corbyn

Leider van de oppositie Sir Keir Starmer – een fanatieke Remainer, zei afgelopen week ineens Brexit te zullen accepteren en Engeland niet opnieuw aan te zullen melden bij de EU, mocht Labour aan de macht komen. Niemand gelooft hem, maar het is veelzeggend dat hij het kennelijk nodig vindt zich voor te doen als een fan van Brexit.

Wat ook te makkelijk wordt vergeten, is dat Boris Johnson het land in 2019 wist te behoeden voor een ongetwijfeld rampzalig regime onder antisemiet Jeremy Corbyn, de vorige leider van Labour. Deze bezeten marxist en terroristenvriend had zijn partij totaal losgezongen van de werkende klasse en omgetoverd in een militant woke actiegroep. Op Labourcongressen werd vooral met de Palestijnse vlag gezwaaid, en niet met de Engelse.

Stel dat Corbyn en zijn kliek van extreemlinkse fanatici door het serieel falen van de Conservatieve partij onder Theresa May aan de macht hadden weten te komen. Dan zou Engeland aanzienlijk meer financiële en andere averij hebben opgelopen dan Brexit ooit had kunnen veroorzaken. Corbyn was niet voor niets een grote fan van Hugo Chavez…

De rol van de media

Het is tegelijkertijd beangstigend hoe de Britse media hebben meegewerkt aan de ondergang van Boris Johnson. Hun invloed op het politieke debat is totaal uit de hand gelopen. Engelse journalisten gedragen zich tegenwoordig grotendeels als politieke activisten. Eerst hamerden ze eindeloos op de risico’s van en het in hun ogen verderfelijke patriottisme achter Brexit. Vervolgens werd ieder relletje rond Johnson opgeblazen tot wekenlang voorpaginanieuws.

Ontslagbrieven van Johnsons rebellerende ministers verschenen als eerste op Twitter en richtten zich in de tekst vooral tot de media. De regie van de Tory-opstand tegen Johnson lijkt in handen van de media: de opstandelingen zelf zijn totaal ongeorganiseerd. Anders zouden ze met twee of drie kandidaten voor opvolging zijn gekomen in plaats van een dozijn…

Links liberale media als de BBC, ITV en de Guardian lijken op hol geslagen nu ze weten hoe makkelijk ze een premier kunnen maken of breken. Neem de politieke editor van ITV, Robert Peston, die dag in dag uit giftige tirades over Boris Johnson uitbraakt. De Daily Mail vroeg zich af of ‘Peston zichzelf ziet als cheerleader van de rebellerende Tories, of juist als degene die ze heeft opgestookt om te rebelleren’. Het blad noemt de media bezeten van een ‘hysterische anti-Boris obsessie’ en spreekt zelfs over een ‘coup’ door die media. Mijn krant is het niet, maar daar konden ze wel eens gelijk in hebben…

Chris Pincher

Is het gebeurd met de democratie in Groot-Brittannië?