Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Welke andere betoging krijgt zoveel gratis promotie?

(Aan de woordvoerder van de Klimaatcoalitie, die toegeeft dat de laatste Klimaatmars niet de verhoopte aantallen heeft gehaald: ‘Het is misschien niet de grote massa. Maar ik denk dat alleen de vakbonden het ons nadoen, keer op keer zoveel volk op de been brengen’. Er is dan ook geen enkele andere betoging die wekenlang op voorhand zo gepromoot wordt, zéker op onze openbare omroep. De grootste organisaties ronselden deelnemers. En dan nog zie je het aantal deelnemers halveren?)

Wanneer werd dit ooit voorgelegd aan de kiezers?

(Aan HLN, waar ze heel kritisch zijn voor het boek ‘Omvolking’ van Filip Dewinter (’toxische ideeën’, ‘apocalyptische taal’, ‘lijkt op nazipropaganda’, …). Al moet ook HLN de cijfers erkennen: ‘Volgens de recentste bevolkingscijfers van StatBel heeft ongeveer 1 op 3 inwoners van België een migratieachtergrond. Tien jaar geleden was dat nog 1 op 4’. Dat gaat toch razendsnel? Dat is toch bijzonder ingrijpend? Dat is toch nooit onderwerp geweest van een écht debat?)

Hoeveel maatschappelijk debat is hierover gevoerd?

(Aan het ‘diensthoofd klimaatverandering’, die op een top in Egypte namens België al meteen 138 miljoen toezegt voor ontwikkelingslanden: ‘Onze houding is altijd al geweest dat we moeten luisteren naar legitieme eisen van de armste en kwetsbaarste landen en gemeenschappen’. Wat betekent dat eigenlijk concreet? Wie heeft dat beslist? Hoeveel belastingbetalers vinden dat op dit moment het beste idee? Hoe goed wordt ons geld in die ‘ontwikkelingslanden’ eigenlijk echt besteed?)

Sinds wanneer willen jullie dat geld sowieso niet meer?

(Aan De Standaard, waar ze doen alsof zij al láng tegen postsubsidies zijn: ‘Het zijn vooral de Franstalige uitgevers die vragende partij zijn voor de tussenkomst voor krantendistributie. Bij de uitgevers van tijdschriften is Roularta grote voorstander. Mediahuis, dat net als DPG Media in Nederland kranten verdeelt zonder overheidssteun, wees er eerder al op dat het Belgische systeem geen must was’. Als Vlaamse kranten echt vies zijn van die 175 miljoen per jaar, waarom hebben ze dan niet al hun gewicht in de schaal gegooid om het geld beter te besteden?)

Wat heeft dit nog met jullie mediawerk te maken?

(Aan uitgever Mediahuis, die 30 miljoen euro (!) neertelt voor de Ierse autowebsite Carzone. Blijkbaar had Mediahuis al de website Cars-Ireland en Cartell – en hebben ze nu dus ‘de grootste automarktplaats van Ierland’. Mediahuis – die de Belgische postsubsidie dus zogezegd nooit nodig had – is al jaren bezig aan allerlei dure buitenlandse avonturen, inclusief dus een economisch belang in de auto-industrie. Hoe rijm je dat eigenlijk met de klimaatpreken in de Vlaamse kranten van Mediahuis?)

Hoeveel andere subsidies kunnen we inhouden?

(Aan elke minister, na de demarche van Zuhal Demir tegen de KU Leuven. Even los van deze individuele zaak: heeft Demir hier niet bewezen hoe makkelijk het is om subsidies in te houden, als men het maar wil? De commentatoren, vaak zelf verlekkerd op subsidies, noemen dat in koor een ‘gevaarlijk precedent’, maar wat als het nu eens een prachtig precedent is? Wanneer nemen ministers hun verantwoordelijkheid op om de totaal ontspoorde subsidiecultuur terug binnen de perken te brengen? )

Welke Vlaamse krant zal iets anders beweren?

(Aan De Morgen, die de eigen missie nog eens gedefinieerd heeft: ‘De Morgen is zonder aarzeling een vooruitstrevende krant. Wij willen van de wereld graag een betere plek maken. Wij strijden tegen ongelijkheid en voor inclusie en duurzaamheid’. Nog los van de vraag of een krant de wereld moet willen veranderen: wat onderscheidt De Morgen van pakweg De Standaard?)

Over welke cultuur hebt u het nu?

(Aan minister van Sociale Zaken Frank Vandenbroucke (Vooruit), die de werkloosheidsgraad bij allochtone vrouwen een ‘cultureel fenomeen’ noemt: ‘Mijn moeder heeft haar loopbaan óók laten staan om ons op te voeden’. Dubbele punten voor meester Frank: de islam niet expliciet benoemen én in dezelfde adem wegrelativeren met een ‘in de jaren ’50 waren wij ook niet beter’. Twee linkse klassiekers voor de prijs van één!)

Wanneer wordt clickbait smakeloos?

(Aan De Standaard, die ook in de papieren krant kopte met de titel: ‘Historische reliëfs ontdekt dankzij Islamitische Staat’. Omdat archeologen (het is in realiteit dus ‘dankzij archeologen’) onder het puin van een door IS bezette stad een nieuwe ontdekking deden. Bij De Standaard kijken ze neer op de pulppers, maar ze doen er zelf ook heel graag aan platte clickbait.)

Hoe tevreden bent u met uzelf?

(Aan schrijver Jean-Paul Mulders, die zag hoe zijn tuinman een motor nodeloos liet draaien: ‘Ik overwoog hem te vragen wat hem bezielde. Had hij de afgelopen 20 jaar zo verbeten gesnoeid dat er geen tijd overbleef om het nieuws van de wereld te volgen? Het zag er geen kwaaie vent uit en ook geen achterlijk type. Maar begrijpen dat je de lucht niet nodeloos moet verpesten, vergt blijkbaar een uitzonderlijke begaafdheid’. Wat opvalt bij mensen zoals Mulders: haat voor gewone mensen. En: bodemloze liefde voor hun eigen briljante persoontje.)

In welke kringen vertoeft u toch?

(Aan schrijver Christiaan Weijts, die een probleem maakt van praatjes over het weer: ‘Ooit was het weer het veilige gespreksonderwerp bij uitstek, nu komen we woorden tekort voor ons ongemak’. Je zou haast medelijden krijgen met Weijts en zijn vrienden: eeuwig ongemak, permanente schuldgevoel, altijd en overal beladen met het wereldleed. Bestaan deze mensen dan echt, die zelfs ineen krimpen bij een ‘lekker weer, vandaag!’?)

Hoe ruimdenkend zijn die culturo’s nu echt?

(Aan schrijver Yves Petry, die uit een bescheiden milieu komt en de literaire wereld omschrijft als ‘een zuivere middenklassewereld’: ‘Receptiepraatjes houden, maniertjes hebben, netwerken tot ze erbij neervallen. Tegenover mij is men in die kringen veel terughoudender, omdat ik er niet in slaag de afstand te overbruggen, de codes te kraken, de taal van de middenklasse te spreken’. Dat is inderdaad de grap: artistieke bobo’s zijn vaak – wat ze verder ook pretenderen – de meest bekrompen bourgeoismannetjes.)

Welke andere beroepsgroep wordt zo opgehemeld in films?

(Aan Knack-journalist Peter Casteels, die het ‘een beetje beu‘ is: ‘Heel zelden maar zijn journalisten helden zoals in Spotlight. Meestal zijn wij als fictieve personages lui, corrupt, dommig, geobsedeerd door clicks of dat alles tegelijk’. Excuseer? Hollywood is dól op journalisten. Denk aan bijvoorbeeld All the President’s Men, Good Night, and Good Luck, The Post, The Killing Fields, State of Play, The Insider, Network – en dat zijn slechts enkele van de bekendste, telkens met integere of ronduit heroïsche journalisten. Je zou bijna denken dat journalisten meteen gaan zeuren zodra ze, naast alle lof, ook eens wat kritiek krijgen.)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.

Christiaan Weijts

Vergeten vragen van de voorbije week (195)