Jean-Marie Dedecker (71), burgemeester van Middelkerke, wordt West-Vlaams lijsttrekker van een partij waarvan hij geen lidkaart wil kopen en waarin hij reeds als ‘onafhankelijke’ de rol van donkerblauwe eenmansmilitie speelde. Ook zonder ooit die lidkaart te willen kopen dus, maar met de eigen partij, LDD, in de diepvries. En nu meteen in liquidatie.

Aan de toezegging van Dedecker ging een paringsdans vooraf die in feite niet geschikt is om expliciet in beeld gebracht te worden. Met drieën stonden ze aan zijn deur, Bart De Wever, geflankeerd door Theo Francken en Sander Loones, nadat voorheen Zuhal Demir al vergeefs al haar charmes had aangewend. De drie vroegen Jean-Marie eerst beleefd om niét op te komen, en toen dat niet lukte, boden ze hem die lijstkop aan. In een ver verleden werd hij al eens door de partij van die drie jonkheren aan de deur gezet omdat een andere, fatsoenlijke partij met hen een kartel wilde vormen, maar zonder Dedecker. Die is daar altijd over blijven mokken, vandaar dus dat blijven afwijzen van het lidmaatschap. Soit, Jean-Marie brengt 40.000 stemmen mee, broodnodig om nóg een andere partij dwars te zitten.

Komisch voorspel

Jean-Marie Dedecker en zijn echtgenote Christine Dehaemers

Ik laat de namen van de betrokken politieke entiteiten even weg, omdat u ze toch kent, en om de surrealistische toonaard van het verhaal in de verf te zetten. Het daaropvolgende koningsdrama speelt zich af aan de ontbijttafel ten huize Dedecker: met een zoon, Dimitri, die zich als kroonprins had opgewarmd om zijn vader op te volgen binnen het familiebedrijf LDD, en nu hooguit nog een baantje van croupier krijgt in het gloednieuwe casino. Dat de peetvader zich liet overhalen door de drie voornoemde partijbonzen is overigens maar de halve waarheid: het was vooral omdat zijn echtgenote en voormalige secretaresse Christine Dehaemers hem dreigde te castreren, dat hij afzag van het voornemen om met een eigen lijst op te komen.

Dat staat allemaal zo letterlijk in de vaderlandse pers te lezen, niet in de boekskens maar in deftige dagbladen. Het huiselijke castratiegevaar, een opspelende prostaat, en veelvuldig nachtelijk toiletbezoek: dat zijn de echte doorslaggevende argumenten die later ooit in de lessen politieke geschiedenis aan bod zullen komen, om uit te leggen hoe de situatie steeds hopelozer en onernstiger werd. Hallo Wouter Verschelden?

Noteren we ook dat Jean-Marie met zijn beslissing een eerder mini staatsgreep-complot, zijnde de doorstart van LDD met klinkende namen als Eva De Bleeker, Els Ampe, Michel Maus en… Rik Torfs (jawel, hij weer), voortijdig naar de vuilbak van de geschiedenis had verwezen. Medestanders van het eerste uur als Peter Reekmans mogen ook beschikken.

Wie zich bij dit alles nog serieus kan houden, heeft teveel Shakespeare gelezen of heeft gewoon te weinig gevoel voor humor. Want dat is het verhaal zeker: een onweerstaanbaar komisch voorspel op wat weeral de moeder van alle verkiezingen wordt genoemd. Dedecker doet zelf alle mogelijke moeite om de grap heet op te dienen, kwestie van toch wat te verdoezelen wat voor een afgang dit gesjacher eigenlijk is, voor hem, de N-VA, en bij uitbreiding voor heel het politieke bedrijf.

Smurfenparlement

Sander Loones: ‘Ik zie het als een promotie’

In de N-VA-coulissen probeert een rist West-Vlaamse lijstkandidaten hun frustratie te verbergen, want de plaatsen worden duur bij een partij die volgens een recente peiling in de Menapische provincie nog 16,2 % haalt, minder zelfs dan de socialisten. Vooral voor de hard werkende partijsoldaat Sander Loones, voorheen gedoodverfd lijsttrekker voor de kamer, gaat het licht uit. Hij mag waardig oud worden in het Vlaams Parlement en Angry Birds spelen tijdens de debatten. Een vergadering die door Dedecker himself ooit een Smurfenparlement werd genoemd. Kan het cynischer?

Ondertussen knallen op de Doorbraak-redactie de champagnekurken en krijgt iedereen een stevige bonus. Er is dan ook alle reden tot feesten: elke dag werd dit magazine wel ergens vernoemd als initiatiefnemer van de IPSOS-peiling die LDD geen schijn van kans gaf in West-Vlaanderen.

Wat ons naar de essentie voert van het recente schimmenspel rond Jean-Marie Dedecker: de angst van alle partijen, behalve het VB en de PVDA, voor een koude douche in juni 2024. De trado’s plus N-VA springen als garnalen in een kom met koud water die men traag opwarmt, om het in Noordzeetaal uit te drukken.

Vlaamse Caesar

Nautilus

Het nieuwe casino, klaar tegen december 2023

De ironie van heel het verhaal is dat, ondanks – of net door – de strategische spelletjes rond Dedecker, het Vlaams Belang als morele winnaar uit de bus komt. Want hoe kan je deze partij nog beschuldigen van kwaadaardigheid, slechte nevenbedoelingen, bedenkelijke kwaliteit van het politiek personeel, als je zelf zo’n klucht opvoert? Het politiek establishment wringt zichzelf de nek om, Van Grieken en co moeten maar achterover leunen en toekijken.

Grote bewondering nochtans voor Jean-Marie Dedecker, die er de spanning maandenlang in hield. Al sinds 2020 verkondigt hij dat het parlement hem geen bal interesseert, en loopt ene Joren Vermeersch zich warm als opvolger. Nu de Rubicon eindelijk overgestoken is, mag Jean-Marie als koning van Middelkerke er ook de titel van Vlaamse Caesar bij nemen. Hadden we niet al eens een West-Vlaming die het tot keizer van het Romeinse Rijk bracht? Het is dat, of de barbarij van het Belang.

Binnenkort onthult Dedecker zijn eigen mausoleum, meteen een perfecte metafoor voor heel het politieke bestel: een casino. Middelkerke moet de hoofdstad van Vlaanderen worden, gelegen in het voormalige glorieuze middeleeuwse graafschap. Al lag deze strandgemeente toen nog op de zeebodem, dat doet er nu niet toe. Daarna is het toch allemaal maar schromelijk mis gelopen. Ik denk dat we van Jean-Marie de laatste kunstgreep nog niet gezien hebben. De ongekroonde keizer van Vlaanderen is en blijft een worstelaar-judoka.

Christine Dehaemers

Wordt Middelkerke de nieuwe hoofdstad van Vlaanderen?