Frankrijk heeft een nieuwe ster, Henri d’Anselme, de ‘rugzakheld’. De 24-jarige student filosofie joeg met alleen zijn rugzak een Syrische asielzoeker op de vlucht, die in een park bezig was peutertjes van nog geen drie neer te steken met een mes.

Henri is overtuigd katholiek en een groot liefhebber van kathedralen. Hij denkt dat de samenleving veel kan leren van hoe deze monumentale bouwwerken ooit tot stand kwamen. Bezig met een voettocht van negen maanden langs Frankrijks belangrijkste kathedralen, was Henri in de zuidoostelijke stad Annecy. Hij bevond zich precies op het moment van de aanslag in het park. Volgens hem geen toeval maar voorzienigheid.

Katholiek

Een gelovige katholiek, gefascineerd door het religieuze erfgoed, blank met een adellijke achternaam, door en door Frans en ook nog eens uiterst innemend: Henri is alles wat het woke deel van Frankrijk veracht. Hij vertegenwoordigt een klassiek, katholiek Frankrijk waar de links-progressieve elite vanaf wil omdat het haar idee van vooruitgang belemmert. Schrijver Robert Redeker noemt Henri ‘de held die niet mag bestaan’ en de ‘incarnatie van het wezenlijke Frankrijk’. Veel media en linkse politici slaakten dan ook een zucht van verlichting toen aanvaller Abdelmasih Hanoun ook een christen leek te zijn, ondanks zijn jihadistische voorkomen, inclusief baard en hoofddoek. Zijn naam betekent ‘dienaar van Christus’.

Maar de Syriër bleek zich toch niet vergist te hebben met zijn outfit. Hij is vrijwel zeker een moslim, die zich als christen had voorgedaan om asiel te krijgen in Europa. Zijn echte naam schijnt Selwan Majd te zijn. Er bestaat een hele industrie om asielzoekers al voor ze in Europa komen te scholen hoe ze zich als homoseksueel, dan wel als christen kunnen presenteren aan de autoriteiten, om sneller asiel te krijgen.

Vluchteling

Meneer Hanoun of Majd had tien jaar geleden een vluchtelingenstatus gekregen in Zweden, nadat hij in Turkije een Zweedse vrouw had ontmoet waarmee hij trouwde. Het zag er alleen niet naar uit dat hij de Zweedse nationaliteit kon krijgen. De autoriteiten daar twijfelden ernstig aan zijn zelfverklaarde christendom. En in Syrië woedt geen oorlog meer. Je hebt misschien pech als je er bent geboren, maar op automatisch asiel kun je niet meer rekenen. Majd had een Schengen-paspoort nodig voor de oversteek naar de Verenigde Staten, waar het grootste deel van zijn familie woont.

Daarom vertrok de man acht maanden geleden uit Zweden, met achterlating van zijn vrouw en driejarig kind. Sindsdien sprak hij die vrouw bijna niet meer. Hij vertelde haar wel per telefoon in kerken te slapen. De Franse premier Elisabeth Borne (RE) bevestigde dat hij ‘SDF’ was, dus dakloos. Op 4 juni hoorde H., zoals hij in de media nog wordt genoemd, dat Frankrijk hem geen asiel zou geven omdat Zweden dat al had gedaan. Een Frans paspoort kon hij op zijn buik schrijven. Zijn Zweedse vrouw had de Franse autoriteiten inmiddels gewaarschuwd dat haar Syrische ex een zware psychiatrische patiënt was, die beter in de gaten kon worden gehouden. Daar is niets mee gedaan.

De Syriër bracht hele dagen door op een bankje bij het schitterende meer van Annecy. Hij werd er nog door de politie berispt omdat hij zijn toilet maakte in het meer. Maar andere vaste bezoekers verklaarden dat hij juist zo’n ‘zachtaardige’ man leek en niemand ooit tot last was. Ze waren verbijsterd door het drama.

Haat van links

Terug naar Henri. De haat van links Frans voor alles wat blank en katholiek is, uitte zich vooral in semicommunistisch dagblad Libération. Er verscheen onder meer een stuk ‘Henri l’Arc, héros chez Bolloré’. Journalist Daniel Schneidermann liet zich in de titel al gaan, niet alleen door Henri d’Anselme spottend de achternaam van Jeanne d’Arc toe te bedelen, maar ook door hem te associëren met Vincent Bolloré. Deze rechtse miljardair is eigenaar van enkele behoudende media die Henri hebben geïnterviewd, zoals tv-nieuwszender CNews.

Hij mocht daar over zijn kathedralentocht praten: ‘Ik ontdek graag deze schitterende monumenten, in al hun grootsheid gebouwd door onze voorouders.’ In dat schijnbaar onschuldige zinnetje zit veel dat linksdragend Frankrijk doet steigeren. ‘Onze voorouders’ is al totaal fout: wie waren dat dan? Eén van de weinige momenten dat links Frankrijk zich tevreden toonde met president Macron (RE) was toen hij ooit zei dat ‘de Franse taal haar epicentrum aan de oevers van de Congo heeft’. En spreken over ‘de grootsheid van kathedralen’ is voor links obsceen. Henri ging in het interview zelfs nog verder: ‘Deze schoonheid (van de kathedralen) kan ons inspireren om rechtvaardig te zijn, en het goede en mooie te verdedigen…’

Schneidermann van de Libération drijft ongeneerd de spot met de held van Annecy, die verklaarde ‘gedreven te zijn door zijn geloof’. Volgens de journalist verlustigde het kanaal van ‘catho-tradi’ Bolloré zich in zulke uitspraken: ‘Je kon ze bij CNews horen denken: dit is te mooi om waar te zijn’, schrijf hij. ‘Zoals degenen die Jeanne d’Arc verhoorden ooit gedacht moeten hebben: is dit een heilige of een bedriegster?’

Aanslag

Het drama in Annecy is officieel (nog) geen terroristische aanslag. Het zette wel al het bijbehorende Franse standaardritueel in gang. Rechts en extreemrechts winden zich op over de criminaliteit en onveiligheid. En over het onevenredig grote aandeel van migranten daarin, iets waar statistisch gezien geen twijfel over bestaat.

Dit verband wordt dan door links en extreemlinks categorisch ontkend. Zij hameren standaard meteen op ‘onschuldige slachtoffers’. En dan bedoelen ze niet de baby van 22 maanden van Nederlandse toeristen die in zijn kinderwagen door de Syriër levensgevaarlijk werd verwond. Maar wel migranten en moslims in het algemeen, die hierop aangekeken zullen worden door de in linkse ogen vaak onverbeterlijk racistische en fascistische Fransen. Libération waarschuwde al voor pogroms onder maghrebins en andere moslims, die ‘racistisch extreemrechts’ nu al zou organiseren ‘door heel Frankrijk’.

Persconferentie

Prominent extreemlinks kamerlid Clementine Autain (LFI) gaf een persconferentie, waarin zij benadrukte dat er ‘geen enkel bewezen verband is tussen immigratie en criminaliteit’. De stemmen van migranten en moslims gaan bijna integraal naar haar linkse partij, misschien speelt dat een rol? De regering en het politieke centrum proberen alles en iedereen stil te houden, zogenaamd ‘uit respect voor de slachtoffers’. Ze weten uit ervaring dat na die stilteperiode al lang weer over andere dingen wordt gesproken.

Henri d’Anselmes werd ontvangen door president Macron. Die was zichtbaar gecharmeerd van de held in zijn blauwe shirt met de vlag van Frankrijk op zijn mouw. De 24-jarige filosofiestudent vroeg hem beleefd om een gunst: zou hij aanwezig mogen zijn bij de aanstaande inwijding van de gerestaureerde Notre-Dame in Parijs? ‘Ik zal me er persoonlijk mee bezig houden’, antwoordde de president glimlachend.

Henri verklaarde in een interview met nieuwszender BFMTV dat hij geen andere keus had dan ingrijpen. Hij was niet de enige, maar wel degene die de Syriër het dichtst op de huid zat. Henri: ‘Op het beslissende moment voelde ik dat de aanvaller bang voor me was. Zonder reden. Hij was gewapend en veel sterker dan ik. Hij had me makkelijk kunnen doden. Maar wat in hem zat, was bang voor wat in mij zat.’

Clémentine Autain

Henri d’Anselme: de rugzakheld van Frankrijk

Journalistieke gedachtepolitie