Adrien Dolimont. Zelfs binnen de Mouvement Réformateur (MR) kenden weinig mensen hem. De 33-jarige OCMW-voorzitter van het pittoreske Ham-sur-Heure-Nalinnes, net onder Charleroi, heeft een doodserieus, haast apolitiek profiel. Hij is burgerlijk ingenieur en ondernemer gespecialiseerd in hernieuwbare energie.

Toch heeft Dolimont de politiek met de paplepel meegekregen. Langs moederkant was zijn grootvader gedurende enkele decennia sterke man in zijn gemeente. En Dolimont heeft de bescheiden politieke glimlach der vertrouwelijkheid. Is bevriend met PS-staatssecretaris en streekgenoot Thomas Dermine. Maar, belangrijker nog: Dolimont is ook een vriend van MR-partijvoorzitter Georges-Louis Bouchez.

En dus aarzelde Dolimont niet wanneer hij enkele dagen geleden telefoon kreeg van zijn vriend en partijvoorzitter. Of hij Jean-Luc Crucke wou vervangen, sinds 2019 Waals minister van begroting? Dolimont moest er naar eigen zeggen niet lang over nadenken.

Oude garde

De analyse over Jean-Luc Crucke las u gisteren al van de hand van Jules Gheude. Crucke zou naar het Grondwettelijk Hof vertrekken. Het botert niet meer met de partijvoorzitter. Niet sinds Bouchez opnieuw voorzitter werd, en de oude garde binnen de partij het ongeleide projectiel Bouchez probeerde in ’t oog te houden met een ‘raad van wijzen’.

Zeker niet sinds Crucke het regeerakkoord van de Waalse regering moest uitvoeren, en een door de coalitiepartners van Parti Socialiste (PS) en Ecolo ingegeven belastingverhoging moest toestaan. Waartegen Bouchez graag zelf oppositie voerde. Zowel qua stijl als qua inhoud botert het al langer niet tussen de volksere en open Bouchez, en de traditionele machtspolitiek van de oudere garde.

Overwinning van Bouchez

Met Dolimonts benoeming ‘wint’ Bouchez. In de wandelgangen van de negende verdieping van de Brusselse Guldenvlieslaan fluistert men dat oude rot Denis Ducarme kwaad is. Ook Philippe Goffin zou dat zijn. Beiden politiek meer doorwinterde MR-leden hadden gehoopt minister van begroting te worden. Tot Bouchez ervoor koos een nobele onbekende hen te laten voorbijsteken.

In de aanloop naar 2024 speelt de partijvoorzitter strategisch: Dolimont is een Zuid-Henegouwse stemmentrekker, die in 2019 op de derde regionale plaats het op een na hoogste aantal stemmen haalde. Die 5000 stemmen maakten hem echter niet tot parlementslid. De komende jaren zou Dolimont als lijsttrekker weleens nog meer stemmen kunnen halen, ook al heeft hij al aangegeven braafjes het regeerakkoord te zullen uitvoeren.

Is dat geloofwaardig? Tijdens de persconferentie waarop hij werd voorgesteld, pareerde hij een pertinente vraag van een journalist over de hoge Waalse schuldgraad met de glimlach: ‘Er zijn verschillende definities van wat schuld is. Iedereen heeft er zijn eigen cijfer over. Laat me eerst studeren, en dan spreken we verder.’

Griekse situatie?

Dezelfde teneur bij de collega’s van nieuwszender LN24. De normaal veel kritischere Martin Buxant kon maar moeilijk zijn enthousiasme verbergen. Dolimont moest niet veel redeneringen opbouwen over hoe hij het moest aanpakken, die rampzalige Waalse financiën. Op een vraag over de financiële toekomst van Wallonië, antwoordde Dolimont: ‘Sommigen zeggen dat we in een Griekse situatie zitten. Dat is manifest onwaar.’ Op een vraag over welke toegevingen hij nooit zou doen: ‘Ik begin bescheiden, zonder grote uitspraken. Ik hou me ook aan de afgesproken besparing op uitgaven van 150 miljoen euro per jaar.’

Er zijn er die denken dat Bouchez’ eerder bescheiden mannetje op de Waalse begroting de komende maanden en jaren weleens tot dezelfde wildheid zal leiden waarmee de partijvoorzitter zijn partij bestuurt: polemiseren, thema’s die leven onder de bevolking op de agenda zetten, en aan bomen schudden. Als Dolimont mislukt, dan kan hij terug naar zijn dorp, of naar het bedrijfsleven. Beetje bij beetje weet Bouchez echter de macht van een de oudere generatie te breken.

‘Bouchez manifesteert zich nu pas echt als partijleider. Zijn keuze voor Dolimont is gedurfd – ook binnen de MR zelf – maar wel interessant,’ zegt politoloog Vincent Laborderie aan Doorbraak.be. ‘Je ziet dat de MR de jongste jaren erg verjongt qua politiek personeel, en dat er zelfs niet geaarzeld wordt om jonge onbekenden naar voren te schuiven voor belangrijke posten. Met Sophie Wilmès was dat bijvoorbeeld ook het geval, en nu is het de beurt aan een nog jongere generatie: die van Bouchez zelf. Een bijkomend voordeel is dat met de keuze van dit soort degelijke onbekenden de andere regeringspartijen niet geschoffeerd worden. Het is geen geheim dat een doorwinterde politicus als Denis Ducarme moeilijk ligt bij de PS en Ecolo.’

‘Met Dolimont lijkt het dat er geen grote veranderingen op til zijn. Maar we zullen zien. Met Bouchez kan je dat niet voorspellen.’

Vrienden te dicht

Met een Jean-Luc Crucke die zich had verbrand aan een belastingsverhoging, was Bouchez’ strategische communicatie over het belang van de middenklasse niet geloofwaardig meer. Het is inderdaad hét thema waarover Georges-Louis Bouchez het wil hebben: lagere belastingen, en meer mensen aan het werk. Om dat door te voeren, is het alleszins belangrijk om zijn vrienden dicht bij hem te hebben. Zeker als de MR in 2024 van plan is op dit thema de verkiezingen te winnen, en de Waalse regering te gaan leiden.

Maar zelfs Bouchez kan niet al zijn vrienden plezieren. Bouchez’ vermeende privépartner en schoonheidskoningin Lucie Demaret zou Dolimont gaan opvolgen als OCMW-voorzitter in Ham-sur-Heure-Nalinnes. Toen de partijvoorzitter hierover een vraag kreeg tijdens zijn persconferentie met Dolimont, reageerde hij erg gepikeerd: ‘Ik vind die vraag onwaardig. Normaal gesproken zou het iemand moeten zijn die heel dicht bij me staat. Om kritiek en aanvallen te ontlopen, werd besloten dat ze geen voorzitter van het OCMW zou worden. Het is duidelijk dat in 2022, als je een vrouw bent, je meer wordt gezien om je persoonlijke relaties dan om je kwaliteiten.’

Die kwaadheid is zeldzaam bij Bouchez. Nochtans lijkt de MR-partijvoorzitter vaak niet bang om met zijn rebels-glamoureuze levenswandel veel wind te vangen. Journalisten smullen er alleszins van. Zoals ‘La Libre Belgique’ de aanstelling van Dolimont beschreef: ‘de surprise du chef van Georges-Louis Bouchez’.

Crucke

Adrien Dolimont, de ‘surprise du chef’ van Bouchez