De ideologische schizofrenie van de berichtgeving in de mainstream media (MSM) spoelen steeds vaker onze hersenen via een eenrichtingsstraat naar een parkeerplaats van het politiek correcte denken. Neem nu het nieuws over het lakse Zweedse beleid ten aanzien van het coronavirus. De linkse nieuwsjockeys gaven dit weer als een interessante test voor groepsimmuniteit, terwijl eenzelfde laksheid van Trump omschreven werd als een idioterie van een egocentrische arrogante clown.

Of neem het debat omtrent de besparingen in de gezondheidszorg. In de Waalse media is Maggie De Block kop van jut, maar in de Vlaamse media is Sophie Wilmès schuldig omwille van haar rigide hand-op-de-knip-beleid. Eco-communisten, rechtscisten en haters van het Vlaamse gedachtegoed, zoals Marc Van Ranst, krijgen dan weer een forum om te roeptoeteren dat de N-VA de schuldige is. Nochtans is het een collectieve verantwoordelijkheid van beide ministers en in extenso van álle ministers en partijen van Michel I.

De MSM moet een keuze maken of een duidelijk onderscheid brengen tussen nieuws en opinie. Het komt hen niet toe om onze gedachten te sturen, ze moeten onbevooroordeeld en neutraal informeren, niet enggeestig brainwashen. Helaas de linkse poppenkastjes kunnen het politiek sturen niet laten.

De luidste stem van Vlaanderen

De luidste stem in het Vlaams Parlement, Jan Jambon, moet zijn geel-zwarte ministers niet alleen een mondmasker omdoen, maar duck tape op de mond kleven. Elke keer Ben Weyts of Zuhal Demir hun mond opendoen verliest N-VA één procent in de peilingen. De Vlaamse leeuwen weten niet meer van welk hout pijlen gemaakt. Als een uitgebluste renner rijdt De Wever zijn seizoen te veel. De mayonaise pakt niet meer en er staat geen grand cru op het schap. Jambon verbrand, De Roover te Vlaams, Francken te frank, Loones te loom en daarna volgt de leegte.

Theo Francken zei in 2016: ‘mocht extreemrechts toch opnieuw grote scores halen in Vlaanderen, dan zou ik dat voor een stuk zien als een persoonlijke nederlaag.’ Tja Theo, ’t is van dadde. In 2014 was N-VA de luidste stem van Vlaanderen en de Vlaamse deus ex machina. Nu is de partij een ongeleid projectiel dat meer bochten kent dan l’Alpe d’Huez. Om het bij wielertermen te houden, het hooggebergte kunnen ze niet aan en in de klassiekers zijn ze wisselvallig.

Ars Moriendi

Ars moriendi, de kunst van het sterven. Eskimo’s en indianen kozen voor euthanasie in de armen van moeder natuur. Eskimo’s gingen op een ijsschots zitten, indianen trokken de bergen in. Tijdens deze coronacrisis duwen onze ministers de oudere zorgbehoevenden op een ijsschots, en laten ze zonder bescherming aan hun lot over. Wouter Beke (CD&V), kreeg alle zonden van Israël over zich heen, terwijl in Wallonië Christie Morreale (PS) en in Brussel Elke Van den Brandt (Groen) eenzelfde inhumane beleidsfout maakten. Ondanks de evenwaardige verantwoordelijkheid van ecologisten en socialisten hakten groene kloekhen Almaci en rode ridder Rousseau op Vlaams niveau hard in op Wouter Beke. Het linkse sanhedrin wachtte niet tot Goede Vrijdag om hem aan het kruis te nagelen.

België beschikt met Maggie De Block (Open Vld), Wouter Beke (CD&V), Christie Morreale (PS), Valérie Glatigny (MR), Bénédicte Linard (Ecolo), Alain Marron (Ecolo), Elke Van den Brandt (Groen), Antonios Antoniadis (SP — Sozialistische Partei) over acht ministers belast met volksgezondheid. Dit octet van gezondheidsministers is een afspiegeling van de Vivaldiregering. De vier seizoenen begint echter verdacht veel op de dodenmars te lijken.

De Drie Masketiers

Intussen valt de smurfenregering-Wimès II van haar paddenstoel. Conner Rousseau heeft in het Vlaams Parlement kritiek op het tekort aan testkits en beschermingsmateriaal, hoewel hij daar als lid van de superkern mee over besliste. De man die opriep om geen politieke spelletjes te spelen is spelleider geworden van een spelletje Zeeslag.

Onder supervisie van de superkern en onder leiding van kapitein ’Wilmès de onbetekenende’, zijn drie ministers verantwoordelijk voor de bestelling van mondmaskers. Edoch, De Block, De Backer en Geens zijn niet in staat om veilige en niet beschimmelde mondmaskers aan te leveren. Het credo van deze drie masketiers is: ‘een voor allen, allen voor een fiasco’.

Sophie Wilmès is de eerste eerste minister zonder ballen, en dat in beide betekenissen van de zinsnede. Zelfs in een bananenrepubliek met een hansworst als president, worden sjezende ministers prompt aan de deur gezet. Niet in België. Op het reddingsvlotje Wilmès II wordt alle kritiek weggezet als een ‘politiek spel’ en zijn de reddingsvesten van De Block, De Backer en Geens van betere makelij dan de Chinese speelgoedmondmaskers die ze aankochten voor onze dokters en verpleegsters.

Cyriel Buyse

Sophie Wilmès, eerste eerste minister zonder ballen