Deze briefwisseling hoort bij het crowdfunding-project ‘Links en Rechts in Dialoog’ (inclusief video).

Beste Jan,

U noemt mij ‘rechtsnationalist’, hoewel ik mijzelf nooit als nationalist omschreef. Zo lang als ik mezelf ken heb ik nimmer bewondering of bezieling gevoeld bij nationale symbolen als de Nederlandse vlag, het koningshuis of het volkslied. Ik constateer dat de begeesterende kracht die eens van die symbolen uitging, vandaag voor velen is opgedroogd. Zelfs de meest heroïsche legenden van onze voorouders en nationale helden zijn gerebrand tot politiek-correcte verhaaltjes waar niemand aanstoot aan kan nemen. Of tot reclamesymbolen die vooral de consumptie moeten stimuleren.

Ik zie een cultuur die zichzelf heeft weggegeven en de eigen tradities niet serieus neemt. Onze cultuur is doordrenkt met zelfrelativering, ironie en hedonisme — de cultuur van migranten ademt meer authentieke trots en levensfelheid dan de Nederlandse natie. In het opnieuw proberen ‘op te laden’ van die symbolen geloof ik niet: alles heeft zijn natuurlijke levenscyclus. Ik identificeer me meer met een patriottisch Europees cultuurbewustzijn — dat put uit de wijsheid van de oude Grieken, de grootsheid van het Romeinse Rijk en het vernuft van de Verlichting — dan met de bestaande Europese naties.

Niettemin zal uit de chaos die nu aanbreekt — qua migratie, botsende culturen, het verpulveren van de middenklasse door de globalisering en kunstmatige intelligentie — een nieuwe kracht oprijzen. Iedere tijd moet een eigen antwoord vinden op eigentijdse beproevingen en dat kan niet door bestaande symbolen te blijven herkauwen. Bijvoorbeeld het Hellenisme van Alexander de Grote, het christendom en de Industriële Revolutie waren game changers binnen hun eigen tijdsgewricht: ze beantwoordden aan de specifieke kansen en crisissen van dat moment. Uitsluitend een onafhankelijk bewustzijn dat zelfstandig oordeelt en intrinsiek valideert, kan zo een game changer in gang zetten. Het collectivisme van een bestaand nationalisme kan dat niet. Want het individu initieert en innoveert,waar het collectief slechts imiteert.

Stroman van ‘etnische homogeniteit’

Om de koe bij de hoorns te vatten: u schrijft over ‘proxys”’ Ik begrijp een ‘proxy’ als een aanval op een positie die niet de ware positie is, oftewel een stroman. Nu geloof ik dat nergens — in ieder geval niet in de huidige politiek — een ’terugkeer naar een etnisch homogeen volk’ is beloofd. Oftewel dit is paniek zaaien. Ja, er is onbehagen over het uithollen van de verzorgingsstaat door massamigratie, over cultuurverandering en islamradicalisme; echter naar ik weet heeft niemand beweerd dat de oplossing ligt in een etnisch homogene staat.

Mochten er nu mensen worden weggestuurd, dan is dit niet om landen ‘etnisch homogeen’ te maken — het is omdat het gevolg van mensen hier houden eerder negatief is dan positief: voor zowel de sfeer op straat (denk aan overlast in zwembaden) als qua religieuze spanningen en de betaalbaarheid van voorzieningen. Het geklets over etnische homogeniteit is een stropop.

Bangmakerij

De dag na de recente verkiezingen vloog ik vanuit België naar Cyprus. Mijn vriendin drukte me op het hart om goed op mijn identiteitskaart te letten. ‘Als je die verliest kun je niet meer reizen.’ Waarop ik antwoordde: ‘En niet alleen dat! Als niet-Belg ben ik dan ook stateloos, wat zeg ik: illegaal! En laat nu juist het Vlaams Belang aan de macht gekomen zijn…’

Over de bangmakerij rond deportaties en etnische zuiveringen kunnen we het beste lachen. U schrijft dat Trump over een viertal Democratische politici zei: ‘Laten ze teruggaan naar hun eigen land!’ Zoals ik het begrijp nam hij politici op de korrel die qua afkomst uit bananenrepublieken stammen waar corruptie en rechtsonzekerheid doodnormaal zijn — in de VS aangekomen praten zij in op het blanke schuldgevoel door overal ‘institutioneel racisme’ te ontwaren. In hun land van herkomst kunnen zulke politici misschien meer tastbare verbeteringen aanbrengen — zouden zij de mensheid zo niet beter helpen dan door het politiek landschap van de VS te vergiftigen met identiteitspolitiek?

Rekensommen zullen mensen niet dichter bijeen brengen

Ik bewonder uw integere houding tegenover de cijfers (hieronder volgen er nog wat). Men zegt wel: the first thing one will do for his convictions is to lie. Maar met keurige cijfers zijn we er niet. Ik zag bijvoorbeeld klimaatalarmistische verhalen met kundige berekeningen — tegelijk las ik klimaatsceptische verhalen gebaseerd op keurige cijfers. Rekensommen zullen mensen niet dichter bijeen brengen — het is eerder zo dat de loopgraven nóg dieper worden en dat je bij elke discussie een document met linkjes naar artikelen met cijfers klaar moet hebben in je broekzak. Het Twitter-account ‘Misdaad Nederland’ is een goed beginpunt.

U vraagt mij om ‘oplossingen’ en daar zal deze brief heen werken. Toch laat hoofdstuk 28 van Kerkgangers en Zuilenbouwers zien hoe weinig zinnig het is om te speculeren over oplossingen, zolang de écht werkende oplossingen onbespreekbaar zijn. Paul Scheffer raakte bijvoorbeeld aan de kook toen Dries van Langenhove in een academisch groepsgesprek suggereerde dat er mensen moeten worden weggestuurd. ‘Paspoorten intrekken, dat heeft zelfs Pim Fortuyn nooit gewild!’ brieste Scheffer. Maar Scheffer heeft makkelijk praten — Fortuyn stelde een immigratiestop voor. De bevolkingsverandering is echter twee decennia doorgegaan. Zo ontstond een totaal andere situatie — vandaag had Fortuyn waarschijnlijk andere maatregelen voorgesteld.

Interessant ook dat een gedachte die in een academische situatie werd geuit, direct door een politieke bril werd veroordeeld — door iemand die zichzelf vooral wetenschapper noemt. Daarom nog even over wat u schreef omtrent het ondermijnen van de academische kredietwaardigheid. Het is eerder zo dat linkse ‘wetenschappers’ zich generaties lang beriepen op postmodern waarheidsrelativisme om iedere bevinding die niet in hun wereldbeeld paste, te downplayen. Nu Trump hetzelfde doet vindt ‘links’ het niet meer leuk.

Sinds de achtenzestig-revolutie heeft links de autoriteit van instituties ondergraven, onder het mom van ‘stick it to the man’ en ‘hey ho, Western culture’s got to go’. Nu het ‘populisme’ dan oprukt, beroepen progressieven zich plots weer op het sacrale aura van ‘experts’ en boven-het-volk-verheven instituties om muren op te werpen tegen wat zij zien als ‘het gepeupel’. Terwijl dat gepeupel wél de belastingen ophoest waarmee de Linkse Kerk de eigen hobby’s bekostigt.

‘Humanitaire plicht’ vergroot problemen

In uw boek Zonder Links geen Toekomst voor Europa bepleit u eerst veelbelovend dat u een beveiligde Europese buitengrens wil en dat het aantal vluchtelingen moet worden beperkt om de welvaartsstaat te kunnen laten voortbestaan (blz. 88-92). Ook zegt u dat bij het toelaten van economische vluchtelingen moet worden gekeken naar wat zij toevoegen op de lange termijn; oorlogsvluchtelingen wil u slechts kortstondig opvangen gericht op terugkeer. Tot zover volg ik u, maar vervolgens komen weer de linkse reflexen dat het onze humanitaire plicht zou zijn om iedereen te helpen en het buitenland op te bouwen. De eisen van het integratiebeleid noemt u ‘krampachtig’ en overdreven streng.

Dambisa Moyo / Penguin Ltd

Nu is het zo dat Europese investeringen in Afrika het probleem slechts vergroten. Iemand die in een hutje woont op een ondergrond van zand, die droomt er niet eens van om naar Europa te komen: dat is voor zo iemand onmogelijk, het komt niet eens in hem op. Het is juist voor de middenklasse dat dit plots wel bereikbaar wordt.

Sowieso blijkt het stamgevoel met bijbehorende corruptie en nepotisme in Afrika hardnekkig. Bij wie komen deze Europese investeringen in de praktijk terecht en hoe eerlijk worden die besteed? Ik verwijs naar Dead Aid (2009) van Dambisa Moyo. De data uit het boek onderschrijft een conclusie die weliswaar hard is, maar eerlijk: de Vlaamse lakenindustrie kreeg ook nooit ontwikkelingshulp.

Bevolkingsgroei

Initieel zit u op een goed spoor: alleen een harde en beveiligde buitengrens kan de migratiestroom naar de EU indammen. Afrika zal de komende decennia immers de hoogste bevolkingsgroei ter wereld kennen. Waar er in 1950 nog zo’n 230 miljoen mensen op het Afrikaanse continent leefden, zal dit in 2050 zijn vertienvoudigd naar 2,2 miljard mensen en zelfs doorgroeien naar 3,5 miljard aan het einde van deze eeuw.

Alleen al Nigeria zal rond 2050 met 440 miljoen inwoners groter zijn dan de VS. Het economisch perspectief van de meeste van deze mensen zal echter niet navenant toenemen. Interne conflicten, radicalisering en ongelijk verdeelde welvaart zullen een blijvende druk opwerpen die grote groepen mensen naar Europa drijft om hun geluk te beproeven. Dit behelst volksverhuizingen die sinds de nadagen van het Romeinse Rijk niet meer zijn gezien.

Voor wie beseft dat alleen al in 2014 meer dan 207.000 mensen de Middellandse Zee overstaken, is dit geen wenkend vooruitzicht. Nog los van het demografische vraagstuk van Afrika is het vaak onduidelijk welke migranten inpasbaar zijn in de Europese cultuur, zie bijvoorbeeld dit opinieonderzoek naar de MENA-landen (Middle East and North Africa). De percentages van zij die overspel willen bestraffen met steniging zijn: Palestijnse gebieden 84 procent, Egypte 81 procent, Jordanië 67 procent, Tunesië 44 procent, Turkije 29 procent.

Doortastend beleid

Het migratiebeleid blijkt een enorme splijtzwam binnen de EU: de bestuurlijke elite moddert voort zonder langetermijnplan. Het ene plan dat er is — de Turkijedeal — is een noodstop die ons afhankelijk maakt van een dubieus regime. Intussen is een veranderend sfeerbeeld merkbaar in de stadskernen. In Vlaanderen (zonder Brussel) is 15,6 procent vreemdeling of heeft een niet-Belgische ouder. In West-Vlaanderen ligt dit met 9 procent het laagst.

Uit de gemeentelijke kindrapporten van Kind en Gezin blijkt dat vier op de tien moeders die in 2014 bevielen in Antwerpen Nederlands spreken met hun baby. Zes op de tien doet dat dus niet. In Genk spreekt 55,3 procent Nederlands met zijn baby en in Gent 58,3 procent. Om een tegenbeweging op dit falende migratiebeleid in te zetten, schets ik op uw verzoek nu de hoofdlijnen van een doortastend beleid dat wél werkt.

Mensenrechten verdragen moeten worden aangepast: ze stammen uit een Europa waar net de Tweede Wereldoorlog voorbij was en waar welvaartsverschillen niet het hoofdmotief voor migratie waren. Er was geen globaal opererende mensensmokkelbranche met moderne vervoersmiddelen. Bovendien hadden maar weinigen toegang tot deze transportmiddelen.
De financiën van moskeeën en religieuze organisaties moeten worden gereguleerd. Het is bekend dat er nogal wat salafistisch oliegeld in omgaat en dat veel moskeeën dienst doen als platforms voor de Turkse overheid. Wat betreft ‘scheiding van kerk en staat’ kunnen we vandaag niet meer zeggen dat kerk en staat gelijkwaardige krachten zijn: wel dat het christendom een Europees ‘cultureel patrimonium’ is. De islam is een ander verhaal.
De buitengrens van de EU moet worden afgesloten en beveiligd. Wie asiel of Europees burgerschap wil moet dit regelen via de ambassade in eigen land. Wie deze procedure wil overslaan wordt onherroepelijk teruggezonden.
Het sluiten van asielloketten in de lidstaten: asielaanvraag alleen nog aan de buitengrens.
Selecteer de migranten op basis van hun wil om te integreren, de verenigbaarheid van hun culturele achtergrond met de liberale rechtstaat en de noden van de arbeidsmarkt.
Maak duidelijk dat de rechten van de verzorgingsstaat privileges zijn die moeten worden verdiend.
Breek de niet-Europese enclaves in de grote Europese steden op en ontneem in de ergste gevallen het burgerschap aan degenen die geen enkele aantoonbare moeite hebben gedaan tot integratie en/of draaideurcriminelen zijn.
Een pushback-beleid naar Australisch model is van levensbelang, wanneer we gezinnen met kinderen uit gammele boten willen houden.
Een drietraps-verdedigingslinie in de Europese randgebieden die bestaat uit strijdklare troepen om de Europese belangen veilig te stellen, een effectieve kustwacht en een realistische no nonsense diplomatie.
De Europese zuidgrens kan worden beheerst wanneer landen pontons of drijvers op hun zeegrens leggen. Met een hek erop, zodat bootjes het land niet over de zee of water kunnen bereiken.

Een eiland als Lampedusa is met boeien of drijvers best te beschermen. Voor die twee miljard per jaar naar Erdoğan had Europa een grensponton langs de hele Grieks-Turkse zeegrens kunnen leggen.

Beste Jan, ik hoop dat u genoot van mijn antwoord en ook dat de lezers de crowdfunding voor deze briefwisselingen zullen steunen. Tot schrijfs!

Dambisa Moyo

Brief aan Jan Cornillie (s.pa): deel 3