Om nog even terug te komen op dat incident bij de wedstrijd van PSG tegen een Turkse ploeg, waarbij een Roemeense scheidsrechter onterecht werd beschuldigd:

(de vertaling hieronder van dit klankfragment is parafraserend)

Christine Kelly: Moeten we de spelers van beide ploegen niet prijzen omdat zij tous ensemble gestreden hebben tegen het racisme?
Éric Zemmour: Ik zou zeggen dat ‘tous ensemble’ een slogan is die bij syndicale betogingen past. Nu weet ik wel dat het al de hele dag zo voorgesteld wordt: al die spelers zijn prachtig, het zijn grote militanten tegen het racisme, en ze hebben de wereld een lesje geleerd. Kijken we even achter de schermen.
Ik zeg hier al veertien dagen dat we een heel bijzonder toneeltje meemaken, een ideologisch strijdtoneeltje dat ik het spel van ‘Vergeet Samuel Paty’ genoemd heb.

Kelly: De emoties die daarmee gepaard gingen?
Zemmour: Inderdaad er moet een tegengestelde emotie komen. En daar zien we de media echt aan meewerken. De ideologische oorlog voeren zij door te kiezen wat hen uitkomt, en door naar hun hand te zetten wat ze kiezen.* Daar zitten we middenin: ze kiezen een gebeurtenis uit die racistisch lijkt, en dan zetten ze die naar hun hand. Als we dieper kijken ontdekken we twee dingen: ten eerste dat die arme scheidsrechter die speler helemaal niet heeft beledigd, hij heeft niet ‘neger’ gezegd, maar gewoon ‘negru’, wat ‘zwart’ is in zijn taal. Hij heeft dus gewoon gezegd ‘de zwarte speler’, zoals hij zou gezegd hebben de dikke, de grote, de blanke. Dit is geen belediging.

Kelly: Waarom verdedigt u hem?
Zemmour: Omdat ik denk dat hij geen racist is, maar het slachtoffer van een manoeuvre die hem overstijgt. Ten tweede is er die speler die zich beledigd voelde: de fameuze Demba Ba. Op zijn Twitter account ontdek je dat deze speler een islamistische militant is, dat hij Barakacity** heeft gesteund, het CCIF*** heeft gesteund, Erdoğan heeft gesteund, Tariq Ramadan heeft gesteund. Ziet u, die kerel is geen groentje. Hij koestert politieke en ideologische passies.

Kelly: Waar hebt u dat vandaan?
Zemmour: Van mensen die zijn Twitter account hebben uitgediept. Daar zijn specialisten voor, en dus stuurt men mij dat door.

Kelly: Rechtvaardigt dat dat men hem ‘neger’ noemt?
Zemmour: Maar nee, helemaal niet. Dat rechtvaardigt helemaal niets: hij heeft hem niet ‘neger’ genoemd, hij zei ‘die zwarte’. Kijk, vroeger had men het over negerkunst en dat was geen belediging, maar nu is ‘neger’ de opperste belediging geworden. Welaan dan. Maar ‘zwart’ is geen belediging, het is een omschrijving. Als Demba Ba dat als een belediging heeft opgevat, dan is dat zijn probleem.

Kelly: Dat hangt af van de intentie, de manier waarop…
Zemmour: Als men aan mij zegt, die ouwe, dan zal ik zeggen dat het een belediging is, ook als is dat een feit.

Kelly: Zoals alles wordt ook dit nagetrokken.
Zemmour: Gaat u uw gang, verifieer asjeblief. Maar vanzelfsprekend verbergen de media deze zaken. Heel deze zaak is opgezet spel. Tegelijk door de spelers, we kunnen het daar nog over hebben, en door de media. Maar laten we het nu dus over racisme hebben, racisme in het voetbal. Dat woord racisme betekent niets meer. Normaal is racisme een theorie die stelt dat een ras superieur is aan een ander. Er zijn maar weinig mensen die werkelijk racistisch zijn. Er zijn de ‘white supremacists’, de zwarte supremacisten, er zullen wellicht ook Aziatische supremacisten zijn, maar tenslotte zijn die minoritair. Het zijn mensen die men buiten spel zet, in alle kampen trouwens om eerlijk te zijn. Racisme is een banale term geworden, niet meer scherp afgebakend, die nog weinig betekent. Iemand die eenvoudig zijn eigen cultuur wil verdedigen, zijn beschaving, wordt als racist bestempeld. Lévi-Strauss zelf zei dat enig racisme ‘nodig’ was (tussen aanhalingstekens preciseer ik, want ik ben op mijn hoede), want dat betekent dat men zijn eigen cultuur verdedigt om niet door de anderen te worden opgeslokt. Dat staat zo bij Lévi-Strauss, sinds 1948 de theoreticus van het antiracisme met zijn beroemde tekst ‘Race et Histoire’. U ziet dat ik mij achter grote namen verschuil. Als ik dus beschuldigingen van racisme hoor, stemt me dat wantrouwig, want vandaag bestempelt iedereen iedereen als racist. Er is een hypergevoeligheid voor die dingen die te ver gaat.

Kelly: Kunnen we dan geen begrip opbrengen voor die hypergevoeligheid? Het feit dat Demba dit als kwetsend heeft aangevoeld? Dat men hem op die manier heeft aangewezen?
Zemmour: Zeker, alle begrip. Maar weet u, men is tegenwoordig om de haverklap gekwetst. Ik zeg u dat als men mij ‘die kale’, of ‘die oude’ of ‘die kleine’ noemt dan ben ik gekwetst. En nochtans is dat allemaal voor driekwart juist.

Marc Menant: Er zijn er die het niet getroffen hebben, hé!
Zemmour: Zo is dat! en als men mij zegt ‘die lelijkaard’ ben ik ook gekwetst.

Kelly: Dat staat niet op hetzelfde niveau. Racisme is wettelijk omschreven. Als men zegt ‘die kleine’ valt dat niet onder de wet.
Zemmour: Ik had een vriend die een actie wilde opzetten tegen de kaalhoofdigheidsfobie. Die gekkigheid was nogal symbolisch voor onze tijd vond ik. Alles is een fobie tegenwoordig, het is ‘La cage aux phobes’ zoals Philippe Muray zei. Het moet eens gedaan zijn met die persoonlijke hypersensibiliteit. Men moet daar niet meer op ingaan, dat is mijn zienswijze. Ik denk dat dat goed zou zijn: het zou mogelijk maken dat wij elkaar wat beter konden uitstaan.
_________

*‘Arranger’ heeft meerdere betekenissen, die meen ik niet onder één Nederlands werkwoord te vangen zijn.
** Een NGO… met terroristische sympathieën. Verboden na de moord op Paty.
*** Heeft zichzelf intussen wijselijk opgeheven.