De nieuwste film van Matt Walsh Am I Racist? verschijnt vandaag. Een belangrijke vraag.

De opzet van de film is eenvoudig: Walsh, een Amerikaanse schrijver en opiniemaker, infiltreert in de wereld van diversiteitsgoeroes, inclusiviteitsseminaria en antiblank racisme. Met de opgedane kennis ‘transformeert’ hij van een bekrompen witte man in een diversiteitsexpert en bondgenoot van kleurrijk Amerika. In de tussentijd legt hij de zwendel die de diversiteitseconomie is bloot.

Alternatieve economie

Am I Racist? is een productie van The Daily Wire, het mediabedrijf van Jeremy Boreing en Ben Shapiro en de organisatie achter de op internet razendsnel verspreide documentaire What is a woman? waarin opnieuw Walsh de (trans)genderindustrie fileert.

The Daily Wire is een interessante casestudy: tien jaar geleden bestond het niet, vandaag is het wellicht de belangrijkste alternatieve stem aan de politieke rechterzijde. In 2022 draaide de onderneming, gestart in het tuinhuis van CEO Jeremy Boreing, voor de eerste keer meer dan 100 miljoen euro winst. Die winst is te danken aan de advertentie-inkomsten en de meer dan 1 miljoen abonnees, maar ook aan de steeds talrijkere nevenprojecten.

Boreing beklemtoont het belang van de creatie van een ‘alternatieve economie’, waarmee conservatieve Amerikanen het monopolie van ‘woke-bedrijven’ breken. Met The Daily Wire voegt hij de daad bij het woord: Boreing en Shapiro lanceerden een lijn scheer- en verzorgingsproducten, een chocolademerk, kinderprogramma’s, documentaires en nu dus bioscoopfilms.

Doodsangst

Een ander voorbeeld van een alternatieve economie is de diversiteitsindustrie. Alternatief, niet omdat ze vormgegeven wordt door rechtse rebellen, maar omdat ze leeft op de kosten van de ‘echte’ economie. De diversiteitsindustrie creëert geen toegevoegde waarde, maar is toch ‘big business’. Wie wil begrijpen hoe dat kan, moet weten waaruit deze industrie precies bestaat.

Bovendien is het voor blanke Amerikanen ruimschoots onvoldoende om louter niet racistisch te zijn

Diversiteitsgoeroes spelen in op dé doodsangst van hoogopgeleide blanke mannen en vrouwen, namelijk ‘racist’ genoemd worden. Dat die term ook in de Verenigde Staten zo ruim wordt ingevuld dat ze elke betekenis verloor, maakt de aantijging enkel gemakkelijker.

Bovendien is het voor blanke Amerikanen ruimschoots onvoldoende om louter niet racistisch te zijn. ‘Het systeem’, het DNA van het land, is dat immers wel. Blanken moeten actieve ‘antiracisten’ worden en het systeem, hun land, bestrijden. Doen ze dat niet, dan zijn ze… U raadt het.

Diversiteitsindustrie

‘Antiracist’ worden is niet eenvoudig en moeilijk meetbaar. Wanneer heeft een blanke bedrijfsleider, verpleger of ingenieur immers voldoende zijn best gedaan? Wanneer heeft hij zijn schuld afgekocht? Dit is waar de diversiteitsgoeroes hun intrede doen.

Vanuit organisatorisch oogpunt zijn er twee soorten: de organisatie-interne en de organisatie-externe diversiteitsgoeroes. De interne goeroes zijn werknemers of vaste medewerkers van een bedrijf of vereniging, verantwoordelijk voor het instellen van een ‘diverse’ en ‘inclusieve’ werkomgeving.

Wat de rekrutering betreft, proberen ze het aandeel blanke rekruten te drukken ten voordele van ‘kandidaten van kleur’

Wat de rekrutering betreft, proberen ze het aandeel blanke rekruten te drukken ten voordele van ‘kandidaten van kleur’. Voor hen die toch worden aangenomen, hebben ze een resem diversiteitsseminaria en inclusiviteitstrainings in petto: blanken moeten immers gedeprogrammeerd worden.

Lucratieve contracten

De organisatie-externe diversiteitsstrijders, de academici en de freelancers zijn de echte spil van de industrie. Zij zijn ook de grootverdieners. Deze antiracisten schrijven columns en boeken, komen op televisie en tekenen lucratieve sprekers- en consultancycontracten.

Zéér lucratieve. Ibrahim X. Kendi, auteur van How to Be an Antiracist, factureert tussen de 10.000 en 30.000 euro per uur. Robin DiAngelo, auteur van White Fragility, staat het publiek te woord voor zo’n 15.000 euro.

Industrie op de terugweg?

Matt Walsh spreekt voor zijn documentaire met onder meer die laatste. De intellectuele lichtheid van DiAngelo, zelf overigens een blanke vrouw, is bijna tastbaar. Dat valt de kijker op, maar de kijker is niet de enige. De voorbije maanden zijn ook steeds minder bedrijven ervan overtuigd dat al die diversiteitsseminaria wel de moeite — en het geld — waard zijn.

Diversiteitsjobs piekten tijdens en in de nasleep van de dood van George Floyd in 2020. Bedrijven — vooral de grote, multinationale — buitelden over zichzelf om inclusiviteitsinitiatieven te lanceren. Een haperende economie deed hen snijden in overbodige kosten en banen. De post ‘diversiteit’ lag al snel op het kapblok.

Volgens banenwebsite Indeed nam het aantal nieuwe diversiteitsbanen in 2023 af met 44 procent ten opzichte van het vorige kalenderjaar. Techgiganten zoals Meta (Facebook) en Google sneden bijzonder scherp.

Arbeidsmarktexpert Devika Brij vertelde het Amerikaanse CNBC dat sommige bedrijven halverwege 2023 bijna 90 procent van hun DEI-budget (dat dient voor diversiteit, gelijkheid en inclusie) hadden geschrapt. Kapitaal en de vrije markt — nog zulke ‘blanke uitvindingen’ — zijn werkelijk onverbiddelijk (en racistisch).

Devika Brij

Diversiteitsindustrie in de problemen