Net op de dag dat de Rode Duivels, de ‘gouden generatie’ die nooit iets won, in Qatar hun valiezen mochten pakken, raakte ook ander nieuws uit het Belgische voetbalwereldje bekend. Zowat de helft van de 56 in verdenking gestelde personen in het Propere Handen-dossier heeft een deal gesloten met het parket om hun proces te ontlopen.

Na meer dan drie jaar onderzoek, met veel belastinggeld betaald, kwam een groot netwerk aan het licht van gesjoemel met contracten, witwasoperaties, omkoperij (waarbij ook journalisten betrokken waren) en matchfixing. De bal ging vooral aan het rollen door de gedetailleerde informatie die spijtoptant Dejan Veljković het gerecht bezorgde.

Een hoop heren in maatpak, clubbestuurders, bobo’s van de Belgische Voetbalbond, makelaars en coaches, bleek zich aan criminele feiten te hebben schuldig gemaakt. Dat straalt natuurlijk wel wat af op het prestige van de club in kwestie. Dus deden de heren wat ze moesten doen en waar de wet hen ook de kans toe biedt: het proces afkopen, zonder veroordeling dus, en met behoud van een blanco strafblad. In de lijst vinden we namen terug als Bart Verhaeghe (Club Brugge), Vincent Mannaert (idem), Michel Louwagie (AA Gent), en Patrick Janssens (Racing Genk). Laatstgenoemde was in een niet zo ver verleden partijvoorzitter van de SP.A en Antwerps burgemeester.

Allen hebben ze zich schuldig gemaakt aan schriftvervalsing en de meesten ook aan witwaspraktijken bij het uitbetalen van vergoedingen en makelaarslonen. Ze sloten eerder al met de fiscus een minnelijke schikking af en hebben het nu ook op een akkoordje gegooid met het parket. De staat heeft snel geld nodig, en geen zin in langlopende procedureslagen met lieden die een batterij advocaten kunnen betalen. Hoeveel de afkoopsom bedraagt, blijft overigens een goed bewaard geheim.

Mensenrechten

js

Boer Clerck van Beaulieu betaalt met de glimlach… en verkrijgt een schadevergoeding van de Belgische Staat wegens te trage rechtsgang.

De fameuze ‘afkoopwet’ bestaat al sinds 2011. Ze maakt het mogelijk om gelijk wanneer een vervolging af te kopen, ook voor zwaardere misdrijven, en zelfs als een proces al is opgestart. In 2018 werd de wet bijgestuurd omdat het Grondwettelijk Hof stipuleerde dat ook een minnelijke schikking door een rechter moet beslist worden, en niet eenzijdig door het openbaar ministerie. Sindsdien heeft de staat dankzij dat soort deals al zo’n miljard euro opgestreken.

Bekend is bijvoorbeeld de schikking ten bedrage van 50 miljoen euro die de Beaulieu-familie De Clerck vorig jaar trof, om een straf in een groots fraude- en witwasdossier te ontlopen. Dat was het eindpunt van een jarenlange procedureslag, in feite één groot vertragingsmanoeuvre dat met een batterij advocaten en fiscale spitstechnologen werd opgezet. Met succes: peetvader Boer Clerck diende een klacht in bij het Europese Hof van de Rechten van de Mens voor het overschrijden van de redelijke termijn. Hij kreeg niet alleen gelijk, hij kreeg ook meer dan 20.000 euro schadevergoeding toegekend.

Jan met de Pet krabt zich in het haar. Vermogende fraudeurs die zich op mensenrechten beroepen, de overheid murw procederen, en een proces afkopen met wat voor hen wellicht kleingeld is: zo werkt het nu eenmaal. Men moet zich ook voorstellen wat dit betekent voor de motivatie van speurders en mensen die jarenlang werken aan zo’n complex fraudedossier, inclusief zijn vertakkingen naar het buitenland en belastingparadijzen: finaal is het sop de kool niet waard. Evenzeer lijkt het wel een uitnodiging om ook die weg op te gaan: fraudeer je rijk en gooi het op een akkoordje met het gerecht. ‘Normale rechtspraak’ is er voor de garnalen, de luxeversie ervan voor vips met harde euro’s. De afkoopwet is een aansporing tot witteboordencriminaliteit.

Failliete overheid

Wikimedia Commons

Bij de Belgische Voetbalbond houdt men zich verder vooral bezig met de jacht op supportersracisme.

Dat is ook wat Walter De Smedt, gepensioneerd strafrechter, in een Knack-column duidelijk maakt: vermogende fraudeurs de kans geven om hun strafproces af te kopen, is eerder een aanmoediging voor de graaicultuur dan een sanctionering ervan. Bovendien bevestigt dit het beeld van een failliete overheid die haar eigen instellingen (in casu justitie) niet meer naar behoren kan laten werken, en dan maar haar toevlucht neemt tot een parallelle koehandel.

Anders gezegd: de afkoopwet is een aspect van de kakistocratie, het gesystematiseerde malgoverno. Dit soort gelegaliseerde corruptie is een kaakslag voor al wie braaf zijn belastingen betaalt of een boete in de bus krijgt wegens een halve kilometer per uur te hard gereden te hebben. Het gerecht is koopbaar, en de wet voorziet ook dat je de wet niet hoeft te respecteren als je solvabel genoeg bent. Als men ‘verzuring’ en antipolitiek een probleem vindt en naar oorzaken zoekt, kan men daar eens gaan kijken.

Dat uitgerekend een corrupt milieu als het voetbal dankbaar van de afkoopwet gebruik maakt, toont eens te meer hoe sterk deze sporthandel met het regime is verweven. Het Belgische malgoverno en het groezelige milieu van het profvoetbal vinden mekaar perfect in een cultuur van achterkamertjes en schimmige deals. Noteer ondertussen dat de controle van de garnalen, alias de supporters, op racistisch gedrag onverminderd voortgaat. Dat is een onderdeel van de versluierings- en omertastrategie: zoveel mogelijk schuld afwentelen op de gewone man en vrouw en ondertussen zaakjes regelen. De nuttige idioten van de woke-ideologie leveren daarbij uitstekend werk. De sportjournalistiek zwijgt zedig. Die banaan op het veld, dàt is het probleem.

Djean Veljkovic

‘Propere handen’: Verhaeghe, Janssens en co compleet witgewassen