Zelfs de crisis binnen de Vlaamse regering kreeg geen aandacht in de Franstalige media. Jules Destrée had gelijk: ‘Sire, er is geen nationale pers’.

Van Quickenborne

Neem nu de laatste week van september. De Vlaamse editorialisten schreven in hun opiniestukken hun pennen kapot over drugsbendes die minister van Justitie Van Quickenborne de quarantaine injoegen.

‘Er gaat, ongewild, iets cartoonesk uit van het extreme geweld waarvan criminele drugsbenden zich graag bedienen. Boekt justitie vooruitgang in de strijd tegen criminele netwerken? Dan proberen we gewoon de minister van Justitie te ontvoeren, klaar. Het is niet meteen een scenario voor een gesofisticeerde actiethriller’, vond Bart Eeckhout die maandagmorgen 26 september.

Toeval of niet, Arnoud Gyssels (Het Nieuwsblad) situeerde zijn editoriaal ook in de filmwereld: ‘Hollywoord’. Bart Brinckman (De Standaard) zocht de vergelijking in de Griekse mythologie: ‘Net als Sisyfus duwen de betrokken overheden elke dag een rotsblok de heuveltop, om vast te stellen dat ze de dag erna moeten beginnen’.

Franstalige kranten

Ja, Q was het nieuws van de dag die maandag 26 september. Benieuwd dus wat de Franstalige kranten schreven die dag. Ook zij haalden indrukwekkende vergelijkingen boven. Helaas voor Q gingen ze niet over zijn dappere strijd. Neen, een jongen met een fiets, ene Remco was wereldkampioen geworden en dat zal de Franstalige lezer geweten hebben. Die ‘gouden wonderboy’ kreeg onmiddellijk een plaats in de geschiedenisboekjes.

La Dernière Heure verheerlijkte naast het huzarenstuk van Remco I ook de rol van Wout Van Aert, die zich had opgeofferd voor dat ene doel: de regenboogtrui. ‘Zie nu eens wat samenwerking kan doen.’ U voelt de slotparagraaf van de euforische krant al aankomen: ‘Dat eendrachtig optreden moet onze ministers en partijvoorzitters inspireren om dat ene objectief te bereiken: de boot “België” in de veilige haven brengen. Op een ogenblik dat een economische crisis de mentale en financiële toestand van elke Belg beïnvloedt, zou het goed zijn dat de beleidsmakers zich inspireren aan Wout en Remco’.

Maar ook één Vlaamse krant maakte van het succes van die jongeman gebruik om haar kruistocht tegen de Vlaamse regering in het algemeen en tegen Ben Weyts in het bijzonder verder te zetten.

Topsport kan enkel maar bloeien als die gedragen wordt door een brede laag van ‘gewone’ sporters. Minister Weyts had het belang hiervan in zijn Beleidsnota Sport onderschreven met drie werven. ‘Mijnheer de minister, u heeft nog twee jaar om ook het zesde, zevende en negende werk uit uw beleidsnota af te ronden’, schreef Dominiek Claes (Het Belang van Limburg), niet nadat hij eerst nauwelijks bijkwam van het feit dat Remco ‘het land steeds trots wil maken’, en dat de euforie zich niet beperkte tot Schepdaal, maar over de taalgrenzen heen ging, tot in alle hoeken van het land dus.

Ja, België had zijn ‘onderwerp’, ‘zijn persoon’ die maandag. Q was dat in de Nederlandstalige pers, Remco in de Franstalige. Niet getreurd, er zou wel een uniform nationaal onderwerp gevonden worden, want diende er zich geen joekel van een crisis in de Vlaamse regering aan?

Vlaanderen-Italië (1-1)

Op dinsdag 27 september lazen we in alle Nederlandstalige commentaren over de afgang van de Vlaamse regering en over Sammy Mahdi die toen zijn broek nog niet op de enkels had. Grote woorden werden niet ontweken, u las, hoorde en zag ze ongetwijfeld ook. Wat vonden onze Franstalige vrienden van die toestand, van Jambon, van de kinderbijslag, van de CD&V? Wat lazen we in hun commentaarstukken over dat landsdeel in crisis?

Wel. Euh, euh, niets dus. Echt waar, geen woord. L’Echo, Sud Presse en Le Soir hadden het moeilijk met het stemgedrag van de Italianen en La Libre Belgique trok de parallel met 22 jaar geleden toen de FPO in Oostenrijk aan de macht kwam. Maar over Vlaanderen? Niets dus.

Le Soir – De Morgen: één strijd

Woensdag 28 september. De Vlaamse kranten overschouwen het slagveld in de Vlaamse regering. De Standaard gaat bij monde, bij schrifte, van Bart Brinckman pal achter de CD&V-eis staan: ‘Indexering groeipakket niet meer dan logisch’ vindt hij, maar zijn collega Kris Vanmarsenille weet dat het ‘geen tijd is voor lineaire maatregelen’. In de Franstalige perscommentaren is er echt niets te lezen over Vlaanderen. Tanende koopkracht slorpt alle aandacht op? Geen interesse voor ons? We zijn toch een ‘eendrachtig land’? Wout en Remco hebben toch samen gestreden om ons land fier te maken?

Donderdag 29 september. Eindelijk. Le Soir bericht over de problemen binnen de Vlaamse regering, maar trekt al vrij vlug conclusies. ‘Vlamingen hebben door dit trieste schouwspel geen argumenten meer hebben om Vivaldi te bekritiseren. Het oude Vlaamse axioma “wat we zelf doen, doen we beter”, heeft gefaald over de ganse lijn.’ Als ultiem argument gebruikt Béatrice Delvaux de redenering van ene Marc Reynebeau, historicus. ‘Alles is slecht in Vlaanderen, vooral dan in die sectoren waarover het eigen budgettaire verantwoordelijkheid heeft: onderwijs, kinderopvang, wachtlijsten, klimaatmaatregelen’. Dat kan tellen.

En zie: Delvaux heeft een medestander bij onze Nederlandstalige persmensen. Bart Eeckhout sloot in De Morgen van 29 september zijn editoriaal af met een: ‘Dat is hoe dit Vlaamse bestuur met die oude droom van autonomie vandaag omgaat. Vindt u het gek dat eenvoudige mensen denken aan herfederalisering? Tout ça pour ça?’

Er is hoop voor Vlaanderen…

Was september dan een slechte maand voor het imago van Vlaanderen en voor de Vlaamse impact op het wereldgebeuren? Karel Verhoeven, hoofdredacteur van De Standaard stelt ons gerust. Wij in Vlaanderen, zo zegt hij op 8 september, wij hebben de sleutel om de klimaatopwarming tegen te gaan helemaal in handen. Dat hij hiermee de wisselbeker: ‘Vlaanderen rules the waves’ binnenhaalt hoeft natuurlijk geen betoog.

Als de Vlaamse politiek evenveel tijd neemt om de bocht te maken over haar klimaatbeleid als over de invoering van statiegeld op blikjes en petflessen, dan leven we in een wereld die ver voorbij de twee graden warmer is. Wij hebben de sleutel in handen dus. Alleen moet Demir wat mee willen werken, maar dat hoefde ik natuurlijk niet te schrijven.

Volgende maand in Doorbraak: hoe de onenigheid rond de begroting in de Vivaldi-regering leidt tot oproepen tot verdere regionalisering in De Morgen en Le Soir. Hoe op één dag hetzelfde onderwerp wordt behandeld in zowel Nederlandstalige als Franstalige pers. Hoe die artikels handelen over verschillende culturen, verschillende media, verschillende politieke aanpak.

Dominiek Claes

‘Nationale’ pers schrijft over vier handen op twee buiken