De Warande

Met zijn artikel in Doorbraak van 6 april slaat Dominique Laridon nagels met koppen. Alleen de titel al, De Warande is uw centen waard, staat in schril contrast met wat daarover onlangs in de meeste Vlaamse media te lezen, te horen of te zien was. Hij stelt terecht dat ‘netwerken’ geen vies woord is al vindt vooral de huidige Vlaamse pers dat blijkbaar wel.

Zoals de auteur schrijft is De Warande inderdaad een onmisbaar trefpunt waar, in ons aller belang, topmensen van zakenwereld en overheid elkaar vinden in een aantrekkelijke omgeving en een aangename atmosfeer. De Warande heeft bovendien voor de Vlaamse ontvoogding een symbolische betekenis. De zakenclub is immers gevestigd in het prestigieuze Hotel Empain aan het Warandepark in hartje Brussel. Tot spijt van het vroeger almachtig Franstalig economisch bolwerk in dit land.

Als gewezen diplomaat heb ik zelf na mijn pensioen ooit overwogen om lid te worden. Daar heb ik uiteindelijk van afgezien.

De ‘Denkgroep in de Warande’

De recente heisa omtrent de subsidie van de Vlaamse regering aan De Warande lijkt me een goede gelegenheid om even terug te denken aan het Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa. Dat werd opgesteld door de Denkgroep in de Warande. Die groep was een Vlaamse denktank opgericht door voormalig VEV-bestuurder René De Feyter, met daarin prominenten uit de economische, academische en journalistieke wereld. De auteurs van het Manifest waren August Van Put (ex-topman Hypothecaire Beleggingsbank of HBK–Spaarbank en Mercator Bank), Marc Platel (journalist), Remi Vermeiren (oud topman KBC), Jan Jambon (toen nog zakenman, OVV en VVB) en Guido Naets (voorzitter ANV Vlaanderen).

De essentie van het werk is dat zowel Vlaanderen als Wallonië met de opsplitsing van België gebaat zijn. Dat moet blijken uit de economische analyses die de ruggengraat vormen van het Manifest. De auteurs laten de cijfers spreken. Over de haalbaarheid van een splitsing laten ze zich niet uit, wel over de wenselijkheid ervan. Zoals ze zelf stellen: het Manifest gaat niet over het hoe, maar over het waarom van een splitsing.

Het Warandemanifest

In het Manifest staan een massa economische gegevens die aantonen dat het Belgische staatsverband een rem zet op de economische ontwikkeling van het land. Tal van factoren zorgen ervoor dat de steeds verder uit elkaar groeiende landsdelen economisch gezien niet gediend zijn met een gezamenlijke staatsstructuur. Dat geldt niet alleen voor Vlaanderen, maar ook voor Wallonië.

Drie Franstalige hoogleraren waren kort voordien, ook op basis van louter cijfermatige gegevens, eveneens tot een gelijkaardige conclusie gekomen. Een van de drie was professor Pierre Pestieau van de Luikse Universiteit. Toch bleef die gekant tegen een opsplitsing van het land. Zonder transfers zouden de sociale uitkeringen in Wallonië met 20% moeten dalen. En de Waalse politici waren helemaal niet klaar om een onafhankelijk Wallonië te besturen.

De auteurs van het Manifest meenden daarentegen dat, om talrijke redenen, een spoedige opsplitsing van België voor Vlaanderen wel nodig was. Zij vonden nauwelijks nadelen aan een boedelscheiding.

Op 10 februari 2014 verwees Karl Drabbe in Doorbraak naar het in boekvorm door Roularta Books gedrukte Warandemanifest. In feite was het een uitgave in eigen beheer van een groep kapitaalkrachtige Vlamingen. Drabbe omschreef het als een logisch en vooral sociaaleconomisch verhaal dat het Vlaams onafhankelijkheidsstreven een nieuw elan gaf. Het Manifest is in de boekhandel niet meer verkrijgbaar. Via datzelfde artikel kunnen belangstellenden echter de volledige tekst van het Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa downloaden.

O Tempora…

Franstalig België en Vlaanderen staan thans zowel emotioneel als economisch zeker niet dichter bij elkaar dan in 2005. Het tegendeel is waar, ook in EU-verband. Wallonië en Franstalig Brussel blijven meestal naar het zuiden kijken en vooral naar Parijs. Vlaanderen deelt meer en meer de opvattingen van het noorden.

Het Vlaamse medialandschap is echter wel grondig veranderd. Vrijwel alle persorganen steken nu elkaar de loef af om zo politiek correct mogelijk te zijn. Wat die term ook moge betekenen. Het is dus haast niet te geloven hoe de krant Het Nieuwsblad de ‘Denkgroep in de Warande’ omschreef. Op 29 november 2005, de dag dat het Manifest als boek werd voorgesteld, lazen we:

‘Dit zijn Vlamingen die hun schouders onder een zakelijke doorlichting van het surrealistische België hebben gezet. Rekenkundig zijn ze tot het besluit gekomen dat de toegevoegde waarde van dit in 1830 bij elkaar geveegde land is verdampt.

Lag eveneens in de lijn der verwachting: deze club zal als een Vlaams Belang -onderzeeër worden gewaarmerkt. Klopt ook niet, maar het gaat er in politiek correcte, linkse en neo-belgitudekringen wel in als een kleffe brokken in een hond van Pavlov.

Dat dit manifest niet weer eens als het zoveelste A4’tje van een paar tegendraadse Vlamingen wordt beschouwd, wordt onderstreept door de aandacht die maandagse partijbureaus aan het werkstuk van In De Warande hebben besteed. CD&V wijdde er een flink deel van de zitting aan. Zelfs PS-voorzitter Di Rupo vraagt zijn troepen om op een onbevangen manier naar het rijpen der Vlaamse geesten te kijken. De Waalse socialisten beseffen verdomd goed dat hautain misprijzen op dit eigenste ogenblik wel heel erg misplaatst is. Di Rupo kent Vlaanderen inmiddels voldoende om te beseffen dat steeds meer Vlamingen het niet langer vanzelfsprekend vinden dat het noorden àlle facturen van de Belgische ziekte betaalt. Behalve het transferbedrag — meer dan 10 miljard euro volgens In De Warande — raakte maandag ook bekend dat de nationale solidariteitsbijdrage van Vlaanderen richting Brussel en Wallonië tegen het bedrag van een miljard euro aanhikt.’

Dezelfde krant wijst er zijn lezers nog op dat bij de persvoorstelling niet alleen de Belgische media waren uitgenodigd. Ook Franse, Nederlandse en Britse media waren aanwezig.

O Mores

Tot besluit nog een citaat uit de bovenvermelde nummer van Het Nieuwsblad: ‘De Vlamingen zijn geen xenofobe racisten, maar willen een gezonde, open, goed bestuurde sociaal- economische en culturele gemeenschap zijn. Het is voor iedereen beter wanneer we dat zonder het oude België doen, ook voor Wallonië.’

Dat Het Nieuwsblad of een andere krant in Vlaanderen vandaag nog zoiets zou schrijven is gewoon ondenkbaar. Het volstaat de commentaren op de recente lening aan De Warande te lezen.

Dominique Laridon

De terugkeer van Vlasti

De Warande en het Warandemanifest