Paul mocht als achttienjarige naar de meest beruchte hoerenbuurt van Europa, het centrum van het toenmalige sekstoerisme. Wij kunnen slechts raden wat de mooie jongen daar beleefd heeft, Philip Norman geeft er een liederlijke beschrijving van in zijn boek. Paul stond later bekend als ‘de geile dorpsstier’. Hij was sowieso een viriel type en had reeds vanaf zijn zestiende continu behoefte aan seks. ‘Hij deed alles om me uit de kleren te krijgen’, vertelde een vriendinnetje uit die jaren. Als negentienjarige maakte hij een achttienjarig meisje, Dot (Dorothy) Rhone, zwanger.

Een werkvergunning was geen probleem

Haar moeder stelde voor het kind ter adoptie af te staan, maar de goedaardige papa Jim stelde voor dat ze met de baby bij hem kwam inwonen. Hij had na de dood van zijn vrouw een republiek gecreëerd met zijn twee zonen, waarin elk zijn deel deed in het huishoudelijk werk, bijgestaan door een stel tantes die de grote poets deden, en waar het altijd gezellig was. Het tengere meisje met thuis een alcoholische vader wilde daar graag bij horen, maar kreeg een miskraam – het discrete huwelijk vond (tot haar teleurstelling) niet plaats.

De Beatles vertrokken half augustus 1960 voor zes weken naar Hamburg, maar hun contract werd verlengd, ze waren pas terug begin december. George Harrison had een leercontract als elektricien wat hem niet interesseerde. Zijn vader was buschauffeur en tevreden als zijn zoon – een stille jongen – tevreden was. Hij werd in november uitgewezen omdat de politie er achter kwam dat hij nog geen achttien was en onder die leeftijd was aanwezigheid in die bars na tien uur ’s avonds niet toegestaan. Geen van allen had overigens een werkvergunning, maar dat werd niet gecontroleerd.

Zich wassen in het openbaar toilet

Drummer Pete Best was negentien, zijn moeder baatte een danstent uit (de Casbah). Hij werd mee genomen omdat hij een drumstel had gekregen, toen een enorme kost voor jonge muzikanten, maar kon slechts luid trommelen als in een brassband. De vijfde was Stu(art) Sutcliffe, een twintigjarige vrijgevochten kerel die in de academie doorging voor een artistiek talent. Hij won een (aanzienlijke) prijs van 65 pond voor een schilderij, kon zich daarmee een dure basgitaar aanschaffen (op advies van Lennon), maar zou daar niet veel van terecht brengen en in Hamburg een studiebeurs versieren om grafisch verder te studeren. Commentaar van George: ‘Een bassist die er niets van kon was beter dan helemaal geen bassist’.

Ze sliepen er samen in een groezelige kamer achter een cinema, zonder sanitair – om zich te wassen dienden zij de openbare toiletten te gebruiken, zonder douche of bad. Ze traden op in diverse rockkelders en speelden soms tien uur per dag. Dat verplichtte hen om alle toenmalige hits op hun repertorium te nemen, en gaf hen uitzonderlijk veel métier, waardoor zij terug in Liverpool meteen aan de lokale top kwamen. Ze waren een reizende juke box, zegt Goldman.

In elke haven een ander liefje

In Hamburg hadden zowel Paul als John een vast vriendinnetje vanuit de Liverpudliaanse logica dat een matroos in elke haven een ander liefje heeft. John verkeerde met een barmeid, Bettina, die een illegale abortus onderging, waarna hij ze niet meer zag staan. En Paul met een serveerstertje, Erika, die een kind kreeg eind december en beweerde dat dit van hem was. Wat onmogelijk was, want hij was pas midden augustus aangekomen. Zij heeft later een bescheiden vergoeding gekregen, zonder dat hij het vaderschap erkende. Ook de dochter heeft later voor de rechtbank, na een DNA-test, geen gelijk gekregen.

Toch vertelt Cynthia dat John haar bijna dagelijks schreef, hij had een gevoelige kant, zo getuigden ook zijn andere liefjes. En dat ‘de jongens’ blij waren toen zij en Dot hen tijdens hun tweede verblijf gingen opzoeken. Paul zou niet lang daarna afscheid nemen van Dot. Met de zwangerschap van de baan wilde hij vrij zijn. Daarna legde hij het aan in Liverpool met Iris, de bloedmooie zus van hun rivaal en vriend in Hamburg, Rory Storm. Zij was lang en blond, maar zij was ook geen ‘aardig’ meisje, aldus Peter Brown, dat hij had kunnen mee nemen om zijn moeder te leren kennen als zij nog geleefd had. ‘Ieder man uit de noordelijke regio houdt van zijn hoertjes, maar in zijn overwegend Iers-katholiek, middenklassenhart verlangt hij naar een aardig meisje om zich mee te vestigen en kinderen te krijgen’.

‘Hou jij je maar bezig met je winkel’

Terug thuis in Liverpool werden ze gelanceerd door Brian Epstein, een rijke winkelier van elektrische huishoudtoestellen met een platenafdeling, die zich verveelde en geïntrigeerd was door de spontane vraag naar hun niet bestaande platen. Hij kwam onder de indruk, vooral van hun ongedwongenheid op het podium – ook dat was iets wat zij aan Hamburg hadden overgehouden, zij waren perfect op elkaar ingespeeld geraakt. Brian dweilde in Londen de platenfirma’s af, die hem als goede afnemer graag zagen komen, om een proefopname te versieren. Toen hij er één kreeg bij Decca presenteerde hij hen als een kloon van The Shadows, de kampioenen van de brave choreografie.

De opname was teleurstellend, ze voelden zich niet goed in hun vel, Epstein kreeg te horen dat hij zich beter met zijn winkel kon bezig houden. Uiteindelijk vond hij gehoor bij een kleine maatschappij EMI geleid door George Martin, een specialist klassieke muziek. Ook Martin was op zoek naar nieuwe Shadows. Hij bood hen een nummer aan waar hij wat in zag, How do you do it. John vond dat maar niets en saboteerde de proefopname. In maart 1963 zouden Gerry § the Pacemakers, hun rivalen in Liverpool, daar een nummer één hit mee halen.

Hun eerste hit klonk als een orgasme

Daarop liet Martin hen hun eigen nummers spelen, en hij waagde de gok. Hun eerste single, Love Me Do, strandde op nummer zeventien in de charts. De platenfirma gaf geen cent uit aan promotie, maar Epstein kocht tienduizend exemplaren in voor Liverpool. Hij huurde een pr-man in die gratis exemplaren stuurde naar de danszalen en lanceerde een briefschrijfactie om verzoekplaten naar Radio Luxemburg 208, toen de enige Engelse popzender. Zelfs zijn moeder Queenie deed daaraan mee. In Liverpool verkocht hij goed, al vonden hun fans het nummer te braaf voor ‘hun’ Beatles.

Helaas hadden ze het in Liverpool verkorven: Martin vond Pete Best als drummer ondermaats en daarom dropten ze hem – hij lag toch al slecht in de groep, want deed niet mee aan hun humor (en baldadigheden). In zijn plaats trokken zij Ringo Starr aan, de drummer van Rory Storm, van wie ze wisten dat hij op dezelfde golflengte zat. Hij speelde op dat moment mee in een Butlin’s zomerkamp, een typisch Brits systeem van vakantiekampen voor gezinnen met dansfeestjes voor de tieners. John had principieel geweigerd daar op te treden, hij vond dit ‘concentratiekampen’, maar veel jongeren hielden er een goede herinnering aan over. De Beatles werden in de Cavern uitgejouwd.

Het onvoorwaardelijke engagement van Brian Epstein– John noemde hem ‘Eppy’ – wierp tenslotte vruchten af. Dat zij in de danszalen gedraaid werden gaf hen een zeker krediet, en zij kregen nog een kans. Please Please Me klom naar nummer één nadat ze waren opgetreden in een tienerprogramma Thank Your Lucky Stars op zaterdagmiddag 19 januari 1963. Ze kwamen energieker en gewaagder over (met hun speciale kapsel) dan de doorsnee-popzanger van het moment. Hun riff Come on (Come on), Come on (Come on), Come on (Come on) klonk als het orgasme (of de poging daartoe) van de jongen die in een achterafsteegje zijn liefje probeert te overhalen tot net iets meer. De jongeren voelden dat perfect, op 22 februari bereikten zij nummer één.

De bedriegers allebei bedrogen

‘Eppy’ oordeelde nu dat het beter was naar de hoofdstad te verhuizen om dichter bij de mediawereld te zijn. Mede door hun aanwezigheid werd de saaie stad van de Changing of the Guards op korte tijd tot het Swinging London van Carnaby Street. Hij bracht hen samen onder in een appartement, als een roedel hondjes. Daarmee begon de idylle van Paul en Jane en toen die bekend raakte had de UK zijn toekomstig droomhuwelijk te pakken: de ‘mooie Beatle’ was met het ‘leukste meisje van de klas’. Maar dat bleef dus niet duren. Midden 1968 zaten Lennon & McCartney op een artistiek hoogtepunt maar emotioneel dieptepunt. De breuk met hun vaste partners, die voor beiden quasi gelijktijdig plaatsvond, was meer dan de start van een nieuw liefdesleven, het betekende ook een tragische breuk in hun ‘magisch huwelijk’.

Terwijl ze allebei hun vrouw bedrogen, voelden ze zich allebei door de andere bedrogen. Paul verwoordde dit omfloerst in Hey Jude: So let it out and let it in, Hey Jude, begin. You’re waiting for someone to perform with. And don’t you know that it’s just you, Hey Jude, you’ll do. The movement you need is on your shoulder.

Het ‘existentialistische’ Beatle-kapsel

Beide mannen werkten al tien jaar intens samen en kenden elkaar door en door, ook al zou John later beweren dat dit niet echt op vriendschap was gebaseerd. Hun vrienden van die tijd beweren in interviews het tegendeel. Waarschijnlijk berustte hun band op een intuïtieve erkenning van elkaars latent genie, dat zij bij elkaar naar boven brachten.

Toch had John de jongere Paul uitgenodigd in 1961, tot jaloersheid van George, om met hem een reisje per autostop te maken naar Spanje toen hij van een tante een mooi bedragje had gekregen voor zijn verjaardag. Ze geraakten tot in Parijs, waar een ‘existentialistische’ vriend uit Hamburg hen hun Beatle-kapsel aanpraatte, de French look. Dat zou een stevig onderdeel worden van hun succes, plots braken er in scholen en gezinnen homerische discussies uit over de lengte van het haar van de tienerzonen.

Volgende aflevering: Het onpretentieus spel raakte bedorven (5)

Dorothy 'Dot Rhone

De Reeperbahn werd hun leerschool