Op 24 november 1911 wordt Rafaël (Raf) Renard geboren in Rollegem (West-Vlaanderen). In zijn jeugd wordt Renard uitgesproken Vlaamsgezind onder invloed van Maurits Geerardyn, toen onderpastoor in Rollegem.

In de jaren 1930 is deze jurist actief in het Verdinaso en goed bevriend met Joris van Severen. Na de moord op Van Severen op 20 mei 1940 trekt hij zich uit de beweging terug en onthoudt zich tijdens de Tweede Wereldoorlog strikt van elke politieke activiteit. Daarna wordt hij directeur-generaal van de Federatie van Katholieke Werkgevers.

In de jaren 1960 speelt hij een belangrijke rol in de Belgische politiek als adjunct-kabinetschef van de minister van Binnenlandse Zaken, Arthur Gilson. Hij oefent directe invloed uit op de onderhandelingen die leiden tot de taalwetgeving van 1962-1963 (vastlegging van de taalgrens, taalgebruik in bestuur en onderwijs). Wel slaagt hij er niet in de streek van Komen-Moeskroen, die hij persoonlijk zeer goed kent, bij Vlaanderen te houden.

In 1964 wordt hij benoemd tot voorzitter van de nieuwe Vaste Commissie voor Taaltoezicht (VCT). Die dateerde van voor de oorlog, maar bij de bevrijding werd de Commissie afgeschaft en werd haar werk grotendeels ongedaan gemaakt. In 1947 ging de VCT terug van start. Maar ze komt pas terug op kruissnelheid onder Renard. ‘Wie bij ervaring weet, hoe hij heeft moeten vechten om het essentiële te redden en hoe hij gedurende jaren aan acrobatische koorddanserij heeft moeten doen om de werking van de commissie te verzekeren, staat verbaasd over de sereniteit waarmee hij thans over al deze jaren kan spreken’, schreef Edgar van Cauwelaert.

In 1976 neemt Johan Fleerackers het voorzitterschap van de VCT van hem over. Raf Renard blijft zich inzetten en wordt van 1981 tot 1984 president van de Orde van den Prince. Hij overlijdt in Brasschaat in 2002. Hij werd 90.

Edgar van Cauwelaert

Vandaag 1911: Raf Renard geboren, rots in de taalstrijd-branding