Fouad Ahidar, de fractieleider van Vooruit in het Brusselse parlement, moet zowat de enige Belgische parlementair zijn die het politieke gebeuren bekijkt vanuit een doorwrochte theocratische overtuiging. Niet alleen gelooft hij rotsvast dat er een opperwezen is, maar ook dat dat wezen een actieve rol speelt in wat hier op aarde gebeurt. Dat bleek toen hij tijdens een parlementair debat een verbod op onverdoofd slachten met een goddelijk argument verwierp, maar ook uit zijn uitspraken over het conflict in Israël.

Voor Ahidar lijden dieren niet als ze de keel worden overgesneden. Want volgens hem kan het niet dat God dieren laat afzien. Hij besloot zijn tussenkomst met de woorden: ‘Als praktiserend moslim zeg ik: “Dat is niet mogelijk”.’

De goede God zou er dus zelf op toezien dat dieren geen pijn voelen als ze maar op rituele manier geslacht worden. ‘De wil van God inroepen is iets van een lang vervlogen tijd’, vond politicoloog Dave Sinardet toen. ‘Zelfs bij CD&V zou men zoiets niet meer doen.’ Maar dat was buiten Ahidar gerekend…

Selectieve barmhartigheid

Maar de interessante vraag die hem niet werd gesteld is: hoe ver gaat die barmhartigheid van het opperwezen voor zijn schepping? Is die selectief en beperkt tot offerdieren? Is Hij minder begaan met ander lijden, bijvoorbeeld dat van niet-wollige zoogdieren zoals mensen?

Ik had hem graag die vraag nu gesteld, omdat hij weer van zich liet horen, meer bepaald over het bloedige conflict tussen Israël en Hamas. Daar is veel leed bij betrokken. Ik vroeg me af waarom de God van Ahidar minder barmhartig was met de menselijke slachtoffers daar dan met geofferde schapen.

Toen op 7 oktober Hamas-terroristen onbeschrijfelijke wreedheden begingen tijdens hun raid in Israël, keken Ahidar en zijn God blijkbaar weg. Want 1.400 mensen werden afgeslacht, zonder goddelijke verdoving. De conclusie kan alleen zijn dat de fractieleider van Vooruit net als zijn God selectief is in zijn begrip voor lijden. Ahidar relativeert bovendien dat gruwelijke gebeuren als ‘een kleine reactie van een deel van Hamas op jarenlange misdaden van de Israëli’s.’

Gruwel wegrelativeren

Daarmee lijkt Ahidar de versie te steunen die in extreem-linkse kringen wordt gepropageerd. Volgens hen zou maar een deel van de Palestijnse ‘strijders’ zich te buiten zijn gegaan aan buitensporige gewelddadigheid. Niet meer dan enkele rotte appels tussen een meerderheid van humanistische bevrijdingsstrijders.

Voormalige dichter des vaderlands Charles Ducal en activist Dyab Abou Jahjah proberen de gruwel van 7 oktober op die manier weg te relativeren en de verantwoordelijkheid ervoor deels zelfs bij het Israëlische leger te leggen. Dat Hamas een terroristische beweging is, krijgt men in die kringen niet over de lippen. In Frankrijk heeft de linkse leider Mélenchon dat nog altijd niet gedaan. Een betoging tegen antisemitisme is voor hem een ‘rendez-vous voor extreem-rechts’

Valies of doodskist

Ahidar heeft deze keer geen goddelijke steun nodig. Voor hem is het duidelijk: de Israëli oogsten wat ze gezaaid hebben. Ze proberen al 75 jaar de Palestijnen uit te roeien. Dat Hamas Gaza uitgebouwd heeft tot een offensieve en geheel ondertunnelde militaire basis en niet inzit met het lot van de bevolking, klaagt hij niet aan.

Hij heeft ook geen barmhartig woord over voor de 200 Israëlische gijzelaars. Dat Hamas niet alleen Israël wil vernietigen, maar ook elke Jood, zal voor Ahidar een detail zijn. Waarschijnlijk staat hij elke avond in Brussel aan de beurs, waar sympathisanten samenkomen van het in Duitsland verboden Samidoun die de de moorden van 7 oktober uitbundig gevierd hebben. En die de Israëlische Joden de keuze tussen valies of doodskist laten.

Auschwitz

Ahidar probeerde zijn geloofwaardigheid te vergroten door te zeggen dat hij ook in Auschwitz was geweest en zo geleerd heeft wat genocide is. Elie Wiezel had zich afgevraagd waar God was in dat uitroeiingskamp, toen hij moest toekijken hoe de Gestapo een kind ophing. In De Nacht schrijft hij dat hij daar op dat moment zijn geloof heeft verloren. Niet zo bij Ahidar; hij zag geen contradictie bij een God die blijkbaar minder inzat met zes miljoen vermoorde Joden dan met schapen.

Ahidar maakte zijn zaak alleen maar erger door te zeggen dat ‘in Gaza zo goed als dezelfde methodes gebruikt worden, gewoon in meer gesofisticeerde methodes’. Met andere woorden: de Israëli zijn eigenlijk neo-nazi’s.

Gecontroleerd uit de bocht

De opmerkingen van Ahidar zorgden voor een storm van verontwaardiging. De oppositie eiste zijn ontslag als voorzitter van de Vlaamse Gemeenschapscommissie. Twee dagen later verontschuldigde hij zich voor zijn vergelijking tussen Gaza en de Holocaust. Het is een gekende strategie.

‘Dérapage controlé’ (gecontroleerde slippartij)heet dat in het Frans: eerst voluit zeggen wat je denkt zonder enige nuance en dan excuses aanbieden dat je te weinig op je woorden hebt gelet. Dat klinkt weinig overtuigend. Ahidar liep ooit mee in een betoging tegen een concert van de muziekkapel van het Israëlisch leger waar gescandeerd werd: ‘Hamas, Hamas, de Joden in het gas!’

Maar waarschijnlijk had Ahidar dat niet gehoord, hadden die schreeuwers dat ook zo niet bedoeld en waren ze gewoon slecht begrepen…

Elie Wiezel

Hoe Vooruit-fractieleider Fouad Ahidar gecontroleerd uit de bocht ging