Vorige zondag snakte de Blankenbergse politie naar adem nadat Brusselse zonne’kloppers’ hen parasols door de strot duwden. Tja, als hooligans niet naar het voetbal kunnen, en straatbendes niet naar hun land van herkomst, dan bijt de kustpolitie in het zand.

De multiculturele muilkorf heeft het verkorven

Communisten, socialisten, groenen en huisallochtonen van tradopartijen, hebben ons de toestemming gegeven om ‘het probleem’ te benoemen. Eindelijk is de cultuurmarxistische muur gevallen en heeft de multiculturele muilkorf het verkorven. Of toch tijdelijk. Nu de leugen sneuvelde op het slagveld van de waarheid, mogen we luidop zeggen dat andersgepimenteerd tuig van de richel al decennia de straten en pleinen in onze steden onveilig maken. Dat draaideurcriminelen met autosnelwegen als strafblad, voor het overgrote deel níet van Vlaamse origine zijn.

Bevrijd van het juk van de schaamte liet De Morgen criminologe Els Van Hellemont aan het woord. Ze beschreef dat er in Brussel twee types jeugdbendes waren: Congolese en Maghrebijnse. Vlaamse jeugdbendes bestaan er niet. Verder wees ze het migratiebeleid als schuldige aan: ‘Het fenomeen van de Afrikaanse stadsbendes ontstond begin jaren 90. Dat had te maken met een nieuwe migratiestroom naar België vanuit Congo.’ Over geweld tegen de politie liet ze optekenen: ‘Dergelijke incidenten tussen de politie en jongeren gebeuren in Brussel bijna wekelijks. Het levert hooguit een paar regels in de lokale media op. Alleen was dit Blankenberge waar ze niet gewend zijn aan Brusselse jongeren die plots op hol slaan.’

Pieter De Crem, de man die sneller afgaat dan zijn schaduw, verklaarde vorig jaar in stoere bewoordingen dat geweld tegen de politie onmiddellijk zou stoppen. Nooit meer. Hij zou met zijn paternoster en wijwatervat dat gespuis eens een lesje leren. Intussen gebeurt het in Brussel elke week, enkel minimaliseren de media dit criminele crapuleuze gedrag en wordt zo de bevolking dom gehouden. De oplossing van Crembo is een zwarte, sorry, anderskleurige lijst. Larie, zo’n lijst bestaat al, ze heet ‘het strafblad’. Gebruik het!

De wraak van de smurfen

Neen, in de Wetstraat worden er geen spelletjes gespeeld. Iedereen wil oprecht zo snel mogelijk een regering. Of niet? Want nadat ze met platgestreken smoel hun aureool opblinken in Terzake, trekken ze aan de handrem, waarna ze met z’n allen met hun smikkel tegen de grond kwakken. Daarna volgt een rondje zwarte, sorry, andersgepigmenteerde pieten tot Sinterklaas twee nieuw trekknuppels aanduidt.

Toen de socialistische kopstukken Rousseau en Magnette na een snuffelronde, een klassieke tripartite voorstelden, werden ze van tafel geveegd door drie koningen die het schaakbord schaakten. Toen de drie koningen volop onderhandelden voor een Arizonacoalitie zonder PS, maar met sp.a, was het de beurt aan Rousseau om een beenveeg uit te delen. Hij bracht De Wever en Magnette rond de tafel om vervolgens met de hulp van de échte koning het schaakbord op hun tafel te leggen. Egbert Lachaert en Georges-Louis Bouchez dropen af in hun paddenstoel en zinden op wraak. Bij een eerste blik op het preformatieplan werd het schrijfsel weggezet als een aliberaal separatistisch manifest. Ze vroegen meteen aan De Wever om zijn basisprogramma ritueel te verbranden. Eind deze week zaagden ze dan met behulp van de groenen de poten af vanonder de tafel van Magnette en De Wever. Het schaakbord gaat nu terug naar Fluppe I voor een nieuw spel Judassen voor gevorderden.

De staatshervorming nadert, de faalangst stijgt

De groenen en de liberalen lanceerden deze week de inhoudsloze holle oneliner: ‘institutionele hervormingen zijn voor ons altijd een middel, nooit een doel op zich’. Dat is natuurlijk toepasbaar op elk basaal partijprincipe. Zo zijn maatregelen voor een gezond klimaat een middel, nooit een doel op zich. Zo is de implementatie van een vrije economie een middel, nooit een doel op zich. Kortom, elk middel heiligt een doel, maar geen enkel doel is heilig.

Het lijkt stilaan duidelijk dat indien er nieuwe verkiezingen komen, deze over de staatshervorming zullen gaan. De aanval op de staatshervorming in de Waalse pers werkte inspirerend voor groenen en liberalen. Een inderhaast aangevraagde burgerbevraging, die vooralsnog geheim gehouden wordt, heeft uitgewezen dat in deze (post)coronatijden, een meerderheid van de Vlamingen achter het herunitariseren van bevoegdheden staat. Voor het eerst in 50 jaar zou de weegschaal in de richting van een federale en niet van een confederale of onafhankelijke staat hellen.

Coronalessen

N-VA en VB hebben tijdens hun opbod in het migratiedebat uit het oog verloren dat in casu in een onafhankelijk Vlaanderen of confederaal België de twijfel en de angst groeit naarmate de afgrond nadert. De sprong wagen wordt angstvalliger wanneer de afgrond zichtbaar wordt. Koppel dat aan het tijdens de coronacrisis blootleggen van ons staatsbestel — een onoverzichtelijk millefeuille waarvan zelf Kafka zou gaan blozen — en je krijgt een Vlaams verlangen naar een ‘tous ensemble’-staat.

Daarnaast merk ik steeds vaker dat veel kiezers van VB en N-VA onafhankelijkheid zien als vrijheid. Fout! Het is niet omdat je je dwangbuis en je doolhof mag kiezen dat je daarom vrij bent. Vraag het maar aan de Slowaken en de Tsjechen…

Mag ik ook nog meegeven dat anders of door anderen, geen synoniemen zijn voor beter. Laat het voor De Wever en Van Grieken een coronales zijn: verandering is niet noodzakelijk verbetering en beweging is niet altijd vooruitgang.

Els Van Hellemont

De wraak van Lachaert en Bouchez