Terwijl de Franse president Emmanuel Macron eindelijk de oorlog heeft verklaard aan het islamisme (subtiel en diplomatisch onderscheiden van de islam: men moet ook covid niet met corona verwarren), wil zijn Turkse collega hem naar de psychiater sturen, en hebben ze in Koeweit de Camembert uit de rekken gehaald.

Bij de Europese moslims is het tamelijk stil, en dus ook bij de partijen die het traditioneel voor hen opnemen. Niet zo Rajae Maouane, de co-voorzitster van Ecolo, die het bestond om uitgerekend de dag van de herdenking van de onthoofde leraar Samuel Paty een steunboodschap te geven aan de Franse moslimgemeenschap.

Mevrouw Maouane is gepokt en gemazeld in de Ecolo-afdeling van Molenbeek, dan weet u het wel. Over de strategische vervelling van de groenen tot moslimpartij, en de bitse concurrentie daarin met de PS, had ik het een paar weken geleden al naar aanleiding van het Calvo-offer. Vandaag focussen we even op de Brusselse situatie en de demografische omslag die zich daar voltrekt.

Martin Mycielski CC BY-SA 3.0

Het Brusselse justitiepaleis geldt als hét symbool van stedelijke megalomanie.

Belle époque

Brussel (Bruoc Sella, ‘nederzetting aan het moeras’) is historisch altijd een Vlaamse stad geweest. Hoewel het Frans als administratieve taal al ingang vond in de Oostenrijkse tijd gedurende de 18de eeuw, en zeker tijdens de Franse bezetting die erop volgde, kan men van systematische verfransing pas spreken in de 19de eeuw toen Leopold II van zijn metropool een Parijs-bis wou maken. Een place-to-be voor de gegoede (en uiteraard francofone) burgerij uit alle windstreken. Het justitiepaleis aan het Poelaertplein geldt als hét symbool van deze stedelijke megalomanie.

Dat gevoel van geprivilegieerde superioriteit is ook heel de 20ste eeuw aan de stad blijven kleven. Het Nederlands als archaïsche voertaal paste daar helemaal niet in, zeker niet in een België dat de Vlamingen sowieso als tweederangsburgers behandelde. De perceptie dat ze zich in de twee wereldoorlogen niet helemaal netjes hadden gedragen, hielp ook om de taal van de boches te weren en hen tot assimilatie aan te sporen. Het in 1964 opgerichte Front des Francophones, dat het verzet tegen de wettelijke tweetaligheid van de hoofdstad organiseerde, speelde expliciet in op deze demonisering.

Brussel heeft altijd wel de voordelen gewild van een hoofdstedelijk statuut, maar niet de daaraan verbonden plichten. Het wilde per se ook een gewest zijn, ‘une région à part entière’, dat de partijen veel postjes opleverde, inclusief een regering en een heel parlement. Dankzij de zesde staatshervorming krijgt het gewest 500 miljoen euro per jaar cadeau, als een soort hoofdstedelijke representatiekost, in ruil voor wat instortende tunnels. In geen enkel Brussels ziekenhuis (behalve het door de VUB gerunde UZ Brussel) kan je als Nederlandstalige patiënt terecht.

VRT NWS

De francofone burgerij ging, de allochtonen kwamen.

Een oase voor nieuwe bewoners

Een typisch waterhoofdsyndroom dus, dat door alle regerende partijen in stand wordt gehouden. Vandaag cultiveert de stad die uitzonderingspositie onder een groene vlag, alsof ze een oase is in een woestijn van stank en lawaai, terwijl ze economisch van het hinterland afhankelijk is. Onthoud dat beeld van de oase. Brussel houdt er eigen geluidsnormen op na, waardoor vliegtuigen, die in Zaventem opstijgen, een bocht rond de hoofdstad van Europa moeten maken. Met de geplande tolheffing voor binnenrijdende auto’s van 3 euro tussen zes en tien uur ’s morgens (een pendelaarstaks waar ook de Walen zich tegen verzetten) wordt het parasitisme nog eens extra in de verf gezet.

Dat geïnstitutionaliseerd bedelen is op zijn beurt het gevolg van een verpauperingsproces: de francofone burgerij begon al in de jaren 70 de stad te ruilen voor de (Vlaamse) rand, la périphérie, waar ze zoals bekend een agressieve verfransingspolitiek hanteerde. Vandaag word je in Jezus-Eik, het gehucht van Overijse aan het Zoniënwoud, door kelners buiten gekeken als je Nederlands spreekt: le très grand Bruxelles blijft een natte droom van de ingeweken villabewoners.

Die stadsvlucht werd ruimschoots gecompenseerd door een ander fenomeen: de import van migranten, vooral uit de Maghreb, vanaf diezelfde jaren 60-70. De francofone burgerij ging, de allochtonen kwamen, en het identitaire DNA van de stad was al lang weggewist om dat te kunnen opvangen. Er stelde zich gewoon een cultureel vacuüm, dat slechts tijdelijk door een multicultureel mistgordijn (de veelkleurige, veeltalige stad, de Dansaert-Vlamingen) kon gemaskeerd worden. Momenteel is zowat 70% van de Brusselse populatie allochtoon, met de Marokkanen in de ruime meerderheid en het Arabisch nu reeds als tweede taal. Vergeet het Vlaams karakter en de wettelijke tweetaligheid. Mede dankzij de propaganda van onze eigen linkse persayatollahs staat Nederlands spreken voor hen gelijk met racistisch taalgebruik.

Zo bekeken effende de verfransing het terrein voor de huidige arabisering. Hier en daar cultiveert een gids nog het romantische beeld van Brussel, helaas, weet ook stedelijk explorator Fabienne Torfs: de Belle Epoque is al lang verleden tijd. Niet de Cinquantenaire en zelfs niet Manneken Pis zijn het internationale gezicht van de stad, maar wel Molenbeek en Sint-Joost, islamitische monoculturen waar je niets meer voor mekaar krijgt zonder bemiddeling van de imam. Het groen in de islamvlag verwijst naar de… oase in de woestijn.

Wikipedia CC BY-SA 3.0

De Grote Moskee van Brussel.

Heer Boudewijn zong een liedekijn

Wat ons naadloos weer tot de inleiding van deze column brengt en het standpunt van Rajae Maouane inzake de onthoofding van Samuel Paty. Voor de Brusselse groenen is de vervelling tot islampartij strategisch een uitgemaakte zaak. Er moeten en zullen grote toegevingen gedaan worden op sociocultureel vlak. Zelfs de fundamenten van de rechtstaat en ons waardenstelsel zouden onder druk komen (wacht tot een paar moslims beginnen te pruttelen over holebi’s en transgenders), maar die demografische kanteling komt er toch, dus kunnen we ons maar beter mentaal instellen op een islamisering. Liefst niet confronterend, als clash, maar bij wijze van acculturalisatie, een aanpassingsproces aan het nieuwe waardenstelsel dat de nieuwkomers in groten getale praktiseren.

De visionaire urheber van deze piste is en blijft Koning Boudewijn, een kwezel eerste klas maar tegelijk populair als metapolitieke monarch. Zijn begrafenis was een weergaloze ceremonie, opgeluisterd door Vlaamse Gutmenschen als Chris De Stoop en Will Tura, en omgeven door een bijna kinderlijke idolatrie. Visionair? Jawel. Hij zag in zijn door God bekrachtigd koningschap een rol voor zich weggelegd als ‘verzoener’ tussen het christendom en de islam, tegen het oprukkende ongeloof en de laïcisering.

Een soort monotheïstische alliantie dus: Europa zou zijn kruisbeelden mogen behouden, als er maar genoeg moskeeën kwamen, waar uiteindelijk toch dezelfde god, onder een andere naam, wordt aanbeden. Boudewijn I hanteerde zijn christelijk fundamentalisme als hefboom voor een strategie van de islamisering, en effende zo de weg voor een discours dat binnen de Kerk en bij Paus Franciscus vandaag bijna mainstream is geworden: dat van de zogenaamde Chrislam.

De stichting van de fameuze Grote Brusselse Moskee was een historische mijlpaal in de uitwerking van zijn oecumenische fantasie. Het gebedshuis, in 1978 plechtig ingewijd door Koning Boudewijn en de Saoedische koning Khalid bin Abdoel Aziz al-Saoed, werd meteen de zetel van het Islamitisch Cultureel Centrum van België (ICC) én het Europese filiaal van de in Mekka opgerichte Islamitische Wereldliga. Pas na de aanslagen van 2016 nam de Staatsveiligheid de moeite om de banden van de Moskee met het moslimterrorisme te onderzoeken.

VRT NWS

Filip I neemt deel aan een Iftar.

Olievlek bis

Uiteraard is de islam helemaal niet geïnteresseerd in zo’n religieuze joint-venture, niettemin biedt Ecolo het idee in een gelaïciseerde versie aan. Het komt allemaal goed als we maar wat begrip tonen. Ondertussen stelt zich voor Brussel een nieuwe realiteit: hoofdstad van wat eigenlijk? Het einde van België, dat steeds nadrukkelijker in het vooruitzicht komt, maakt het project van een Eurabische entiteit alleen maar ambitieuzer. Laat Vlaanderen en Wallonië maar bakkeleien, het vergroenende (in twee betekenissen) Brussel eet verder van twee ruiven tot de boel echt ontploft.

Meteen is er ook voor het koningshuis een rol weggelegd in de post-Belgische Brusselse stadstaat, als symbool van de fluwelen soumission. Filip is niet van de slimsten maar hij heeft wel goede raadgevers. Als de koning zijn eerste zoon Gabriël noemt, naar de aartsengel die zowel moslims als christenen eren, of deelneemt aan een Iftar (de maaltijd aan het einde van de Ramadan), dan is daar echt wel over nagedacht. In Laken zijn ze al een paar stations verder dan de Vlamingen, die zich al een halve eeuw afvragen of ze Brussel wel of niet gaan ‘loslaten’: Brussel heeft ons al lang los gelaten, of beter, het ruilt zijn rol van hoofdstad helemaal in voor die van ‘groene stadstaat in West-Europa’. Te deum laudamus, Insjallah.

De EU, met hoofdstandplaats in Brussel, zal dit proces niet tegenhouden, integendeel, ze zal de Merkel-lijn aanhouden ondanks wat krokodillentranen voor Samuel Paty. Tenslotte blijft het koningschap voor onze medeburgers van Marokkaanse komaf een prestigieus instituut, dat dichter staat bij een sharia-theocratie dan het eeuwig geleuter in de federale en regionale praatbarakken.

De geschiedenis zal zich herhalen inzake het olievlek-effect: zoals de francofonen uitweken naar de Vlaamse rand, zijn het nu de Brusselse allochtonen die zich van Denderleeuw tot Vilvoorde en verder vestigen. Ook met het perspectief om zich niét te integreren maar integendeel ‘faciliteiten’ af te dwingen. De traditionele politici zullen deze dynamiek ondergaan in naam van de tolerantie, de rest van het verhaal kennen we. In de limiet slorpt deze expansieve nucleus de omringende regio’s gewoon op.

De grap is dan dat met elke communautaire ronde, waarin de federale staat zogezegd verder wordt ‘uitgekleed’, het scenario van omvolking en acculturalisatie iets meer werkelijkheid wordt. Le très grand Bruxelles blijft de grootste exporteur van nieuwigheden op demografisch vlak. Nu ook met virale lading. Tot zover deze korte, niet al te optimistische prognose, maar zie het misschien als een self-destroying prophecy. Iemand nog zin in een staatshervorming?

Meer over islamiseringsprocessen in het boek ‘Politiek incorrect’. (Johan Sanctorum, uitg. Doorbraak)

Fabienne Torfs

Oogt de toekomst van Brussel groen?