Een migrant bedreigt het leven van een Brusselse agente. Hij wordt gearresteerd en loopt enkele uren later weer op straat. Nu wordt de agente door de rechter op de vingers getikt omdat ze die gang van zaken aanklaagt. De wereld op zijn kop?

Ceci n’est pas un flic?

Een politieagente op de grond gooien, naar haar wapen grijpen, schreeuwen dat je haar de keel gaat oversnijden na een coronacontrole, en na je arrestatie weer worden vrijgelaten? We weten dat er in het Westen landen bestaan waar zoiets kan: België. Het overkwam vorig weekend politieagente Fad van de zone Sint-Joost. De geschokte agente reageerde in de media dat ze vreesde dat het meteen vrijlaten van een man die politiemensen in het Arabisch met de dood bedreigt, niet meteen het respect voor de politie in het moeilijke Brussel zal versterken.

In België doen de politiek benoemde topmagistraten echter hun uiterste best om de grenzen van het absurde te verkennen. Begin deze week maakte de erevoorzitter van de Brusselse rechtbank zich boos. Niet op degene die politiemensen met de dood bedreigde. Wel op agente Fad. Ceci n’est pas une justice.

Riskeer je leven en zwijg

Het gaat om de omstreden Luc Hennart. Die komt al jaren voor zijn PS-aanhorigheid uit. In de vorige federale regering ging hij openlijk in conflict ging met justitieminister Koen Geens (CD&V). Hennart vond het nodig om publiekelijk de aangevallen agente op de vingers te tikken wegens ‘niet professioneel’ gedrag. Als agente zou ze geen ‘onterechte’ kritiek mogen leveren op de magistratuur. Op lijzige manier liet de rechter met het eeuwige Di Rupo-strikje weten dat de agente met haar media-uitspraken een verkeerde indruk over de rechtsgang bij de publieke opinie wekte. ‘Het is niet omdat een verdachte vrijgelaten wordt dat hij later geen straf krijgt.’

De eremagistraat was enkele decennia lang het Franstalige gezicht van de Brusselse rechtbank van eerste aanleg. Hij voegde eraan toe dat agenten zoals de moedige Fad beter zouden moeten opgeleid worden. Wellicht bedoelde hij daarmee dat ze naar goede PS-traditie beseffen dat ze hun mond moeten houden. Ook al zien ze een paar uur later de man die hen met de dood bedreigde, weer door de straat trekken. En dat alles in tijden dat enkele geradicaliseerde migranten in onder meer Nice met een mes onschuldige mensen doodstaken of zelfs onthoofdden.

Pleidooi voor straffeloosheid

De uitval van het politieke creatuur Hennart is dubbel pijnlijk. Enerzijds omdat de rechter maar al te goed weet dat de niet-geregistreerde migrant in België of elders in de anonimiteit zal verdwijnen en nooit gestraft kan worden. In het slechtste geval valt hij opnieuw burgers of agenten aan. De facto preekt de man die de rechtspraak vertegenwoordigt, dus straffeloosheid bij extreem zware misdrijven tegen agenten.

Dubbel pijnlijk omdat zijn reprimande precies op die dag bekend werd waarop er in Brussel voor de zoveelste keer geweld werd gepleegd tegen de politie. Het zoveelste ‘fait divers’ speelde zich af in de Modelwijk te Laken. Dat is een sociale woonwijk die door de modernist en idealist Renaat Braem werd ontworpen. Sinds 2006 werd ze volop gerenoveerd. Enkele ‘jongeren’ kraakten er een ziekenwagen. Ze hoopten daar apparatuur uit te kunnen stelen. De wagens van de opgeroepen agenten werden bij aankomst door levenslustige ‘jongeren’ bekogeld en beschadigd. Het aantal aanvallen op de politie in het Brusselse Gewest valt intussen amper bij te houden.

Achter het toenemende geweld, dat zich meestal in migrantenwijken afspeelt, schuilt een onrustwekkende evolutie. Veel migrantenjongeren van de nieuwe generatie lijken de vertegenwoordigers van de Belgische staat als hun vijand te beschouwen. Als indringers van hun territorium. De drempel om geweld tegen de politie te gebruiken, lijkt almaar te verlagen. Daarachter schuilt de groei van een parallelle samenleving. Daarin lijken illegale handel in onder meer drugs en islamistische radicalisering hand in hand te gaan.

Vijfentwintig jaar na de witte mars

Volgend jaar zal het al vijf jaar geleden zijn dat de vreselijke islamistische moordaanslagen in Zaventem en metrostation Maalbeek plaatsvonden. Daarbij vielen meer dan dertig doden en vele gewonden. Nadien werden door de politieke partijen dure eden gezworen over onder meer het terugdringen van de invloed van radicale buitenlandse imams in de Belgische moskeeën. Beloften die nog steeds ergens in het surrealistische Belgische nok zweven. Even surrealistisch is dat men als de voorzitter van de nieuwe, langverwachte ‘Belgische imamopleiding’ de Belgische vertegenwoordiger van Diyanet aanstelt. Dat is de religieuze arm van de Turkse staat en moslimbroeder Erdoğan. Ceci n’est pas un islamiste.

In 2021 zal ook de legendarische Witte Mars van 1996 25 jaar achter ons liggen. De grootste Belgische betoging ooit. Een spontaan protest tegen een arrogant en wereldvreemd gerecht in tijden waarin Dutroux jarenlang meisjes kon laten verdwijnen. Driehonderdduizend mensen trokken met witte kleren en ballonnen door Brussel. Zij klaagden figuren aan die uit het oog verliezen dat rechtspraak ook rechtvaardig en billijk moet lijken. Als de magistraten geen aansluiting meer vinden bij de moeilijke situatie van politieagenten en van vele burgers in de stadswijken, is het onvermijdelijk dat vroeg of laat de vandaag al onzekere bevolking weer massaal de straat op trekt om een minder wereldvreemde justitie te eisen. De slogans van een kwarteeuw terug kan men meteen recycleren: ‘Ik ben beschaamd om Belg te zijn’.

Fad

Bezorgdheid uiten over straffeloosheid als agent is ‘onprofessioneel’ volgens Brusselse rechter