Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld — en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Wie heeft wekenlang de mondmaskers weggelachen?
(Aan de mensen die het raadzaam vonden om Marc Van Ranst te verbinden aan een mondmaskercampagne. De geschiedenis wordt herschreven waar u bij staat. Nadat Van Ranst het belang ervan wekenlang heeft gerelativeerd, wordt hij nu het gezicht van mondmaskers. Alsof de grote viroloog ons als een goede gids zelf naar de redding heeft geleid. Stalin zou het zelf niet beter kunnen.)

Hoeveel leerlingen wachten nog op een laptop?
(Aan minister van Inburgering Bart Somers, die 1 000 gloednieuwe laptops koopt voor ‘nieuwkomers’. Op hetzelfde moment worden er tweedehands toestellen ingezameld voor Vlaamse leerlingen — die nog steeds niet allemaal bediend zijn. Wat als we nu eens eerst zorgen voor onze jongeren (waaronder trouwens vele allochtonen) en dan pas bekijken hoe royaal we moeten zijn voor wie pas komt kijken?)

Wanneer schorten we Ontwikkelingssamenwerking op?
(Aan de federale regering, die na 15 maart nog 284 exportvergunningen heeft toegekend voor mondmaskers en ander beschermingsmateriaal. 103 vergunningen gebeurden als ‘humanitaire hulp’. Eén van de zwaarst getroffen landen wil nog altijd deugpunten scoren met ontwikkelingssamenwerking. In ’s hemelsnaam, de ramp gebeurt in eigen land!)

Hoeveel ambtenaren draaien momenteel met hun vingers?
(Aan Wouter Beke, die grote moeite heeft om 1 200 ‘contact tracers’ te vinden: ‘Erg ingewikkeld is het niet. Al wie kan lezen en schrijven komt in principe in aanmerking’. Dat is een lat die zelfs de meeste Vlaamse ambtenaren halen. Velen van hen vertoeven dezer dagen vaak in hun achtertuin met een glaasje rosé. Hoe onmachtig ben je als overheid, als je met zoveel thuiszitters nog callcenters moet inhuren?)

Hoe vaak gaan gewone mensen op restaurant?
(Aan auteur Peter Verhelst, die lessen trekt uit de coronacrisis: ‘Weg met de obscene lonen en de obscene vermogens: overhevelen naar de gemeenschap die handel!‘ In hetzelfde interview treurt hij dat hij niet meer, zoals vóór de lockdown, tweemaal per week(!) op restaurant kan. Types zoals Verhelst genieten van hun eigen linkse praatjes, maar snappen niet dat de eigen levensstijl voor veel mensen óók ‘obsceen’ is.)

Hoeveel kerkklokken luiden er in de islamitische wereld?
(Aan Groen-politica Fatma Yildiz, die een islamitische muezzin wil laten weerklinken in de straten van Aalst. Sommige mensen zien zelfs in deze crisis een opportuniteit om hun vlag te planten. Zoals altijd wordt er verwezen naar kerkklokken, die toch ook geluid maken. Alsof dat allemaal hetzelfde is. Alsof religies en culturen in de islamitische wereld zo gelijk behandeld worden.)

Wanneer houdt u de eer aan uzelf?
(Aan Maggie De Block, die hoopt dat de Vlamingen afgeleid zijn door de coronacrisis: ‘De minister van Migratie lijkt België bij een Europese “coalition of the willing“ te laten aansluiten om kinderen uit Griekse migrantenkampen te halen’. U kent deze “kinderen”: opgeschoten tieners of grut waarvan de ouders even later wonderwel opduiken voor een potje gezinshereniging. Eerst heeft De Block de coronacrisis verpest, vervolgens gebruikt ze diezelfde crisis als een rookgordijn voor nog meer falen op migratie.)

Waarom luisteren wij nog naar deze mensen?
(Aan onszelf, als wij het nieuws volgen. Of het nu gaat om Marc ‘Testen is een fetisj‘ Van Ranst, of Maggie ‘Mondmaskers geven vals gevoel van veiligheid‘ De Block: de hoofdrolspelers in het Belgisch beleid tegen corona slaan de bal keer op keer mis. Wat voor circus is dit toch geworden.)

Wanneer ontmaskeren jullie eens een linkse twittertrol?
(Aan Knack, waar ze een rechtse twitteraar ‘ontmaskeren‘. Niet dat er journalistiek speurwerk aan te pas kwam: Knack werd gewoon getipt door een collega van de twitteraar en haalde meteen de schandpaal boven. In een lijvig artikel (vijf volle bladzijden!) wordt de man in kwestie zo omschreven dat hij herkenbaar is voor zijn hele omgeving. Op basis van de aanzetten in Knack maakten linkse trollen op twitter het werk af. De volledige identiteit van de man lag nog diezelfde dag op straat. Zoals perfect voorspelbaar was. Blijkbaar vond Knack het tijd om een voorbeeld te stellen.)

Hoe vaak voeren we dit nummertje nog op?
(Aan de buitenlandredacties, die weer een week lang zoet waren met de vermeende dood van Kim Jong-un. Dit is de meest luie vorm van buitenlandberichtgeving: roddels uit een oosters operettestaatje. Dezelfde geruchten duiken minstens één keer per jaar op en ze krijgen áltijd massa’s aandacht. Over een paar jaar zal blijken dat buitenlandse mogendheden de coronacrisis gebruikt hebben om belangrijke pionnen te verzetten op het internationale schaakbord, maar daarover leest u voorlopig weinig in de kwaliteitspers. Niet sensationeel genoeg?)

Wie neemt politieke wetenschappers nog serieus?
(Aan de UGent, waar ze een bevraging (pdf) deden binnen de opleiding politieke en sociale wetenschappen. De resultaten tonen zwart op wit hoe ver dat segment studenten afstaat van de grondstroom in Vlaanderen. Groen + sp.a + PVDA haalt 57,8% van de stemmen, 63,3% droomt van een paars-groene regering en steeds minder studenten hechten belang aan een federale regering met een Vlaamse meerderheid. Pol&Soc was altijd al een linkse hobbyclub en het wordt maar niet beter.)

Hoe werkt het echte leven?
(Aan de extreemlinkse jeugd van Comac, waar ze een ander soort examens willen: ‘Elke student behaalt minstens 10/20′. Toegegeven: dit infantiele voorstel strookt netjes met de communistische ideologie, die mensen niet vertrouwt om op eigen benen te staan. Dat wordt nog schrikken, als die jonkies straks hun studentenbubbel moeten verlaten.)

Wat is het nut van de taboesfeer?
(Aan Heidi De Pauw, voor wie alles bespreekbaar moet zijn: ‘Het is belangrijk pedofilie uit de taboesfeer te halen, net omdat er hulp voorhanden is’. Ook voor de directeur van Child Focus (!) staat het dus hip om elk taboe roekeloos te doorbreken. Niemand die er nog aan denkt dat een taboe ook waarde heeft, als een constant signaal dat onze samenleving geen millimeter ruimte wil geven aan venten die met hun poten aan kinderen zitten. Wat gaat er verloren, als een van de belangrijkste taboes in onze cultuur geen taboe meer mag zijn?)

Welke parallelle realiteit is dit?
(Aan de VRT, die Marc Van Ranst filmde tijdens een privébezoek aan een Panamarenkotentoonstelling die op last van Marc Van Ranst gesloten is voor het plebs. Na dit fragment in het Journaal is er nog maar één conclusie mogelijk: dit is niet de werkelijkheid, dit is een simulatie ontworpen om de limieten van de menselijke volgzaamheid te testen. Toch?)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.

Fatma Yildiz

De politieke islam van Erdoğan, het nieuwe normaal

Vergeten vragen van de voorbije week (96)