Met de artificiële stikstofcrisis in Vlaanderen en Nederland vragen burgers zich ineens af waar die regelgeving vandaan komt en waarop ze is gebaseerd. Die regelgeving komt van de Europese Unie. Daar kan geen politicus in Vlaanderen ook maar iets aan veranderen. Maar hoe kwam de EU aan dat stikstofbeleid en andere milieuwetgeving?

Professionele lobbyisten maken dienst uit

Sedert de late jaren 1990 zijn het niet meer de vakbonden, de multinationals of diensten zoals de Vlaamse Dienst voor Promotie van Land- en Tuinbouwproducten (eertijds de gratis leverancier van eten op bijna alle recepties in het Europees Parlement) die de dienst uitmaken, maar professionele lobbyisten. Vooral dan lobbyisten die dat als een lucratief beroep zien en veel minder als een nevenfunctie binnen een vakvereniging.

Bij de vorige generatie lobbyisten was vooral economisch of sociaal belang de beweegreden om te lobbyen, maar in navolging van de Verenigde Staten kwamen de ideologische lobbygroepen rond het jaar 2000 onophoudelijk opzetten. Naast een zeer professionele aanpak kunnen ze ook rekenen op geldschieters met heel diepe zakken zoals de Nederlandse Postcodeloterij en de stichtingen van valutaspeculant George Soros. De boerenbonden verbleken daarbij en komen over als een bende amateurs.

Verandering van beleidsthema’s

Dat had tot gevolg dat de onderwerpen van het beleid bij de Europese Unie drastisch veranderden van zaken als economie, harmonisatie en landbouw naar de ideologische thema’s van kapitaalkrachtige niet-gouvernementele organisaties of ngo’s met een bloeiende fondsenwerving. Organisaties als Greenpeace en het Wereldnatuurfonds (WWF) kaapten als het ware de politieke agenda. Die ngo’s begonnen vervolgens samenwerkingsverbanden te vormen. Ze lanceerden denktanks en nieuwe op de EU gerichte lobbygroepen, die bovendien gespecialiseerd zijn in subsidiemelken bij de EU.

Dit laatste konden die ngo’s omdat de Europese instellingen zelf in hun zoektocht naar meer aandacht voor hun werking vorstelijk EU-geld begonnen uit te delen. Enerzijds via subsidies voor Europese samenwerkingen en anderzijds voor het leveren van deskundigen of experten.

Zo ontstond een symbiotisch systeem of biotoop waarin EU-ambtenaren via de zogenaamde draaideuren overstappen (met verlof zonder wedde) naar goedbetaalde banen binnen de lobbyorganisaties van die ngo’s, om nadien vrolijk terug te keren. De zogenaamde ontluizingsperiode om belangenverstrengeling te voorkomen blijft bijna altijd een dode letter.

Lucratief systeem

Er gaat bijzonder veel geld om in een bepaald segment van het gilde van de lobbyisten. De Europese Commissie kent de sector van de public affairs (een mooiere naam voor lobbying) zeer goed en misbruikt die ook om haar agenda door te drukken. Vaak fungeren lobbygroepen als pr-afdeling van de Europese Commissie en komen ze bij Europarlementariërs en Commissie lobbyen. Dit terwijl de Europese Commissie hen financiert via subsidies of honoraria voor het deelnemen aan expertgroepen.

De Europese Commissie organiseert als het ware de aldus ontstane industrie van ideologische beïnvloeding. Binnen die ontstane ideologische bubbel heerst bovendien een arrogantie die elk ander geluid uitsluit.

Een mooi voorbeeld is het European Environmental Bureau (EEB). Ondanks de heel officieel klinkende naam is dit geen EU-instelling maar voor 100% een lobby. Maar wel een lobby die tien lobbygroepen van milieuactivisten zoals Greenpeace en het Wereldnatuurfonds vertegenwoordigt. Op vrijdag 17 juni houdt het EEB haar jaarlijks congres annex algemene vergadering in Brussel. Hoewel ze zelf niet in het EU Transparency Register staat (ze beweren van wel) betaalt het LIFE-programma van de Europese Commissie hun werking. Deze lobbyclub heeft een vinger in de pap bij liefst 43 andere lobbyorganisaties bij de EU. Tijdens het congres komen hoge EU-ambtenaren spreken op jaarvergadering. Ook de Duitse directeur-generaal (topvrouw van een directoraat-generaal van de Europese Commissie), Florika Fink-Hooijer, die eindverantwoordelijke is voor de subsidies die EEB ontvangt.

Grof geld

Hoe lucratief de symbiose tussen Europese Commissie en de milieu-lobbyisten is valt gewoon af te lezen in de ‘verplichte’ meldingen in het EU Transparency Register. He valt ook te lezen in de balansen die sommige van die vestigingen neerleggen bij de Nationale Bank van België.

Het Italiaanse lid van deze ‘milieubeweging’, Legambiente Nazionale APS Onlus ontvangt, om bij de EU te lobbyen, 2,5 miljoen euro van de EU op een budget van acht miljoen. Een enorm budget voor amper zeven werknemers die 2,5 VTE werken. Dus 2,5 voltijds equivalente werknemers. Dat is een miljoen euro EU-geld per werknemer.

Een ander EEB-lid, het Climate Action Network met zijn 47 werknemers, krijgt een half miljoen euro van de EU en zelfs 40 000 van de Belgische federale regering en 304 000 euro van Schwab Charitable. Schwab is een Amerikaanse organisatie die fondsen opzet waar fiscaalvriendelijk geld aan geschonken kan worden om ideologisch te lobbyen. Het zijn dus specialisten in het opzetten van ideologische geldfuiken als belastingaftrek. Datzelfde Schwab stopt dan weer een miljoen euro in de lobbygroep Transport & Environment (ook een EEB-lid).

Vertakkingen in regering en EC

Over de banden met de socialistische politici en hun invloed bij de EU schreef ondergetekende al in 2020. Terwijl de Europese Commissie bijna 900 000 euro uitdeelt aan Transport & Environment om bij haar te komen lobbyen voor groene ideologie. Dezelfde organisatie profileert zich via een afdeling ondertussen ook als adviseur mobiliteit van de Vlaamse regering.

Dit laatste is de nieuwste trend. Naast het vergaren van veel EU-geld, en zelfs subsidies van andere overheden, plaatsen deze lobby’s mannetjes en vrouwtjes in expertgroepen van de Europese Commissie of andere overheidsdiensten. Die experten bepalen vervolgens mede het beleid. Het Wereldnatuurfonds (WWF), bijvoorbeeld, zit in 21 expertgroepen over landbouw en andere thema’s. Als een boer zich nog afvraagt waar die stikstofnormen vandaan komen, dan weet hij het bij dezen. WWF ontvangt een miljoen euro van de EU om de EU te komen beïnvloeden. Een deeltje daarvan is EU-geld afkomstig uit het Horizon+-programma voor wetenschap.

Zelfs Greenpeace bevolkt net als T&E en WWF expertgroepen, waaronder de expertgroep van de Common Agricultural Policy of CAP (het gemeenschappelijk landbouwbeleid) van de EU. De EU-lobbyafdeling van Greenpeace adviseert de Europese Commissie dus over beleid rond onder andere stikstof en landbouwsubsidies.

Belgische en Nederlandse geldstromen

Trouwens, ook de Belgische en Nederlandse overheden financieren de milieuactivisten. Wie al eens een infosessie van de Vlaamse overheid bijwoonde weet allang dat daar activisten van Bond Beter Leefmilieu en Natuurpunt opgevoerd worden. Alsof het deskundige ambtenaren van overheidsdiensten waren. Veel burgers en allicht ook ambtenaren van bijvoorbeeld het Vlaams-Europees Verbindingsagentschap (VLEVA) beseffen daardoor ook niet meer dat dit kapitaalkrachtige belangengroepen zijn net zoals de Boerenbond.

De Nederlandse regering subsidieert de groene lobbyisten van Friends of the Earth Europe (FoEE). FoEE krijgt driekwart miljoen euro van de Nederlandse Staat en uiteraard ook EU-geld (zo’n 1,5 miljoen euro per jaar). Ook FoEE post medewerkers in expertgroepen van de EU.

De Belgische Federale overheid en Franse Gemeenschap sponsoren ook gul. Liefst 1,65 miljoen van de Fédération Wallonie Bruxelles en 90 000 euro van de federale overheid gaan naar Inter-Environnement Wallonie (IEW). IEW is een koepel van Waalse milieu-activistische verenigingen en wordt geleid door een ex-cabinetard van Ecolo. Secretaris-generaal is Sylvie Meekers. Het totaalbudget van IEW is 1,7 miljoen euro. Dus bijna 100% van de inkomsten komt uit subsidies. Hoewel er volgens de recentste neergelegde balans zestien personen zouden werken, meldt IEW een halftijdse kracht (0,5 VTE) aan de EU te besteden in ruil voor subsidies.

Hopeloze strijd tegen EU-stikstofbeleid

De tentakels reiken trouwens nog verder. Heeft u zich ooit afgevraagd waarom alle persberichten van de Europese Investeringsbank (EIB) altijd verwijzen naar groene en ‘klimaatvriendelijke’ investeringen? Een ander EEB-lid is het CEE Bankwatch Network. Dat is de zoveelste koepel van ‘milieubewegingen’. Deze ontvangt 350 000 euro van DG Environment of het directoraat-generaal leefmilieu van de Europese Commissie op een jaarlijks totaalbudget van 1,5 miljoen euro. Waarom? Om de EIB te pushen elke financiering te koppelen aan ‘klimaatbeleid’. Dus om de EU-instelling te bewegen enkel geld te geven om te investeren in de klimaatindustrie. Dus om EU-geld te kanaliseren naar ‘groene bedrijven’ die uiteraard geleid worden door ‘groene ondernemers’.

De groene lobbycratie in Brussel is heel andere koek dan de vermeende invloed van ArcelorMittal waar Europarlementariër Kathleen Van Brempt (Vooruit) zo over fulmineerde nadat ze zelf enkele klimaatwetten van de lobbycratie wegstemde wegens te weinig geld voor de EU-zakken. Gezien de enorme financiële belangen bij de duizenden activisten, ambtenaren en de ‘groene industrie’ is de strijd van de boeren tegen het stikstofbeleid van de EU hopeloos.

Florika Fink-Hooijer

De lucratieve groene lobbycratie van de EU