Waalse politici, vooral zij die zich zonder problemen centrum of centrumrechts noemen: het is nu of nooit. Grijp deze unieke kans om het zuiden van dit land terug op de kaart van de grote Europese regio’s te zetten. En toon aan de naaste buren dat jullie ook verantwoordelijkheid kunnen nemen.

Voor de eerste keer sinds lang heeft de kiezer heel volwassen beslist dat Wallonië moet durven hervormen. En dat door de linkse partijen – de rode, de vuurrode en ook de groene – naar de oppositie te verwijzen.

Revolutie verwezenlijkt

Een Copernicaanse revolutie die sommigen hadden zien aankomen, want hun voorspellingen werden uiteindelijk realiteit. Tegelijk een koude douche voor wie tijdens de campagne bleef herhalen dat de progressiefste meerderheid niet alleen de keuze was van hun (zeer links) hart, maar tegelijkertijd absoluut noodzakelijk om geen zwarte zondag te moeten beleven zoals elders in Europa.

Het meest vreemde was dat niet alleen de socialisten dat verhaal verkochten, maar ook de groenen en de PVDA. Het was tijd, zo klonk het, voor een echte herverdeling van de kaarten tussen de goede linkse politici en de foute andere politici die bereid waren mee te werken aan een conservatief, om niet te zeggen antidemocratisch beleid.

Catastrofe voor links

De burgers stonden erbij en keken ernaar. De apocalyps was nabij. En zelfs de hemel stak een handje toe. Dat was te merken aan het hondenweer met veel regen en te weinig zon. Een aangekondigde catastrofe die ook op sommige redacteurs van de mainstreampers kon rekenen.

{

Onder andere op wat men vroeger de staatstelevisie noemde: tijdens het laatse publieke debat van de RTBF werd het nieuwsanker François de Brigode ineens woest op Sabine Laruelle, de vertegenwoordigster van de MR, oud-minister en oud-voorzitster van de Senaat, die een paar zware Waalse realiteiten durfde aankaarten.

Haar tegenstrevers hadden het eerder gehad over de zwarte jaren van de Zweedse meerderheid. Helemaal in de lijn van de toespraken van toen van Laurette Onkelinx. Die overigens vergeten was dat haar opa een zwarte oorlogsburgemeester was geweest in Limburg.

Zonder hoffelijkheid

Sommige debatten waren zo hevig dat ze eindigden in grote verwarring, zonder de traditionele hoffelijkheid. ULB-professor Paul Magnette begon te roepen en te schelden tegen Georges-Louis Bouchez. En nog bizar: diezelfde avond waren er ook opvallend veel PS-supporters te vinden rond de campagnestudio, op een boogscheut van het Waals Parlement in Namen. En ook die lieten zich horen: ze wilden geen ander Wallonië.

Tot zondagavond laat bleek men eigenlijk niet te geloven dat het zuiden anders had gestemd. Eerder was op RTL-TVi gezegd dat uit een exitpoll bleek dat de PTB de grote winnaar was, zowel in Brussel als in Wallonië. Dat vals bericht is haastig van de website verwijderd.

Eigen regio?

Het ging trouwens de avond van 9 juni opvallend veel over de vooruitgang van extreemrechts bijna overal in Europa en vooral in Frankrijk, maar er werd niks gezegd over de uitslagen in de eigen regio.

Daaruit bleek trouwens ook dat Chez Nous geen echt succes is geworden. De partij heeft zich te veel laten inspireren door de Franse Renouveau National van Marine Le Pen en Jordan Bardella. Ze waren zogenaamd alom aanwezig op de sociale media: ze zijn geëindigd op minder dan 3 procent. Opmerking: Chez Nous haalde haar beste scores in de provincies Luik en Henegouwen, niet in Waals-Brabant, Namen of Luxemburg.

Conclusie ? Tout n’est pas perdu! Intussen is al een ‘Coordination antifasciste’ op straat gekomen. Want MR gaat weer samenwerken met de N-VA. Collaboreren noemen sommigen dat…

François de Brigode

Au travail, Georges-Louis et Maxime